Όταν το ξυπνητήρι για να πας σχολείο, χτυπά μετά από 32 χρόνια (της Ουρανίας Στυλιάδου)
Έλα, πες την αλήθεια
Πόσες φορές δε ξύπνησες κατατρομαγμένος και καταϊδρωμένος.
Τη μία επειδή δε χτύπησε το ξυπνητήρι, την άλλη επειδή άργησες την ημέρα των εξετάσεων, την παράλλη επειδή ήσουν αδιάβαστος και ο καθηγητής έβαλε διαγώνισμα.
Ωραίο το σχολείο αλλά είχε και τις φουρτούνες του. Διάβασμα «χοντρό» γιατί ανάλογες ήταν και οι απαιτήσεις.
Τα μαθητικά μας χρόνια τα ζήσαμε σε μία διαφορετική εποχή. Όχι κατ΄ανάγκη μακρινή (τουλάχιστον τόοοοοσο μακρινή ) από τη σημερινή αλλά σίγουρα διαφορετική.
Διαφορετικό το εκπαιδευτικό σύστημα, διαφορετικό το άγχος, διαφορετική η ίδια μας η κουλτούρα.
Δε μπαίνω στη διαδικασία να κάνω συγκρίσεις με το χθες ή το σήμερα απλά επισημαίνω ότι τα πράγματα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ήταν διαφορετικά.
Τελειώσαμε το σχολείο σε μία εποχή που η επιτυχία στις Πανελλήνιες ήταν εξαρχής ο στόχος και έπεφτες σε αυτόν με τα μούτρα.
Αυστηρό πρόγραμμα, διάβασμα, φροντιστήρια.
Χρόνος ελεύθερος υπήρχε ελάχιστος και σαφώς, εκ των πραγμάτων, αξιοποιούνταν με διαφορετικό τρόπο. Άντε καμία βόλτα σε καμία πλατεία τις Κυριακές ή με καμία επίσκεψη σε φίλη ή φίλο.
Απλά, απέριττα but yet ΥΠΕΡΟΧΑ. Ουκ εν τω πολλώ …
Διαβάσαμε, στερηθήκαμε, ζοριστήκαμε και τελικά δώσαμε.
Άλλοι πέρασαν, άλλοι όχι.
Όπως και να έχουν τα πράγματα, αναζητώντας καθείς το δρόμο του, βρεθήκαμε σε άλλα μονοπάτια.
Άλλος για Χίο τράβηξε, άλλος για Μυτιλήνη, άλλος για Γερμανία, Καναδά και τα λοιπά και τα λοιπά.
Μακριά ή κοντά το θέμα είναι ότι κάπως χαθήκαμε μεταξύ μας. Άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο.
Άλλους τους συνάντησες τυχαία, άλλους σπάνια, άλλους συχνά, άλλους καθόλου.
Κατά καιρούς επέστρεφες σε εκείνα τα χρόνια και στους συμμαθητές σου, νοερώς. Κάτι σκεφτόσουν, κάτι θυμόσουν κάτι προσπαθούσες να θυμηθείς και μετά έκλεινες πάλι το «Ημερολόγιο» των σκέψεων.
Κύλησαν τα χρόνια, επέρασεν ο καιρός.
Πόσος; Δεν ήταν ούτε 2 χρόνια μα ούτε και 5. Δεν ήταν κάνε 10 ή και 20.
Πέρασαν 32 ολόκληρα χρόνια για να χτυπήσει μία ωραία πρωία το τηλέφωνο και να ακούσεις μία φωνή να σου λέει: Γεια σου Ουρανία, η Βούλα είμαι από το Λύκειο. Έχουμε συνάντηση συμμαθητών !!!!!!
Έκρηξη. Μη σου πω σεισμός συναισθημάτων.
Πότε θα γίνει, ποιοι θα είναι, που να βρίσκεται άραγε ο κάθε ένας; Εργάζονται, κάνανε οικογένειες, έχουν παιδιά; Απορίες, ερωτήματα, υποθέσεις και …. ανυπομονησία.
Ξεκίνησες να μετράς αντίστροφα τον χρόνο. Ανέσυρες από τη μνήμη πρόσωπα, ονόματα και εικόνες που ο χρόνος αλλά και ο τρόπος που εξελίχθηκε η ζωή, τις «έθαψαν» σε συρτάρια που ψιλοσκούριασαν και άνοιγαν με δυσκολία.
Τώρα όμως;
Τώρα επιστρέφεις στο σχολείο για να συναντηθείς με εκείνα τα παιδιά που ήταν συνοδοιπόροι σου σε μία περίοδο που έχτιζες τα όνειρά σου.
Στις 25 του Ιούνη θα ξανακούσουμε το κουδούνι (πάω στοίχημα ότι ακόμα και αυτός ο ήχος θα είναι διαφορετικός), θα καθίσουμε στα θρανία, θα ανταλλάξουμε αγκαλιές και θα προσπαθήσουμε να δούμε πόσα χρόνια, από τα 32 που πέρασαν, μπορούν να χωρέσουν σε μία βραδιά.
Μια βραδιά που θέλω να πιστεύω πως θα είναι η εξέλιξη της ζωής και των χρόνων που πέρασαν από το καλοκαίρι του 1990 που είπαμε το τελευταίο «γεια».
Ουρανία Στυλιάδου
