Πτολεμαΐδα : Το ιστορικό υδραγωγείο πρέπει να γκρεμιστεί… Την δυσφημεί
Διηγείται ο ΠΟΛΙΤΙΔΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ
ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ (Θα μπορούσε να είναι και αυτός ο τίτλος)
Ήταν ένα χαρούμενο ανοιξιάτικο πρωινό.
Η μέρα, από νωρίς φαινόταν ότι έκρυβε εκπλήξεις, ο ήλιος βαριεστημένα κούνησε το κεφάλι του, καθώς σηκώθηκε από το κρεβάτι, τα πυρωμένα μάτια του έτσουζαν και τον ενοχλούσαν, ήταν ασύδοτο το χθεσινό μεθύσι, ευτυχώς μπόρεσε και σηκώθηκε.
Έβαλε την χρυσοκίτρινη φόρμα εργασίας και ξεκίνησε αργά-αργά, μ΄ ένα τεράστιο χαμόγελο άρχισε ν΄ ανεβαίνει στον ουρανό.
Ήταν απέραντος ο ουρανός, κι αυτός μικρούλης μπροστά του, όμως το φως από τα καλοσυνάτα μάτια του, ταξίδευε παντού στον Γαλαξία.
Έχοντας πάρει δυνάμεις, μετά από ένα καλό πρόγευμα και μια κούπα κρασί, μονολογούσε και σκέψεις περνούσαν ανάκατες από το μυαλό του, ακόμη και παλιοί έρωτες.
Τότε που ήταν νέος, πόσο είχε αγαπήσει την……….., δεν ανάφερε το όνομα της, ήταν κύριος, θα ήταν απρέπεια.
Χωρίς να θέλει έφτασε σ’ αυτή την ταλαίπωρη κ’ άσχημη Πόλη, σε μια σκουριασμένη πινακίδα, αναποδογυρισμένη από τον αέρα διάβασε τ’ όνομα της.
Πτολεμαΐς, έτσι την έλεγαν, την θυμόταν από παλιά, απεριποίητη, άπλυτη και μελαγχολική πάντα.
Διέκρινε από ψηλά το παλαιό πάρκο, πόσες ιστορίες δεν θυμόταν απ’ αυτό, εμβληματικό, ολοστρόγγυλο, απαστράπτον! Με τους γίγαντες να δεσπόζουν μέσα του, έτοιμους ανά πάσα στιγμή για φασαρία, τον αντιμαχόταν αυτά τα δένδρα, προσπαθούσε να περάσει τις ακτίνες του ανάμεσα τους και να τα υποτάξει στην θέληση του, μάταια όμως, η φύση εκεί ήταν παντοδύναμη.
Το δεχόταν με ευγένεια αυτό, με λύπη κούνησε το κεφάλι του αναλογιζόμενος την ζημία που έγινε τώρα που τα δένδρα τα έκοψαν.
Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης αναφώνησε και συνέχισε την πορεία του, πιο κει, από μακριά τον διέκρινε τον πέτρινο γέροντα, υδραγωγείο τον ονόμαζαν οι κοινοί θνητοί.
Αποκαμωμένος(αυτός) από τα χρόνια, και ΜΕ φθαρμένο σαν παροιμία απ΄ την χρήση το κορμί του, πάσχιζε με κάθε τρόπο να βρει μικρές, γλυκές, στιγμές, ανάπαυσης.
βλέπετε έγινε για ατελείωτα έτη, ζωοδόχος πηγή νερού, εργαζόταν αδιάκοπα, για τους αποκαμωμένους εργάτες, που βγαίναν μια στιγμή απ’ το λιοπύρι και δρόσιζαν την ψυχή τους, για τις νοικοκυρές ακόμη, χάρη σ΄ αυτόν, είχαν έτοιμο το μεσημέρι το φαγητό στο τσουκάλι να σιγοβράζει και τ’ ασπρόρουχα καθαρά, μυρωδάτα, να λαμποκοπάν ή ακόμη τα παιδιά να ξεφαντώνουν, χάρη σ΄ αυτόν και πάλι, με τα παιχνίδια τους.
Τώρα πλέον ξωμάχος και λαβωμένος από την εγκατάλειψη, κοιτά τον ορίζοντα, με την Σοφία των γερόντων και το γνωρίζει, είναι κοντά το τέλος του.
Η ζωή τον δίδαξε πολλά , πολλά είδαν τα μάτια του.
Ίσως θα ήταν καλύτερα να έχει ένα γρήγορο τέλος.
Έντρομος αναρωτήθηκε για ΤΗΝ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ, αυτοί για όλα είναι ικανοί σκέφτηκε (έχουν και βαστάζους να τους στηρίζουν με την ψήφο τους)…. 4 κουβαδιές από εκείνα τα μεγάλα κίτρινα μηχανήματα και πάει η ζωή του, ΤΗΝ ΕΙΧΑΝ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΑΛΛΩΣΤΕ , ΣΕ ΚΟΨΙΜΑΤΑ, ΓΚΡΕΜΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ.
Δυο πέτρινα δάκρυα, κύλησαν από τα γέρικα μάτια του, αργά βασανιστικά, σαν επίμονος εφιάλτης ονείρου, διέσχισαν τα τραχιά μάγουλα του, γεύτηκε την πίκρα τους, στο πέτρινο ακροχείλη και σιγά- σιγά κατέβηκαν στον τραχύ λαιμό του και στα πόδια του.
Είχε πρόσωπο διαλυμένο πλέον, βροχές, χιόνια παγωνιές, κάψες, επάνω του, όλα αντίθετα και έντονα.
Ήταν σκληρή η ζωή μαζί του, δεν τον άφησε ποτέ να ξαποστάσει.
Αναρωτήθηκε με τρόπο, αν θα ήταν βασανιστικό το τέλος του.
Η ΠΟΛΗ ΤΟΝ ΕΚΔΙΚΟΥΝΤΑΝ, του το είχε διηγηθεί κ’ ο ΗΛΙΟΣ άλλωστε , ΣΕ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ME THN ΔIKH TOY, μια φορά που κάνοντας στάση ξαπόστασε και ζήτησε ένα μαστραπά νερό να ξεδιψάσει και μιλήσανε αρκετή ώρα..
Θυμήθηκε εκεί, στο μακρινό παρελθόν, όταν γεννήθηκε, παιδί ήταν, ζωή γεμάτο, κι ένταση.
Όλη η ζωή μπροστά του ξαναπέρασε, ΒΡΕΘΗΚΕ ΠΑΛΙ ΕΚΕΙ ΣΤΟ ΜΑΚΡΙΝΟ 1927-28, ΔΥΣΚΟΛΑ ΧΡΟΝΙΑ, φτώχεια, απόγνωση και θάνατοι.
Σκληρή ζωή.
Έφερε στο μυαλό του τον τεχνικό διευθυντή τον Στέφανο Βαμβακά και διαχειριστή του έργου (αυτός τον γέννησε), με βλέμμα βλοσυρό, σοβαρό πάντα και έτοιμο να πάρει φωτιά, ακόμη τον μηχανικό Διομήδη Βασιλειάδη, πρόσφυγα από το χωριό Βαρενού Κρώμνης του Πόντου, με πρόσωπο καλοσυνάτο και την ευθυμία στον λόγο του πάντοτε. Ως χτιστάδες (τους θυμάται με τις περίεργες φορεσιές τους) ήταν ονομαστοί πρόσφυγες μαστόροι από την περιοχή της Άγκυρας.
Ο ασπρομάλλης γέροντας, στύλωσε τα πόδια να κρατηθεί όρθιος, στηρίχτηκε σ΄ ένα μπαστούνι που έτριζε, δυο ακόμα πέτρες αποκολλήθηκαν από το στήθος του, χαλώντας ακόμη μια ακτίνα, άλλωστε δεν απέμειναν και πολλές.
Αύριο η καθαρίστρια και πάλι θα μάζευε ένα κουβά από αυτές και θα τις πετούσε, μια πέτρα στην κοιλιά του… την ένιωσε που ράγισε βγάζοντας ένα διαπεραστικό συριγμό.
Το ένοιωθε το τέλος ήταν κοντά…..
ΕΠΙΜΥΘΙΟΝ
Η εγκατάλειψη, είναι πλήρης, στις φωτογραφίες φαίνονται κομμάτια που αποκολλήθηκαν και βρίσκονται στο έδαφος.
Η φθορά είναι ολική στο “πρόσωπο του Αρχιτεκτονήματος”, οι ακτίνες διαρκώς λιγοστεύουν.
Στο άνωθεν μέρος της κεφαλής του υδραγωγείου υπάρχει ζούγκλα με πλούσια χλωρίδα, κάθε λογής αγριόχορτων.
Ίσως, κάποιος ευφυής υπάλληλος του Δήμου να φρόντισε να περιμαζέψει τον “ήλιο από τις λάσπες” και κομμάτια του να βρίσκονται σε κάποια αποθήκη.
Όπως και νάχει, ο Δήμος οφείλει να επαναφέρει το μνημείο στην αρχική του κατάσταση, αποδιδόμενο “ως είχε στην γένεση του”, με τις νέες προσθήκες να είναι ευδιάκριτες και να τονίζονται.
Συγγράφει διά την καταστροφήν της Πόλεως ο Αμετανόητος
ΠΟΛΙΤΙΔΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ
ΠΤΟΛΕΜΑΪΣ “Ανοιξιάτικο παραμύθι” εν Έτει 2020
