Εκστατικά γέλασε το κοράκι, καθώς με είδε να κάθομαι στην όχθη της λίμνης.
Χτύπησε τις φτερούγες του με θόρυβο και κουνώντας τα σαν κιμωλία, τραχιά, κίτρινα χείλη του, μου είπε.
“Και η μορφή που εχλωμοθώρα να μου λέει ποτέ πια τώρα”.
Kάτι μου θύμισε αυτό…. ναι ήταν από το κοράκι του ΠΟΕ.
Το νοσηρό, νεκρόφιλο παραλήρημα για την έλλειψη της αγαπημένης του.
-Που το γνωρίζεις εσύ αυτό το ρώτησα.
-Μολυσμένο κουφάρι, σάπιο, γεμάτο σκουλήκια, που φλερτάρει με την πανούκλα ,
ο κόσμος χωρίς αυτήν, Έτσι μου είχε πει ο Έντγαρ, αλλά πάει καιρός από τότε, αποκρίθηκε.
Κι η ευφυΐα του, μηχανισμός απόγνωσης που τον ισορροπούσε ανάμεσα στην τρέλα και τον αλκοολισμό, ένα μπουκέτο ανάμικτων διαστροφών ξεχείλισε από την ψυχή του.
-Και συ, πως είναι δυνατό να τα γνωρίζεις αυτά ρώτησα.
-Εγώ ήμουν το κοράκι που συνομιλούσε ο ποιητής.
Γέλασε πάλι σαρκαστικά, αυτή την φορά αφήνοντας να τρέχουν σταγόνες σάλιου από την κίτρινη σαν κιμωλία μύτη του.
Σοβαρεύτηκε, ξαφνικά με κοίταξε με μάτια λυπημένα και συνέχισε.
«Εγώ Αισθάνθηκα σαν αλήτης, σαν άστεγος, πεσμένος στο πεζοδρόμιο, στην παγωνιά βυθισμένος, στο χιόνι να ψυχορραγώ και αυτό με γέμισε θλίψη, αλλά και ενοχές, περίεργο συναίσθημα αλήθεια να συμπάσχεις με το μισό του πληθυσμού πάνω στην γη και να το βιώνεις βουβός αμίλητος».
-Η μοναξιά δεν έχει ύφος, δεν έχει υπόσταση είναι ένα αιχμηρό νοσηρό συναίσθημα είπε.
Η μοίρα μας έφερε μαζί, σε μια φευγαλέα μικρή χρονική ενότητα, μια συστέγαση εφιαλτών στιγμιαία.
Ο Έντγκαρ είναι ένα φρικτό αίνιγμα , συνέχισε το κοράκι, υπνωτισμένος απ’ το οινόπνευμα, αντιστάθηκε στον μπόγια, που καθαρίζει πτώματα απ τους βρώμικους δρόμους, πάτησε το κομβίο της τουαλέτας και ξέπλυνε όλα τα σκατά του κόσμου.
-Περίεργα ακούγονται όλα αυτά που ανάφερες, το μόνο λογικό ίσως που διακρίνω είναι ότι είσαι μια αλλόκοτη ψυχή.
Διαλύετε ο νους (σκέφτηκα) μέσα στις ασυναρτησίες, στην εφιαλτική ανίχνευση της “έλλειψης”.
Έπεσε η νύχτα διαλυμένη κονιορτοποιημένη σε ψιχαλάκια…….. φτιαγμένοι από ατσάλι οι εφιάλτες γαντζώνουν την ψυχή.
Ένα δάκρυ κύλησε στο σκοτεινό μάτι του κορακιού, χάραξε μια γραμμή στα μαύρα πούπουλα και κύλησε στα βελονωτά νύχια.
Σήκωσε λυπημένο τις φτερούγες και με ένα κρώξιμο ακολούθησε την χάση του φεγγαριού
11-5-2015 – Xρήστος Πολιτίδης
