Το έγκλημα της αρπαχτής μέσω των “κόκκινων” δανείων και της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, που σχεδιάστηκε το 2012 και άρχισε να εξελίσσεται τον Ιούνιο του 2013, συνεχίζεται και κανείς δεν ξέρει πότε θα τελειώσει.
Επιβάλλεται να αποδοθούν, τουλάχιστον φραστικά, οι ευθύνες και να αποκαλυφθούν οι σκοπιμότητες των Θεσμών -και ειδικά της ΕΚΤ- και των εγχώριων αντιπροσώπων τους.
Με δύο λόγια, ο σχεδιασμός είναι φανερό ότι προέβλεπε:
α) Το κράτος να χάσει τα χρήματα του,
β) Οι φίλοι τους (των funds) να πάρουν τα σπίτια και τις επιχειρήσεις και αφού ρευστοποιήσουν, να εισπράξουν δεκαπλάσια από αυτά που πλήρωσαν για να αγοράσουν τα δάνεια και
γ) να τους μείνει και ο έλεγχος των τραπεζών.
Αυτά που γράφω, αποδεικνύονται με αριθμούς. Αρκεί μόνο ένα πράγμα να σκεφτεί κανείς: Γιατί η ανακεφαλαιοποίηση δεν έγινε όπως στην Ιρλανδία; Γιατί ακολουθήθηκε η μέθοδος, η επόμενη αύξηση, αν δεν μηδενίζει την προηγούμενη, τουλάχιστον να τη μειώνει σημαντικά;
Οι απαντήσεις βρίσκονται στη διασφάλιση της επιτυχίας των προαναφερθέντων σημείων α, β και γ. Σήμερα πλέον , δεν τηρούνται ούτε καν τα προσχήματα.
50 δισ. στις τσέπες των επιτήδειων
Ήδη, τα funds ξεκίνησαν τις ρευστοποιήσεις των εγγυήσεων των επιχειρηματικών δανείων και εισπράττουν 10 ή και 20 φορές τα κεφάλαια που επένδυσαν.
Αλήθεια, ποιοι είναι οι ιδιοκτήτες των funds και τι σχέση έχουν με αυτούς που σχεδίασαν τη μεγαλύτερη αρπαχτή των τελευταίων 50 και πλέον χρόνων; Αυτό, που σε λίγους μήνες θα αρχίσουν περισσότεροι να το αντιλαμβάνονται, θα είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο του αιώνα.
Περισσότερα από 50 δισ. ευρώ θα φύγουν από τη χώρα προς τους φορολογικούς παραδείσους και τις τσέπες των μεγάλων λαμόγιων, που κατά σύμπτωση πρέπει να ανήκουν, μάλλον όλοι τους, στην κατηγορία «μένουμε Ευρώπη».
Ανεκτίμητη περιουσία
Το 2008 στις ΗΠΑ, τη «Μέκκα» του καπιταλιστικού συστήματος, το κράτος έσωσε τις τράπεζες βάζοντας χρήματα και απέκτησε το ανάλογο ποσοστό, το οποίο αργότερα πούλησε και κέρδισε πάνω από 40 δισ. ευρώ.
Στην πατρίδα μας, από τον Μάιο του 2012 έως τον Φεβρουάριο του 2013, μελέτησαν τον τρόπο «σωτηρίας» των ελληνικών τραπεζών και έβαλαν σε εφαρμογή αυτή την προφανή απάτη, ώστε το κράτος να χάσει τα 50 δισ. που δανείστηκε για τις τράπεζες, καθώς και την περιουσία του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου και της ΑΤΕ, που στο σύνολό της ξεπερνά τα 8 δισ. ευρώ.
Βεβαίως, αυτό γίνεται με τη συμμετοχή και το αζημίωτο των διοικήσεων και των μεγαλοστελεχών των τραπεζών. Αυτός είναι και ο πραγματικός λόγος, που η κυβέρνηση ψήφισε τη μη ποινική τους δίωξη για το αδίκημα της κακουργηματικής απιστίας.
Αλήθεια πιστεύει κανείς ότι η φωτογραφική νομοθετική ρύθμιση, της μη δίωξης για κακουργηματική απιστία , έγινε για να διευκολυνθούν τράπεζες και δανειολήπτες;
Πού είναι οι λαλίστατοι αυτοαποκαλούμενοι δημοσιογράφοι, να μας εξηγήσουν πως γίνεται δάνεια με εμπράγματες ασφάλειες, και πάνω από το 100% της οφειλής να πωλούνται στο 10 % της απαίτησης; Αν αυτό δεν είναι κλοπή , τότε ποια είναι κλοπή;
Λύσεις υπάρχουν;
Πριν απαντήσουμε στο ερώτημα του τίτλου, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε αν θέλουμε τις τράπεζες και αν αυτοί που βάζουν τα χρήματα τους δικαιούνται να έχουν έλεγχο. Επίσης, το ερώτημα, γιατί όλες οι μέχρι σήμερα αυξήσεις δεν προσέλκυσαν σοβαρά μακροχρόνια κεφάλαια, παρά μόνο βραχυχρόνια κερδοσκοπικά, μήπως απαντάται με το νέο ερώτημα, γιατί έτσι σχεδιάστηκε η «λύση»;
Εξαρτάται τι θέλεις να κάνεις και θα βρεις πως θα το κάνεις. Ο κ. Πόλσον και η παρέα του γνώριζαν ότι θα χάσουν από τις μετοχές, αλλά θα κερδίσουν πολλαπλά από τα δάνεια, μην τους λυπάστε.
Η λύση, έστω και τώρα, λέγεται «asset swap» (ανταλλαγή περιουσίας): Δίνουμε ομόλογα, εγγυημένα με ένα δελεαστικό επιτόκιο και μετατρέπουμε τα χρήματα σε κοινές άνευ ψήφου μετοχές, κρατώντας τη διαχείριση των δανείων με εμπράγματη ασφάλεια.
Υπάρχουν βέβαια και άλλες παρόμοιες λύσεις, περισσότερο πολύπλοκες, όμως δεν είναι του παρόντος η ανάλυσή τους.
Εν κατακλείδι όσο οι Τράπεζες θα υποτιμούν τα στοιχεία του ενεργητικού τους , πουλώντας τα στο 10 η 20 % της πραγματικής τους αξίας , τόσο θα συνεχίζεται η ανάγκη ενίσχυσης του παθητικού τους με εισροές νέων κεφαλαίων.
Να σταματήσει άμεσα το μεγάλο κόλπο της μεταφοράς πλούτου από το κράτος και τους μετόχους προς τους ιδιοκτήτες των funds που “αγοράζουν” τα δάνεια .
Θα είχε ενδιαφέρον να μαθαίναμε την πηγή προέλευσης των κεφαλαίων των αγοραστών είτε αυτά είναι ίδια είτε δανειακά .
* Ο Παναγιώτης Χριστόπουλος είναι οικονομολόγος, πρώην τραπεζικός και CEO χρηματιστηριακής εταιρίας
eretikos.gr
