Δεν ξέρω αν φταίει μόνο ο κορωνοϊός για ότι μας συμβαίνει στην ασήμαντη καθημερινότητά μας, ή στάθηκε απλά η αφορμή για την εφαρμογή μιας σειράς μέτρων που μας υποβάλλει σε μία βασανιστική δοκιμασία. Και δεν αναφέρομαι στα περιοριστικά μέτρα της Πολιτικής Προστασίας και στις αποφάσεις των Επιδημιολόγων, αυτοί κάτι παραπάνω ξέρουν και το σέβομαι. Αναφέρομαι σ’ όλα αυτά που αποτελούν την συνέχεια της ζωής μας μέσα από τις υποχρεώσεις της κάθε μέρας, που δημιουργούν «Μία νέα τάξη πραγμάτων».
Για να γίνω πιο σαφής. Ενώ οι ανάγκες μας στα καταστήματα διατροφής, ένδυσης, υπόδησης, και γενικότερα στη αγορά, έχουν περιοριστεί για την «προστασία» μας σε
κανόνες που κοστίζουν πρόστιμα, στις οικονομικές μας υποχρεώσεις στα αντίστοιχα καταστήματα Τράπεζες – Ταμεία κάθε λογίς, υπάρχει μια ανοχή που καταντά αδιαφορία για την επικινδυνότητα του ιού, που σαδιστικά προστατεύει το «κατάστημα» και υποχρεώνει τον Πολίτη να υπομένει εκτεθειμένος αυτή τη «Νέα τάξη πραγμάτων». Ίσως για να δικαιωθεί πλέον πανηγυρικά ο μακαρίτης Τζίμης Πανούσης που έλεγε, «Στη Νέα Τάξη Πραγμάτων, μην ξεχνάτε ότι τα πράγματα είμαστε εμείς».
Κάπως έτσι ένιωσα όταν επισκέφτηκα ένα τραπεζικό κατάστημα της περιοχής μου, στο οποίο έχω ακουμπήσει και μικρό μέρος του ιδρώτα της ζωής μου. Η μικρή μου Οδύσσεια ξεκίνησε από το ερώτημά μου στους αναμένοντες έξω από το κατάστημα –Για ταμείο; Η απάντηση ήταν ένα απελπισμένο –Στη δεξιά σειρά. Μπήκα στην ουρά και ένιωσα τυχερός γιατί μπροστά μου ήσαν μόλις τέσσερα άτομα. Δεν πρόσεξα όμως την απόγνωση που ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους και βάλθηκα να στοιχηθώ πίσω από την υπομονή μου. Όμως τα λεπτά κυλούσαν η τετράδα που προηγείτο παρέμενε σταθερή στη θέση της και εγώ άλλαζα συνέχεια στάση στα πόδια μου για να τα ξεκουράσω. Με το βοριαδάκι να αγριεύει, η ουρά που ακολουθούσε ανακατεύτηκε και τότε είδα ότι στριμώχνονταν ο ένας κοντά στον άλλο σε απόσταση αναπνοής καμιά δεκαπενταριά άνθρωποι, ζαρωμένοι με κατεβασμένα τα κεφάλια.
Ο χρόνος κυλούσε, η ουρά όμως έμενε σταθερά αμετακίνητη. Τα αποθέματα υπομονής εξαντλούνταν και η ουρά καρτερικά «στα σκέλια μας» έπνιγε την αγανάκτηση μας. Το βοριαδάκι κουβάλησε μαζί του κι’ ένα ψιλόβροχο που άρχισε να επιδεινώνει την κατάσταση και τότε… Ω του θαύματος η πόρτα άνοιξε και οι ανθρώπινες ΣΚΙΕΣ κινήθηκαν λίγο. Και σε λίγο, ακόμα λίγο και λίγο ακόμα, ώσπου πέρασα σε σταματημένο χρόνο τη ΠΟΡΤΑ του «παράδεισου». Η πρώτη μου αντίδραση δεν ήταν να τρέξω στο ταμείο, αλλά να ενημερώσω μία προϊσταμένη, πως έξω περιμένουν στη βροχή συνάνθρωποι όλων των ηλικιών. Η απάντηση παγερά αφοπλιστική –Τι να κάνω, ένα ταμείο λειτουργεί. Στην ένστασή μου ότι υπάρχουν πολλά ταμεία που με ασφάλεια μπορούν να λειτουργήσουν, μου είπε πως υπάρχει ένα ακόμα, αλλά είναι απασχολημένο αλλού.
Όταν ήλθε η σειρά μου στο δεύτερο ταμείο (εδώ οφείλω να ομολογήσω πως στο άλλο ταμείο η κυρία ταμίας, υπερέβαλλε εαυτό για την εξυπηρέτηση του κόσμου) οι αντοχές μου δοκιμάστηκαν όταν ο ταμίας εφαρμόζοντας τις τραπεζικές εντολές όπως είπε, δεν μπορούσε να προχωρήσει στη συναλλαγή γιατί αυτή γινόταν «μόνο» μέσω e-banking. Στη δήλωσή μου ότι δεν διαθέτω, μου είπε να απευθυνθώ σε κάποιον από τους προϊσταμένους-ες, ή στον υποδιευθυντή και τον διευθυντή για να μου δώσουν λύση.
Δηλαδή ενώ το κατάστημα διέθετε 4-5 ίσως και περισσότερους εποπτεύοντες… Για τις ανάγκες του κοινού, είχε μόνο δύο ταμίες.
Αν έτσι νομίζουν οι ΑΡΜΟΔΙΟΙ ότι μας προστατεύουν, εφαρμόζοντας δύο μέτρα και δύο σταθμά ανάμεσα στον κοσμάκη της αγοράς και τους μεγάλους ΠΑΙΚΤΕΣ, τότε παίζουν επικίνδυνα και με την υγεία μας και με τους όρους δικαίου και με την ψυχολογία μας. Αν δεν μπορούν να πάρουν μέτρα για όλους, τότε θα μετρούν τα θύματα του αδύναμου κρίκου που αυτοί καταδίκασαν. Και αν ακόμα ενοχλούν τα «υπέρ αδυνάτου» ταπεινά λόγια μου, ας αναλογιστούν τις σκέψεις του μεγάλου μας ποιητή Γιώργου Σεφέρη: Χώρες του ήλιου και δεν μπορείτε ν’ αντικρίσετε τον ήλιο/Χώρες του ανθρώπου και δεν μπορείτε ν’ αντικρίσετε τον άνθρωπο.
Μαγκλάρας Βασίλης 10/2/2021 [email protected]
