ΞΑΝΘΟΣΛΥΚΙΑΣ -ΑΡΙΝΑ – ARHNA – XANTHUS -KINIK – KSANTOS

Η Ξάνθος (Arñna, Λατινικά: Xanthus, Τούρκικα: Ksantos) ήταν πόλη της αρχαίας Λυκίας

Υπήρξε ουσιαστικά πρωτεύουσα της Λυκίας μια και η Ξάνθος ήταν το πολιτιστικό και εμπορικό κέντρο της Λυκίας και, μετέπειτα, των Περσών, Μακεδόνων, Ελλήνων και Ρωμαίων που κατά σειρά κατάκτησαν την πόλη και κατέλαβαν τις παρακείμενες περιοχές.

Κατά τις αρχαίες πηγές το όνομα «Ξάνθος» χρησιμοποιήθηκε ως συνώνυμο της Λυκίας στο σύνολό της. Ο Στράβωνας αναφέρει την Ξάνθο ως τη μεγαλύτερη πόλη της Λυκίας

Η Ξάνθος, η οποία είναι γνωστή ως πόλη μνημείων, ήταν μια από τις σημαντικότερες πρωτεύουσες της αρχαίας Ένωσης Λυκίων. Ξάνθος Η Ξάνθος, η οποία φημίζεται για την ιστορία και τα ερείπια της, είναι γνωστή ως η πόλη εκείνων που δεν σκέφτηκαν ποτέ να παραδοθούν στον εχθρό.

. Οι αρχαιολογικές αξίες της Αρχαίας Πόλης της Ξάνθου την καθιστούν πολύ σημαντικό μέρος της παγκόσμιας κληρονομιάς.. Η Ξάνθος, η οποία είναι πόλη της Λυκίας, δεν βρίσκεται ούτε κοντά στην πόλη ούτε στο βουνό, σε αντίθεση με άλλες πόλεις της ομοσπονδίας

ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ

Βρίσκεται στην εθνική οδό Μακρης- Κας στην πόλη κωμόπολη Kınık,

Αρχαία πόλη της Ξάνθου Το Xanthos Ancient City βρίσκεται κοντά στην πόλη Κας στην Αττάλεια.

Βρισκόταν στην περιοχή της σημερινής πόλης Κινίκ, στην τουρκική Επαρχία Αττάλειας, πλησίον του ποταμού στον οποίο βρίσκεται σήμερα η πόλη. Η Κας απέχει 45 χλμ., Καλκάνα 20 χλμ., Αττάλεια 235 χλμ,απέχει 46 χιλιόμετρα από την Μάκρη ye, η πόλη ιδρύθηκε σε δύο λόφους με θέα στην πεδιάδα στην άκρη του ποταμού Ξάνθου

ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟ 1922

Μετά τους σαρωτικούς εξισλαμισμούς στον Κσαντος δεν υπήρχε Ελληνας

ΤΟ ΟΝΟΜΑ

– -ΑΡΙΝΑ ή ΑΡΡΝΑ

. Η ονομασία που είχαν δώσει οι Χετταίοι ήταν Αρίνα (Arinna),

– ΞΑΝΘΟΣ- XANTHUS

Ξάνθος ήταν η ελληνική ονομασία της πόλης Arñna

Κατά τη διάρκεια της Περσικής εισβολής ο ποταμός ονομάστηκε Σίβρε το οποίο σημαίνει «κίτρινος» ή “αμμόχρους”, όπως η ελληνική λέξη «ξανθός». Ο ποταμός συνήθως έχει μία κίτρινη απόχρωση λόγω του εδάφους από την προσχωσιγενή βάση της κοιλάδας

Οι Ρωμαίοι υιοθέτησαν το Ελληνικό όνομα της πόλης αλλάζοντας μόνο την κατάληξη έγινε Xanthus, καθώς όλες οι ελληνικές καταλήξεις –ος άλλαξαν στα λατινικά σε –us

– ΞΑΝΘΟΣ (KSANTOS)

Ονομασία που έδωσαν στην αρχαία πόλη οι Οθωμανοί

– KINIK

Σημερινή ονομασία του κοντινού οικισμού t Μεταφραση του Kinik στην Ελληνική γλώσσα = Κυνικός

ΙΣΤΟΡΙΑ

— Ίδρυση

. Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία, η Ξάνθος ιδρύθηκε από τον Σαρπηδόνα από την Κρήτη.

Ο Σαρπηδόνας ήταν γιος του Δία και της Ευρώπης, αδελφός του Μίνωα και του Ραδάμανθυ.

Ο Σαρπηδόνας πήγε στη Μικρά Ασία, έγινε βασιλιάς της Λυκίας και έζησε επί τρεις γενιές.

Λατρευόταν ως θεός στη Λυκία, την Καρία την Κιλικία και τη Φρυγία. Η λατρεία του διαδόθηκε από εκεί στη Θράκη και στην Αίγυπτο την εποχή των Πτολεμαίων, όπου ταυτίστηκε τελικά με τον Σέραπι.

Αν λάβουμε υπόψιν ότι ήταν πραγματικό γεγονός η σχέση Σαρπηδόνα και Μίνωα ότι ήταν αδέρφια η εποχή ίδρυσις ανάγεται σε μια περίοδο από το 3000 π..και το 1450 π.Χ. μια και ο Το όνομα του Μίνωα εμπλέκεται σε πολλούς από τους μύθους της ελληνικής μυθολογίας. Από τον Μίνωα πήρε την ονομασία του ο Μινωικός πολιτισμός που αναπτύχθηκε στην Κρήτη σε αυτό το χρονικό διάστημα.

–Αναφορά στην Ιλιάδα

Σύμφωνα με τον Όμηρο, η ιστορία της Ξάνθου, η οποία συμμετείχε επίσης στον πόλεμο της Τροίας, χρονολογείται από το 1200 π.Χ., αλλά τα στοιχεία δείχνουν ότι η πόλη χτίστηκε πριν από αυτή την χρονολογία.

Η πόλη, η οποία είναι χτισμένη πάνω σε βράχο και έναν λόφο κοντά στο ρέμα του Ξάνθου διαφοροποιείται από άλλες πόλεις της Λυκίας

Ο Όμηρος αναφέρει ότι οι ήρωες του Τρωικού πολέμου , Γλαύκος και Σαρπηδόνας ηγέτες των Λυκίων, αναφέρονται ότι έρχονται από την χώρα του Ξανθού ποταμού.

– Αναφορά για 2 βασιλείς Ιοβάτη & Βελλεροφόντη

Η ύπαρξή της πόλης της Ξάνθου ανάγεται στην προϊστορική εποχή της Ελληνικής μυθολογίας μια και 2 από τους βασιλιάδες της ήταν ο Ιοβάτης και ο Βελλεροφόντης.

Ο Ιοβάτης όπως και άλλοι βασιλείς της Μικράς Ασίας είχαν στενές σχέσεις με άλλους ομότιτλους τους που κατοικούσαν την Προϊστορική εποχή στον Ελλαδικό χώρο μια και είναι φανερό ότι αποτελούσαν ένα κοινό έθνος ,έχοντας κοινή θρησκεία ,την ίδια γλώσσα τα ίδια ήθη και έθιμα.

Για εκείνα τα χρόνια που δεν υπήρχε η γραπτή ιστορία και όσα γεγονότα συνέβησαν έφθασαν στις μέρες μας υπό μορφή τραγουδιών,η φη,ων που μεταφερόταν από στόμα σε στόμα άλλοτε με υπερβολές και άλλοτε με ελλείψεις και έτσι θεωρούνταν μύθοι

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Τρωικού πολέμου που μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα θεωρείτο ένα φανταστικό γεγονός η Ιλιάδα και η Οδυσσειακά του Ομήρου να θεωρείται μύθος και έπρεπε να βρει ο ο Σλίμαν την χαμένη Τροία για θεωρείται πια ότι κάθε άλλο πάρα ένα παραμύθι είναι όπως τουλάχιστον φάνταζε μέχρι τότε.

Ακόμη μύθος χαρακτηρίστηκε ,η Αργοναυτική εκστρατεία, Ο θάνατος του βασιλιά

Κύζικο με την σύγκρουση του με τον Ιάσονα από μια παρεξήγηση, η ύπαρξή των Αμαζόνων και πολλές άλλες παρόμοιες συζητήσεις που κατά βάθος εμπεριέχουν αρκετές αλήθειες ,μύθοι που συνδέουν τον Ελλαδικό χώρο της Μητροπολιτικής Ελλάδος .με την άλλη μεγαλύτερη Ελλάδα που βρισκόταν στην Μ Ασια.

Με ενοχλεί ο όρος ‘’Εξελληνισμός΄΄ της Μ Ασίας Ιωνες, Αιολείς, Δωριείς και άλλες φίλες προτοελλήνων μια και κατά την άποψη μου ήταν μετεγκατάσταση Ελλήνων σε ήδη υπάρχουσα Ελληνική γη με την ευρεία βεβαίως έννοια

Κλασσική είναι και η περίπτωσης η ιστορία = μύθος του Αδιάβατη βασιλιά της Λυκίας και του Βελλεροφόντη γιου του βασιλιά της Κορίνθου Γλαύκου όπου συναντούμε την τα χαρακτηριστικά τους ίδιου έθνους να υπάρχουν στα βασίλεια και του; κατοίκους στι 2 πλευρές του Αιγαίου

Έθνος = σημαίνει συνήθως ίδια θρησκεία ακόμη και σήμερα =Στον ‘μύθο’ του Βελλεροφόντης Εμφανίζονται οι θεοί του Ολύμπου Δίας , Αθηνά ,Ποσειδώνας κ.α

Γλώσσα = Είναι φανερή η επικοινωνία του Βασιλιά Προίτου και του Ιοβάτη στην ίδια γλώσσα τόσο με την ανταλλαγή επιστολών όσο και την δυνατότητα του Βελλεροφόντη να επικοινωνεί με τους Λυκίσκους και να γίνεται και βασιλιάς τους

Έθιμα = Ο σεβασμός του Ιοβάτη στην ‘φιλοξενία’ που τον εμποδίζει να εκτελέσει την επιθυμία του Προίτου που ήταν η άμεση δολοφονία του Βελλεροφόντη είναι ο ίδιος σεβασμός που είχαν οι αρχαίοι Έλληνες στην ίδια άγραφη παράδοση με αποτέλεσμα ο Προίτος να μην τολμήσει να σκοτώσει τον Βελλεροφόντη (λόγω της φιλοξενίας που του παρείχε) πάρα το γεγονός ότι πίστεψε ότι ο τελευταίος προσπαθούσε να του κλέψει την γυναίκα

ΙΟΒΑΤΗΣ

Στην Ελληνική μυθολογία , ο Ιοβάτης ήταν βασιλιάς της Λυκίας στην Μ. Ασία και κατοικούσε στην Ξάνθο

–Σχέση Βασιλιά της Τίρυνθας και Βασιλιά της Λυκίας Ιοβάτη

Κάποτε που ο βασιλιάς της Τίρυνθας Προίτος είχε εκδιωχθεί από τον δίδυμο αδελφό του Ακρίσιο ιο, κατέφυγε στον Ιοβάτη, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα να πάρει την κόρη του Σθενέβοια ως σύζυγο (Άντεια κατά τον Όμηρο).

Στη συνέχεια, ο Λύκιος βασιλιάς του έδωσε στρατό με τον οποίο ο Προίτος κατάφερε να ξανακερδίσει την Τίρυνθα, περιορίζοντας τον Ακρίσιο στο νόμιμο μερίδιό του

– Η φιλοξενία του Βελλεροφόντη στην αυλή του Προίτου

Μετά από καιρό, η Σθενέβοια ερωτεύθηκε τον Βελλεροφόντη και όταν αυτός δεν ανταποκρίθηκε τον συκοφάντησε στον Προίτο ότι θέλησε να τη βιάσει.

– Η απομάκρυνση του Βελλεροφόντη

Τότε ο Προίτος έστειλε τον Βελλεροφόντη στον πεθερό του, τον Ιοβάτη, εφοδιάζοντας τον με επιστολή που περιείχε «σήματα λυγρά» (Ιλιάδα, Ζ 168), ζητώντας δηλαδή από τον Ιοβάτη να σκοτώσει τον κομιστή, επειδή ο Προίτος, σεβόμενος παλαιότερο έθιμο, δεν ήθελε να σκοτώσει με τα χέρια του άνθρωπο με τον οποίο είχε φάει στο ίδιο τραπέζι.

–Η προσπάθεια έμμεσης εξόντωσης

Ο Ιοβάτης, αφού διάβασε το γράμμα, ανέθεσε στον Βελλεροφόντη αρκετές επικίνδυνες αποστολές, με την ελπίδα πως έτσι θα εκπληρωνόταν η επιθυμία του γαμπρού του χωρίς να χρειασθεί και ο ίδιος να σκοτώσει άνθρωπο.

Αντίθετα όμως, αυτό έγινε η αιτία για τα ηρωικά κατορθώματα του Βελλεροφόντη

Απελπισμένος στο τέλος ο Ιοβάτης, συγκέντρωσε τους γενναιότερους Λυκίους και τους διέταξε να του στήσουν ενέδρα.

Κι αυτή όμως η ενέργεια, που στοίχισε τον θάνατο σε όλους τους ανθρώπους του Ιοβάτη, απέτυχε. Μετά από όλα αυτά, ο Ιοβάτης αναγνώρισε την αξία του Βελλεροφόντη, του έδειξε το γράμμα του Προίτου και του ζήτησε να μείνει μαζί του. Του έδωσε ως σύζυγο την κόρη του, τη Φιλονόη (ή Κασσάνδρα, ή Αντίκλεια, ή Αλκιμένη) και τον άφησε διάδοχό του στον θρόνο

ΤΑ ΚΑΤΑΡΘΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΒΕΛΛΕΡΟΦΟΝΤΗ

Ήδη στην προηγούμενη δημοσίευση μας για την πόλη της Τλω αναφερθήκαμε ηρωικά κατορθώματα του Βελλεροφόντη

Να τα επαναλάβουμε εν τάχει τι επικίνδυνες αποστολές του ανέθεσε ο Ιοβάτης :

1. Την εξόντωση των Σολύμων

2 Την αντιμετώπιση των Αμαζόνων και

3 Την θανάτωση της Χίμαιρας του τρικέφαλου τέρατος με κεφάλια λιονταριού και τράγου και ουρά που κατέληγε σε κεφαλή δράκοντα.

Και η 3 αποστολές στέφθηκαν με επιτυχία και μετά από αυτό ο Ιαβάτης προσπάθησε να τον εμποδίσει να επιστρέψει στέλνοντας στρατιώτες του να τον σκοτώσουν ,τελικά εξόντωσε και όλη την ομάδα που τον επιτέθηκε

Σε όλες τις αποστολές ο Βελλεροφόντης συνοδευόταν από το φτερωτό άλογο τον Πήγασο που ήταν και ο βασικός συντελεστής της επιτυχίας του.

ΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ

– Πήγασος

Ο Πήγασος είναι φτερωτό άλογο.

Η γέννησή του συνδέεται με τον θάνατο της μητέρας του, της Γοργόνας Μέδουσας, από τον Περσέα.

Άλλοτε ξεπηδά από τον λαιμό της Γοργόνας, ως γιος του Ποσειδώνα, και άλλοτε από την ίδια τη Γαία που γονιμοποιήθηκε από το αίμα της Γοργόνας, όταν την αποκεφάλισε ο Περσέας.

Όσο για το όνομά του, αυτό συνδέεται με τον τόπο κατοικίας της μητέρας του και τον τόπο της δικής του γέννησης.

– Σόλυμοι

Οι Σόλυμοι ήταν, σύμφωνα με την Ιλιάδα του Ομήρου, λαός της Μικράς Ασίας που κατοικούσε, κατά την 1η χιλιετηρίδα π.Χ., στην περιοχή που καταλάμβαναν οι μεταγενέστερες: Λυκία, Παμφυλία και Λυκαονία.

Λαός της νότιας Μικράς Ασίας, κατά την Μυκηναϊκή Εποχή.

Στη χώρα των Σολύμων έφθασε ο Σαρπηδών, όταν εξορίστηκε από τον αδελφό του Μίνωα. Ο Σαρπηδών, ο Μίνωας και ο Ραδάμανθυς υπήρξαν υιοί του Διός και της Ευρώπης

Οι Σόλυμοι επίσης ταυτίζονται και με τους επιλεγόμενους Μιλύες. Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι η Λυκία παλαιότερα ήταν γνωστή ως Μιλυάς.

Η ονομασία τους προέρχεται από τον Σόλυμο, τον υιό του Διός και της Χαλκήνης.

– Αμαζόνες

Στην Αρχαία Εποχή, υπήρχε ο μύθος ότι οι Αμαζόνες ήταν ένα έθνος γυναικών που κατοικούσε στην Ανατολική Μικρά Ασία και ειδικότερα μεταξύ των ποταμών Θερμώδοντα και Φάσιδα.

Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν τις Αμαζόνες ως πανέμορφες γυναίκες, οργανωμένες με αυστηρό στρατιωτικό σύστημα, καταπληκτικές ιππεύτριες και αδάμαστες στον πολεμικές δραστηριότητες.

Επιπλέον, υπέθεταν ότι οι Αμαζόνες από μικρές απέκοπταν το έναν τους μαστό για να μπορούν να τεντώνουν, ελεύθερα, το τόξο τους.

Τις Αμαζόνες τις θεωρούσαν κόρες του Άρεως, του θεού του πολέμου, εξ’ αιτίας της πολεμικότητας και της μαχητικότητας που τις διάκρινε.

– Χίμαιρα

Στην Ελληνική μυθολογία αναφέρεται η Χίμαιρα ως ένα φοβερό τέρας, ένα μυθολογικό ζώο,που εξέπνεε φωτιά, είχε σώμα κατσίκας, κεφάλι λιονταριού, και η ουρά του κατέληγε σε φίδι. Σύμφωνα με άλλες περιγραφές, είχε περισσότερα από ένα κεφάλια, συνηθέστερα τρικέφαλος (κεφαλή λέοντα, κατσίκας και δράκοντα).

Ως κατοικία του τέρατος αυτού αναφέρονται πολλές περιοχές όπως η Φρυγία, οι Ινδίες, ακόμη και η Λιβύη. Επισημότερες όμως φαίνεται πως είναι η αρχαία Κόρινθος και η Σικυώνα,

ην Χίμαιρα, που ερήμωνε την πανίδα και την χλωρίδα της Λυκίας, καθώς και τους κατοίκους της, Ο ήρωας κατάφερε τον άθλο, γιατί περί άθλου επρόκειτο, με την βοήθεια του φτερωτού αλόγου, του Πήγασου. ανέλαβε να σκοτώσει ο ήρωας Βελλεροφόντης, μετά από εντολή του βασιλιά της Ιοβάτη.

ΞΑΝΘΟς Η ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΕΙΩΝ

. Η Ξάνθος, που είναι ένα σημαντικό θρησκευτικό κέντρο, είναι επίσης η πόλη των μνημείων.

Η αρχαία Ελληνική πόλη Ξάνθος έγινε διάσημη από τις ηρωικές πράξεις του λαού της – όχι όταν έκαψαν την πόλη τους και δεν έφτασε στον εχθρό.. Σήμερα προσελκύει τουρίστες από τα αρχαία ερείπια των τάφων της Λυκίας.

– Η πρώτη ιστορική πληροφορία

Η πρώτη ιστορική πληροφορία χρονολογείται από το 545 π.Χ. όταν καταστράφηκε από τους Πέρσες

Αστυάδων (διάμεσος βασιλιάς της Λυκίας)

Ηρόδοτος και ο Αππιανός περιγράφουν την κατάκτηση της πόλης από τον Άρπαγο για λογαριασμό της Περσικής Αυτοκρατορίας το 540 π.Χ περίπου.

Πολιορκήθηκε από τον Περσικό διοικητή Άρπαγο το 545-546. Όταν οι κάτοικοι της Ξάνθου ήταν πια απελπισμένοι και παρά την ηρωική τους αντίσταση η πόλη θα περνούσε στα χέρια του εχθροί , σκοτώνουν τις γυναίκες και τα παιδιά τους και έβαλαν φωτιά στην πόλη, αφήνοντας μια μια άδεια από ανθρώπους κατεστραμμένη πόλη στην Άρπαγο

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, οι Πέρσες συναντήθηκαν και νίκησαν έναν μικρό στρατό Λυκίων στα πεδινά στα βόρεια της πόλης. Μετά τη συνάντηση, οι Λύκοι υποχώρησαν στην πόλη που πολιορκήθηκε από τον Άρπαγο. Οι Λυκίοι κατέστρεψαν τη δική τους ακρόπολη της Ξάνθης, σκότωσαν τις γυναίκες, τα παιδιά και τους σκλάβους τους και στη συνέχεια προχώρησαν σε αυτοκτονική επίθεση εναντίον των ανώτερων περσικών στρατευμάτων.

Ολόκληρος ο πληθυσμός της Ξάνθου χάθηκε εκτός από 80 οικογένειες που απουσίαζαν κατά τη διάρκεια της μάχης.

Κατά τη διάρκεια της περσικής κατοχής τοποθετήθηκε τοπική ηγεσία στην Ξάνθο, η οποία μέχρι το 520 π.Χ. είχε ήδη κόψει το δικό της νόμισμα. Η τύχη της Ξάνθου συνδέθηκε με αυτή της Λυκίας καθώς η Λυκία άλλαξε πλευρές κατά τη διάρκεια των Ελληνο-περσικών πολέμων

– Η οικονομική κατάσταση στην διάρκεια της Περσικής κατοχής

Η ευημερία της Λυκίας κατά τη διάρκεια της Περσικής κατοχής αναδεικνύεται από τα πολλά αρχιτεκτονικά μνημεία της Ξάνθου, ιδίως τους πολλούς τάφους, με χαρακτηριστικότερο όλων το Μνημείο των Νηρηίδων.

–Δηλιακή συμμαχία

Για μεγάλο μέρος του 5ου αιώνα π.Χ., η Αθήνα κυριάρχησε στα εδάφη που συνορεύουν με το Αιγαίο Πέλαγος, και πολλά από αυτά, συμπεριλαμβανομένης της Λυκίας, πληρώνουν χρήματα προστασίας στο χρηματιστήριο της αθηναϊκής θαλάσσιας αυτοκρατορίας, του Δελιανού Συνδέσμου και του φόρου γης στους Πέρσες.

– Η καταστροφή από τους Αθηναίους ?

Η Ξάνθος καταστράφηκε μεταξύ του 475-470 π.Χ., είτε από τον Αθηναίο Κίμωνα είτε από τους Πέρσες. Καθώς δεν υπάρχουν αναφορές για αυτή την καταστροφή στις περσικές ή ελληνικές πηγές, κάποιοι λόγιοι αποδίδουν την καταστροφή σε φυσικά ή άλλα αίτια

Υπάρχουν ενδείξεις πυρκαγιάς που κατέστρεψαν τους ξύλινους τάφους και τους ναούς της Ξάνθου γύρω στο 470 π.Χ. Αυτή η πυρκαγιά πιθανότατα προκλήθηκε από τον Κιμωνα της Αθήνας όταν επιτέθηκε στην ιερή ακρόπολη ως αντίποινα για την καταστροφή των Αχαιμενιδών στην Αθήνα από τους Πέρσες και τους συμμάχους τους, συμπεριλαμβανομένων των Λυκίων, το 480 π.Χ.

– Ανοικοδόμηση

Η Ξάνθος κτίστηκε εκ νέου μετά την καταστροφή τις τελευταίες δεκαετίες του 5ου αιώνα π.Χ.

Οι Ξάνθιοι , υπό τη δυναστεία τους, ο Κουπρίλι, ξαναχτίστηκαν τα κτίρια σε πέτρα

κατέκτησαν την γειτονική Τελμησσό (Μάκρη ) προσαρτώντας την στην Λυκία.

– Μέγας Αλέξανδρος

Οι αναφορές για την παράδοση της πόλης στον Μέγα Αλέξανδρο διαφέρουν. Ο Αρριανός περιγράφει μία ειρηνική παράδοση[4], όμως ο Αππιανός ισχυρίζεται ότι η πόλη λεηλατήθηκε

– Ελληνιστικοί χρόνοι

Μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου η πόλη άλλαξε χέρια μεταξύ των αντίπαλων κληρονόμων του.

Από το 309 π.Χ,, η Αιγυπτιακή Δυναστεία, ο Πτολεμαίος και μετά, όπως πολλές πόλεις της Λυκίας, ο Βασιλιάς της Συρίας III Έπρεπε να αποδεχτεί την κυριαρχία του Αντίοχου

Ο Διόδωρος Σικελιώτης αναφέρει ότι ο Πτολεμαίος ο Σωτήρ κατέλαβε την Ξάνθο από τον Αντίγονο

– Μιθριδάτης

Κατά την σύγκρουση του βασιλείου του Ποντίου Μιθριδάτη οι Ξάνθιοι τάχθηκαν με το μέρος των Ρωμαίων

Με την παρουσία του Μιθριδάτη στην περιοχή κυκλοφορούσε μια φήμη ότι προσπάθησε

να κόψει δένδρα από ένα Ιερό χώρο της Ξάνθου το Λητώον

Συγκεκριμένα ο Μιθριδάτης σχεδίαζε να κόψει δένδρα σε ένα ιερό δάσος προκειμένου να χρησιμοποιήσει την ξυλεία στην πολιορκία της παραλιακής πόλης Πάταρα , όμως ένας εφιάλτης τον προειδοποίησε για το ανίερο της πράξης του ( το αναφέρει ο Αππιανός }

– Ρωμαίοι

Οι Αππιανός, Δίων Κάσσιος και Πλούταρχος αναφέρει ο καθένας ότι η πόλη καταστράφηκε ξανά στους Ρωμαϊκούς Εμφυλίους Πολέμους, περίπου το 42 π.Χ., από τον Βρούτο, όμως ο Αππιανός

Ανακατασκευάστηκε με τις προσπάθειες του Μάρκου Αντώνιου . Στην Ξάνθο υπό ρωμαϊκή κυριαρχία τον 1ο αιώνα, χτίστηκε στο όνομα του αυτοκράτορα Βεσπασιανού, και τα περισσότερα από τα ρωμαϊκά κτίρια που σώζονται μέχρι σήμερα χτίστηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.

Σημειώνει ότι κτίστηκε εκ νέου από τον Μάρκο Αντώνιο. Ερείπια του ρωμαϊκού αμφιθέατρου υπάρχουν ακόμα στο χώρο. Ο Μαρίνος αναφέρει ότι στην αρχαιότητα υπήρχε στην Ξάνθο γραμματική σχολή.

–Βυζαντινοί

Η Ξάνθος, που ήταν το επισκοπικό κέντρο κατά τη βυζαντινή περίοδο, απέκτησε πολλές νέες δομές κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου

Ο Ξάνθος ήταν αρκετά σημαντικός στη ρωμαϊκή επαρχία της Λυκίας για να γίνει υποψήφιος της Μητροπολιτικής Αρχιεπισκοπής της επαρχίας Μύρα, στην κυριαρχία του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης.

Τρεις από τους επισκόπους του είναι ιστορικά τεκμηριωμένοι:

1] Μακεδόνας, συμμετέχων στο Πρώτο Συμβούλιο της Κωνσταντινούπολης το 381

2] Ο Αθανάσιος, υπέγραψε το 458 την επιστολή του επισκοπίου της Λυκίας προς τον Βυζαντινό

αυτοκράτορα Λέοντα Α΄ το Θράκη, αφού οι Κοπτικοί όχλοι λυντσάρισαν τον Πατριάρχη Πρωτεριά Αλεξάνδρειας Γεώργιο , συμμετέχων στο Συμβούλιο στο Trullo το 692.

– Ποτέ έσβησε η πόλη

Η Ξάνθος είχε δεχθεί επίθεση τον έβδομο αιώνα μ.Χ έκτοτε υποβαθμίστηκε σημαντικά

Είναι η εποχή που εγκαταλείφθηκε και το ιερό της Λητούς που βρισκόταν 4 χιλιόμετρα πιο κάτω από την Ξάνθο

Η Ξάνθος, η πρώην βυζαντινή επισκοπή παραμένει Λατινοκαθολικός τίτλος. Μετά την πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας τον 15ο αιώνα, η περιοχή πέρασε στους Οθωμανούς .

Η αρχαία πόλη είχε από καιρό εγκαταλειφθεί

************************Ο ΠΟΤΑΜΟΣ ΞΑΝΘΟΣ***********************

Ποταμός Ξάνθος Το σύγχρονο τουρκικό όνομα του ποταμού είναι Eşen Çayı. Ο Στράβων αναφέρει το αρχικό όνομα του ποταμού ως Sibros ή Sirbis. Κατά την περσική εισβολή, ο ποταμός ονομάζεται Sirbe, που σημαίνει “κίτρινο”, όπως η ελληνική λέξη “ξανθός”

Το ποτάμι αυτό αναφέρεται και στην Ιλιάδα του Ομήρου που αναφέρει :

1 Οτι Ξάνθος ήταν το όνομα του ποταμού Σκάμανδρος ο οποίος προσπάθησε να πνίξει τον Αχιλλέα στο βιβλίο ΧΧΙ στης Ιλιάδας.

2. Ξάνθος ήταν το όνομα ενός από τα αθάνατα άλογα του Αχιλλέα, το οποίο το επέπληξε για το θάνατο του Πάτροκλου, θύμισε στον Αχιλλέα προκαθορισμένο θάνατό του.

– Η δημιουργία του ποταμού κατά την Ελληνική μυθολογία

Ακόμη υπάρχει στην Ελληνική μυθολογία η αναφορά στην Λητώ στην μητέρα των διδύμων θεών Αρτέμιδος και Απόλλωνα

Λεει ο μύθος: ότι ο ποταμός δημιουργήθηκε από τους πόνους κατά τη γέννα της Λητούς, ο ναός της οποίας, το Λητώον, βρίσκεται στην δυτική όχθη του ποταμού, μερικά χιλιόμετρα νότια της Ξάνθου.

Ο ναός, της Λυτούς , βρίσκεται στη δυτική όχθη του ποταμού λίγα χιλιόμετρα νότια της Ξάνθου. Το Το Λητώον έχει ανασκαφεί τον 20ο αιώνα και έχει δώσει πολλά κείμενα Λυκίας, Ελληνικής και Αραμαϊκής γλώσσας . Ένα αξιοσημείωτο δίγλωσσο κείμενο, γνωστό ως το δίγλωσσο Λητώον .και στις τρεις γλώσσες βρέθηκε και βρέθηκε να περιέχει αναφορά στον Βασιλιά Αρταξέρξη.

Γράφει ο Στράβων για τον Ξάνθο ποταμό:

‘’[ Εἶθ´ ὁ Ξάνθος ποταμός, ὃν Σίρβιν ἐκάλουν τὸ πρότερον· ἀναπλεύσαντι δ´ ὑπηρετικοῖς δέκα σταδίους τὸ Λητῷον ἔστιν· ὑπὲρ δὲ τοῦ ἱεροῦ προελθόντι ἑξήκοντα ἡ πόλις ἡ τῶν Ξανθίων ἐστὶ μεγίστη τῶν ἐν Λυκίᾳ. ‘’

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΑ ΚΑΤΑΛΟΙΠΑ

Σήμερα ο αρχαιολογικός χώρος της Ξάνθου βρίσκεται πάνω από το σύγχρονο τουρκικό χωριό Κινίκ. Ο αρχαιολογικός χώρος εντάχθηκε στον κατάλογο των μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO το 1988

1. Ξάνθος

Ανασκαφές στην περιοχή έγιναν τον 19ο αιώνα και των Γάλλων από το 1950 μέχρι σήμερα

Οι ανασκαφές έφεραν στο φως

– Τα τείχη της πόλεως με τις πύλες τους

— Δυο ακροπόλεις

Η πρώτη είναι η Ακρόπολη της Λυκίας που περιβάλλεται από ένα τείχος που υψώνεται με τη μορφή ενός απότομου βράχου από την άκρη του ποταμού Ξάνθου, και η δεύτερη βρίσκεται ψηλότερα στα βόρεια. Είναι η Ρωμαϊκή Ακρόπολη

Και οι δύο ακροπόλεις της Ξάνθου περιβάλλονται από τείχη της πόλης με διαφορετικά συστήματα τοιχοποιίας

– Θέατρο

Στα βόρεια της ακρόπολης της Λυκίας βρίσκεται το θέατρο της Ρωμαϊκής περιόδου.

Το θέατρο της Ξάνθου χωρητικότητας 2200 ατόμων χτίστηκε κατά την Ελληνιστική περίοδο και ανακαινίστηκε κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο.

Το σκηνικό κτίριο, το οποίο αποτελεί ένα σύνολο με τις θόλους εισόδου, ημικυκλική ορχήστρα και θέατρο, φέρει τις ιδιότητες της Ρωμαϊκής περιόδου.

– Μνημείο – μαυσωλείο Νηριήδων

Τα πιο ενδιαφέροντα ερείπια της Ξάνθου βρίσκονται δυτικά του θεάτρου. Το πρώτο από αυτά χαρακτηρίζει τη νεκρή οικογένεια σε ένα υψηλό ορθογώνιο μονολιθικό βάθρο και τα ανάγλυ

φα Harpy -Αρπίδες *, τα οποία είναι πλάσματα με γυναικεία σώματα και φτερά και πιστεύεται ότι μεταφέρουν τις ψυχές των νεκρών στον ουρανό.

*Ο Ησίοδο, τις φανταζόταν ως ανοιχτές και φτερωτές κοπέλες, που ξεπέρασαν τους ανέμους και τα πουλιά στην ταχύτητα της πτήσης τους. Εμφανίζονται σε ομηρικά ποιήματα.

Το μνημείο Νεράιδων είναι ένας γλυπτός τάφος από την Ξάνθο στη Λυκία (τότε μέρος της Αχαιμενιδικής Περσικής αυτοκρατορίας), Πήρε τη μορφή ελληνικού ναού πάνω από μια βάση διακοσμημένη με γλυπτά , και θεωρείται ότι χτίστηκε στις αρχές του 4ου αιώνα π.Χ. (περίπου 390 π.Χ.) ως τάφος για τον Αρμπίνα (Λυκικός: Ερμπίνα ή Ερμπίνα), η Ξάνθη δυναστεία που κυβέρνησε τη δυτική Λυκία υπό την Αχαιμενιδική Αυτοκρατορία.

Ο τάφος πιστεύεται ότι είχε σταθεί μέχρι τη βυζαντινή εποχή πριν καταστραφεί. Τα ερείπια ανακαλύφθηκαν ξανά από τον Βρετανό ταξιδιώτη Charles Fellows στις αρχές της δεκαετίας του 1840

Σήμερα, τα αρχικά ανάγλυφα εκτίθενται στο Μουσείο της Μ Βρετανίας. Χρονολογείται στον 5ο αιώνα π.Χ.

– Σαρκοφάγος

Δίπλα σε αυτό το μαυσωλείο, υπάρχει μια άλλη σαρκοφάγος Λυκίας με βάθρο από τον 4ο αιώνα. π.Χ.

– Ρωμαϊκή αγορά

Η μεγάλη περιοχή σε σχήμα τετράγωνου στο τέλος του θεάτρου είναι η Αγορά της Ρωμαϊκής Εποχής, που περιβάλλεται από καταστήματα σε τρεις πλευρές.

Στη βορειοανατολική γωνία της αγοράς, υπάρχει μια επιγραφή γραμμένη σε Λυκιακές και Ελληνικές γλώσσες στο συμπαγές ορθογώνιο σώμα της, πολύ παρόμοια με το Μνημείο Harpy. Το μαυσωλείο του 5ου αιώνα υψώνεται. Η επιγραφή στο σώμα του μνημείου είναι η μεγαλύτερη επιγραφή στη Λυκιακή γλώσσα που έχει βρεθεί μέχρι σήμερα και περιγράφει τις περιπέτειες του πρίγκιπα από την Ξάνθο με την ονομασία Khere

– Τάφοι

Πολυάριθμα ταφικά μνημεία που τοποθετούνται στον 6ο π.Χ, αιώνα έως τν 1ο αιώνα π.Χ.

Υπάρχουν πολλοί βράχο – τάφοι δίπλα-δίπλα στη Ρωμαϊκή Ακρόπολη

**********************ΛΗΤΩΟΝ ΤΗΣ ΞΑΝΘΟΥ ***************************

Το Λητώον ήταν ιερό της Λυτούς κοντά στην αρχαία πόλη Ξάνθο, ένα από τα σημαντικότερα θρησκευτικά κέντρα της Λυκίας Ο αρχαιολογικός χώρος του ιερού βρίσκεται περίπου 4 χλμ. νότια της Ξάνθου, κατά μήκος του ομώνυμου ποταμού

Οι αρχαιολογικές ανακαλύψεις στο χώρο, ο οποίος δεν αποτέλεσε ποτέ πλήρως κατοικημένο οικισμό αλλά παρέμεινε κυρίως θρησκευτικό κέντρο, χρονολογούνται στα τέλη του 6ου αιώνα π.Χ., πριν την ελληνική πολιτιστική ηγεμονία στη Λυκία, ή οποία ξεκίνησε στις αρχές του 4ου αιώνα.

Σε παλαιότερους χρόνους ο χώρος αποτέλεσε ιερό της πρότερης μητέρας θεότητας, της Ένι Μαχανάχι (Eni Mahanahi) στη Λυκία, την οποία αντικατέστησε η λατρεία της Λητούς, μαζί με τα δύο παιδιά της .

Ο χώρος εκχριστιανίστηκε με την κατασκευή μίας εκκλησίας , χρησιμοποιώντας πέτρες από το ιερό, όμως εγκαταλείφτηκε τον έβδομο αιώνα μ.Χ

– Στο Λητώον έγιναν ανασκαφές το 1962 υπό την επίβλεψη του Χ. Μέτζγκερ το 1962

Στην Δυτική όχθη το ιερό της θρησκευτικής Λυκιακης ομοσπονδίας

Το ιερό Περιλαμβάνει : 3 ναούς,του 4ου αιώνα π.Χ.

α] Αφιερωμένος στην Λητώ της Ελληνιστικής εποχής

β] Αφιερωμένος δεύτερος στο μέγεθος πιθανώς στην Αρτεμη και τον Απόλλωνα

Εκεί βρέθηκε 3γλωσση επιγραφή ‘’ΤΟ ΤΡΙΓΛΩΣΣΟ ΤΟΥ ΛΗΤΩΟΥ [Ελληνικά,Λυκιακά ,Αραμαικά ] του 358 π.Χ.

Που αποτέλεσε σημαντικό παράγοντα στην αποκρυπτογράφηση της Λυκιακής γλώσσας

Νυμφαίον

Εξέδρα Ελληνιστικών χρόνων

Στοές

Θέατρο Ρωμαϊκών χρόνων

Βρεθήκαν δε πολλές επιγραφές σε Λυκιακά και Ελληνικά ,αρχιτεκτονικά μέλη και τμήματά γλυπτών.

***************************ΡΩΜΑΙΚΗ ΓΕΦΥΡΑ *****************

3. Η Ρωμαϊκή γέφυρα

Κάποτε υπήρχε κοντά στον Ξάνθο μια ρωμαϊκή γέφυρα με κατεύθυνση στην πόλη του Ξάνθου

Η γέφυρα κοντά στο Seydikemer ήταν μια ρωμαϊκή γέφυρα με

Χαρακτηριστικά : Συνολικό μήκος 500+ μ Πλάτος 4,5 Κατασκευή πιθανώς τον 3ο αιώνα μ.Χ

Τα ερείπια του βρίσκονται στις ανώτερες όχθες του ποταμού Ξάνθος (Koca ıayı),

Σήμερα απομένει μόνο ένα τμήμα μήκους 29 μέτρων και πλάτους 4,5 μέτρων στη δεξιά όχθη ποταμού, έξω από τη ζώνη πλημμύρας, αφού κάποτε χρησίμευσε ως προσέγγιση της κατάλληλης γέφυρας. Παρά την σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή της, η γέφυρα αντιπροσωπεύει ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα της πρώιμης χρήσης τμηματικών καμαρών και κοίλων θαλάμων στην κατασκευή γεφυρών.

*****ΕΝΤΑΞΗ ΣΤΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ ΤΗΣ UNESCO *******

Ο αρχαιολογικός χώρος εντάχθηκε στον κατάλογο των μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO το 1988

Η Αρχαία Πόλη της Ξάνθου απεικονίζει το συνδυασμό των παραδόσεων της Λυκίας και της ελληνικής επιρροής, ειδικά στην ταφική τέχνη της. Υπάρχουν πολλοί βράχοι, σαρκοφάγος και μνημειακοί τάφοι με παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Οι αρχαιολόγοι συμφωνούν ότι οι επιγραφικές επιγραφές είναι ζωτικής σημασίας για την κατανόηση της ιστορίας του Λύκου με τα πολλά μνημεία που φιλοξενεί. Πολλοί τάφοι βράχου, σαρκοφάγοι και μνημειακοί τάφοι φτιαγμένοι με παραδοσιακή αρχιτεκτονική, ήταν καθοριστικοί για την προσθήκη της πόλης στον κατάλογο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO το 1988.

Ο ΟΙΚ.ΣΗΜΕΡΑ

Σήμερα νοτιοανατολικά του αρχαιολογικού χώρου της αρχαίας πόλης βρίσκεται μια μικρή κωμόπολη 5526 κατοίκων κατά την απογραφή του 2007 λέγεται Κινίκ.

Το Kınık είναι μια περιοχή της επαρχίας Kaş (Αρχαίας Αντίφελλου )της επαρχίας Αττάλειας.