Το Καλοκαίρι που πέρασε(του Βασίλη Μαγκλάρα)

Θα μπορούσε να είναι το Καλοκαίρι μια παρένθεση σε μια χειμαζόμενη καθημερινότητα. Μια ανάπαυλα στο βιοπορισμό μας. Μια ανακωχή στα προβλήματά μας. Μια ανάσα απελευθέρωσης. Ένα βήμα έξω απ΄τα σύνορά μας αν…  Αν το καλοκαίρι που πέρασε μας συνόδευε στις προσμονές μας και δεν μας άφηνε στις γκρίζες ζώνες μας να αναρωτιόμαστε για την τύχη του ή την ατυχία μας…                                                                                                                                                                    Πέρασε λες το καλοκαίρι…; Μπορεί και να μην πέρασε…  Μήπως το είδαμε; Κανείς δεν είναι πλέον βέβαιος για τίποτα… Όλα είναι σχετικά και όλα παίζονται στο αισθητήριο μας.                                                     Η εποχική διάκριση δεν λέει τίποτα, η έννοια του καλού και του καιρού είναι αυτή που επηρεάζει τη ζωή μας.                                                                                                                                     Πάρτε για παράδειγμα τα μνημόνια. Πέρασαν…;  Καταλάβατε κάτι; Βγήκαμε ή μπήκαμε σε μια συνεχή επιτήρηση για δεκαετίες…; Περάσαμε τον «Ρουβίκωνα», ή πέρασε του Ρουβίκωνα και  εμείς ψηλαρμενίζουμε στη φαντασίωση της «Αριστερής» κατεύθυνσης με δεξιά υποβοηθήματα;                                                                                                                                            Ίσως και να κάνω λάθος στον τίτλο «Καλοκαίρι», ίσως οι τίτλοι γενικότερα να είναι λάθος στη εποχή μας. Ίσως ο όρος «τίτλος» να είναι αντισυμβατικός στην απομυθοποίηση τω ν παραμυθιασμένων που τράβαγαν κουπί «στον πηγαιμό για την Ιθάκη».                                               Ίσως ακόμα και το καλοκαίρι να μην πέρασε και να το ψάχνουμε όπως τα Κύθηρα που ποτέ δεν θα τα βρούμε, γιατί μονίμως χάνουμε το πλοίο της γραμμής.                                                         Εκτός κι΄αν μας προσπέρασε νυχτωμένους στους ψεύτικους ήλιους που γέμισαν την αριστερή μας αφέλεια, ονειρευμένοι στις θερινές νύκτες την πραγματικότητα που μας διέφευγε παρορώντας.                                                                                                                                         Όλα είναι πιθανά, ακόμα και τα απίθανα, να προσδοκούμε δηλαδή στην ελευθερία που θα μας παρέχουν με απαγορεύσεις οι αγορές. Όλα μπορούν να συμβούν στην Δημοκρατία που υποκύπτουμε, απλά η διάκριση φαίνεται από το αποτύπωμα που μας μένει είτε σαν σημάδι, είτε σαν ψεγάδι, είτε ως ρημάδι, στα αμοντάριστα πλάνα μας.                                                                                       Αυτά τα αμοντάριστα πλάνα που άλλους τους θέλουν να ξημεροβραδιάζονται δουλεύοντας στα καφωδεία με 3,5 ευρώ την ώρα(ούτε καν το υποτιμητικό τρείς και εξήντα που είχαμε εμείς ένα καιρό). Άλλους να βρίσκουν σαν ευκαιρία τους κάποια-όποια- εποχική απασχόληση, συμβάλλοντας έτσι στο «κυβερνητικό επίτευγμα» να μειωθεί η ανεργία. Άλλους να ψάχνουν στη γενέτειρα ή στους επαρχιώτικους κουμπάρους, την ψευδαίσθηση των διακοπών. Και άλλοι με κατεβασμένα παντζούρια στο διαμέρισμα να προστατεύουν τη  λίγη δροσιά του, μιας και δεν πρόλαβαν να κλείσουν βίλλα στο Λαγονήσι ή Resort στη Μύκονο.                                                                                                                                                            Έτσι είναι το καλοκαίρι όποιος το προλάβει. Όποιος το ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ!!! Οι υπόλοιποι ΑΔΙΚΑΙΩΤΟΙ… Το κοινωνικό εργαλείο που διάλεξαν ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ προφανώς δεν ήταν στα μέτρα τους κι΄αυτό το ψεγάδι, τους έμεινε ανεκπλήρωτο σημάδι.                                                              Θα μου πεις «ένα σημάδι» στην ανεκτικότητα και την αφασία που μας διακρίνει, εύκολα ξεχνιέται. Άλλωστε τι είναι η ζωή; Σελίδες με ανεκπλήρωτες επιθυμίες. Μας φτάνει όμως που έστω και συμβιβασμένοι με τα υπέρβαρα ελλείμματά μας και τα ασήμαντα πλεονάσματά μας τη ΖΟΥΜΕ.                                                                                                                                          Τη Ζούμε… Ζούμε, με τις εποχές που μας χαρίζει, με τις ηλιόλουστες μέρες ή τις αφέγγαρες νύχτες. Ζούμε με τις μικρές και τις μεγάλες ευτυχίες, Ζούμε με τις μικρές και τις μεγάλες δυσκολίες. Ναι…  Αλλά ζούμε και αυτό το χάρισμα δεν το χρωστάμε σε καμία πολιτική για να μας το στερεί με την ανευθυνότητά της.                                                                                                                 Το Μάτι δεν ήταν σημάδι του καλοκαιριού που πέρασε. Οι νεκροί του, οι καμένες περιουσίες, οι κόποι και τα όνειρα μιας ζωής, η ομορφιά της φύσης, δεν είχαν ημερομηνία λήξης τις τραγικές μέρες του Ιούλη. Ημερομηνία λήξης έπρεπε να έχουν οι αστοχίες των υπευθύνων που αφήνουν την κάθε Θεομηνία ή καταστροφή να τα κάνει ρημαδιό σκορπώντας τον θάνατο.                                                                                                                                             Σε έναν ευλογημένο Τόπο που το Καλοκαίρι είναι το μεγαλύτερο αγαθό του, δεν τον αφήνεις στο έλεος της φωτιάς. Δεν απειλείς τα θύματα ούτε τους δικαιολογείσαι, απλά κάνεις την αυτοκριτική σου και βγάζεις τα συμπεράσματά σου για να μην ξανασυμβεί.                  Δεν ξέρω ποιος και τι φταίει, ξέρω πως μια Πολιτεία που θέλει να σέβεται την εμπιστοσύνη του Λαού, μετά από τόσες τραγωδίες που συνέβησαν τελευταία στη Χώρα μας, θα διέθετε την ετοιμότητα μιας κάποιας πρόληψης, αν όχι μιας άμεσης σχεδιασμένης αντίδρασης.                                                                                                       Δυστυχώς, στο ίδιο έργο θεατές, βλέπουμε την ιστορία να επαναλαμβάνεται ως τραγωδία και εκ των υστέρων σπεύδουμε με Κυβερνητικά υπογλώσσια να λειάνουμε τον πόνο.                          Με όλα αυτά λογικό είναι να αναρωτιόμαστε αν πέρασε το καλοκαίρι, αν το είδαμε, ή το χάσαμε με το πλοίο της γραμμής. Λογικό ακόμα είναι, για έναν κόσμο ολόκληρο να έχει χαθεί το νόημα του καλοκαιριού και να προβληματίζεται αν και το καλοκαίρι είναι μια αυταπάτη όπως και η πολιτική που το παρέχει.                                                                  Μαγκλάρας Βασίλης                                                                                                                                                magklarasvas@yahoo. gr