Απέσ σε μαύρα οράματα εντάμωσα ΕΣΕΝΑ
Διέκρινα τα χέρια σου, τ’ αντζία σ’ ΜΑΤΩΜΕΝΑ
Αχάντια εστεφάνωναν τ’ Ά(γ)ιον το ΙΔΕΊ ΣΟΥ
Ο ίδρωσ’ ησ’ εστάλαζεν με πόνια σο ΚΟΡΜΙ ΣΟΥ.
Οι άρθεποι σ’ αντζία σου έσαν’ ΤΟΠΛΑΕΜΕΝΟΙ
Έτεροι έφτυζαν’ εσε θαρρώ και έσαν ΜΑΝΙΣΜΕΝΟΙ
Με τα σιγκίνια ετρύπιζαν τεσόν όλιο το ΣΩΜΑ
Εγληγόρνανε να θάφν’ εσε απέσ’ σο μαύρον ΧΩΜΑ.
Πεγάδια ένταν τ’ ομμάτια μου κι έτρεχαν ΟΛΟΕΝΑ
Εχάσευαν τα δάκρυα μου, τ’ ομμάτια ΒΡΟΥΛΙΣΜΕΝΑ
Άμον να είδα σ’ όραμαν τα χέρια σ’ ΥΝΙΑΣΜΕΝΑ
Ν’ απλώντσ’ ατά κεσ’ εμέν και έσαν ΜΑΤΟΒΑΜΜΕΝΑ.
«Πάτερ ουράνιε», εσκέφτα, «αχά Ο ΜΟΝΟΓΕΝΗΣ ΣΟΥ»
σ’ Ατόν π’ εβρίκ’ το λάρωμαν κάθαν ΜΑΝΑΧΑΛΗΣ ΣΟΥ!
Παρθένοι, ο Νυμφίος σουν! Αμαρτωλοί, ο ΣΩΤΗΡΑΣ!
Ο δέσκαλον, ο διαταγωγός ση νεωσύν’, σο ΓΗΡΑΣ!
Κι ατότε έντον’ ζερζελέ και είδα ΕΓΚΛΕΣΙΑ
Με γιλτουρούμια εβρόντεσεν και ίνας λαλία ΟΣΙΑ
Τον Ιησού ελάλεσεν, τον Βασιλέα ΠΑΝΤΩΝ
Αρχή κι Ωμέγα, είπε μεν, Ατός εν των ΣΥΜΠΑΝΤΩΝ.
Υστέρ’ όλα εσιώπησαν κι έφυαν από ΜΠΡΟΣ’ ΗΜ’
Κι αντίκοντα εφάνθεν με η Μήτηρ τη ΠΑΤΡΟΣ’ ΗΜ
Έντον’ ομματοτέρεμαν και έσκωσεν το ΧΕΡ’
Με δεδ’ τρανόν προσκύνεσα, εμούδεσαν τα ΜΕΛ’.
Παργορίαν εδώκεμεν, θάρρεμαν σην ΚΑΡΔΙΑ
Το σώμα μ’ εποτάμεσεν η α(γ)ία τσ’ ΣΚΟΥΤΟΥΛΊΑ
Εκούμψεν μεν, ευφράνθ’ ατεν κι ένιωσα ΓΛΥΚΥΤΗΤΑ
Επουρλάεψα ολόγεσσα μ’ ίνα τρανόν ΤΑΧΥΤΗΤΑ.
Εγνέφσα κι εράεψα σο γιάνι μ’ εσέν ν’ ΑΓΓΙΖΩ
«Χριστέ μου» είπα «Έφυες!» κι εποίκα να ΣΠΟΓΓΙΖΩ
τα δάκρα μ’ ολοχάσευτα, άμον νερά τη ΒΡΥΣΗΣ
μα ζεις απέσ’ σο κάρδοπο μ’ κι η μάνα σου ΕΠΙΣΗΣ.
