Το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας ανακοίνωσε ,με περίσσιο ενθουσιασμό ,πως η εξ αποστάσεως διδασκαλία βαίνει λίαν καλώς και πως το ίδρυμα μας ‘’φιγουράρει’’ στις πρώτες θέσεις των ΑΕΙ της χώρας για την επιτυχία του αυτή.
Η ανακοίνωση , δε , κλείνει με τη φράση : « Το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, δε θα σταματήσει να καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για την εύρυθμη λειτουργία του, δημιουργώντας αίσθημα ασφάλειας και σιγουριάς στους φοιτητές και στις οικογένειες αυτών.»
Μας προξενεί πραγματικά μεγάλη εντύπωση το ότι η διοίκηση του πανεπιστήμιου δεν κάνει λόγο για τα χρόνια προβλήματα της προχρηματοδότησης της παιδείας ,που γίνεται εμφανέστερη στην περίοδο της εξ αποστάσεως διδασκαλίας ,από την έλλειψη βασικών υλικοτεχνικών μέσων από τους καθηγητές του ιδρύματος και κυρίως από τους φοιτητές του. Ουκ ολίγες οι περιπτώσεις φοιτητών που δεν διαθέτουν υπολογιστές και σύνδεση στο ίντερνετ!
Απεναντίας ,θριαμβολογεί για τα αυτονόητα.
Άραγε στην « διαγωνιστική διαδικασία για την προμήθεια του αναγκαίου τεχνικού εξοπλισμού για την απρόσκοπτη λειτουργία των μαθημάτων, ύψους 73.500 €» , όπως αναφέρει η ανακοίνωση , υπάρχει μέριμνα για την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών των φοιτητών; Και αν ναι , πότε θα υλοποιηθεί; Δυο εβδομάδες δεν έχουμε δει καμία κίνηση επί τούτου.
Αν το πανεπιστήμιο θέλει να σταθεί δίπλα στους φοιτητές και στις οικογένειες στους ας σταματήσει το ΄΄αστείο΄΄ με τις απουσίες στα διαδικτυακά μαθήματα και τα εργαστήρια ,γεγονός που οξύνει τον ταξικό χαρακτήρα της εκπαίδευσης , ας φροντίσει σε συνεννόηση με το υπουργείο για τον εξ ορθολογισμό της ύλης , ας διασφαλίσει με κάθε τρόπο οτι οι φοιτητές που δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν την πρακτική τους άσκηση θα την ολοκληρώσουν ώστε να πάρουν το πτυχίο τους.
Αυτές είναι οι πραγματικές αγωνίες των φοιτητών και των οικογενειών τους και ζητουν άμεσα απαντήσεις.
Η άποψη μας για την εκπαίδευση εν μέσω πανδημίας.
Κατά τη διάρκεια της κρίσης του συστήματος που έφερε στην επιφάνεια το ξέσπασμα της πανδημίας, οι ζωές των ανθρώπων μπαίνουν στον πάγο και τίποτα δεν είναι ίδιο με πριν. Σε αντιδιαστολή με αυτό όμως, γίνεται μια προσπάθεια η εκπαιδευτική διαδικασία να μπει σε μια “κανονικότητα” χωρίς να χάσει και πολύ χρόνο. Αλλά για ποιά “κανονικότητα” μιλάμε στις περιπτώσεις των παιδιών που βρίσκονται σε ένα περιβάλλον φορτισμένο, είτε από την οικονομική και εργασιακή εξαθλίωση της οικογένειας τους λόγω της πανδημίας, είτε λόγω του ίδιου του φόβου για τον κορονοϊό. Εμφανίζεται έτσι το ερώτημα, γιατί η κυβέρνηση προσπαθεί τόσο πολύ σχολεία και Πανεπιστήμια να λειτουργούν σαν να μην έχει συμβέι τίποτα, ενώ παράλληλα η κοινωνία έχει χάσει τους προηγούμενους ρυθμούς της. Με μια πρώτη σκέψη θα λέγαμε ότι όλο αυτό είναι βαθιά υποκριτικό, καθώς ποτέ οι κυβερνήσεις δε μας έδειξαν ότι κύριο μέλημα τους ανεξαρτήτως συνθηκών είναι η διατήρηση της ποιότητας της εκπαίδευσης. Αντιθέτως, ακολουθούσαν πάντοτε ένα σχέδιο όλο και μεγαλύτερης υποβάθμισης της, με την υποχρηματοδότηση των ιδρυμάτων, τις συγχωνεύσεις, την έλλειψη υλικοτεχνικών υποδομών και πολλά άλλα προβλήματα που όλοι οι φοιτητές έχουμε έρθει αντιμέτωποι και γνωρίζουμε. Η εξ αποστάσεως εκπαίδευση αποτελεί διαχρονικά μία από τις στρατηγικές κατευθύνσεις ΟΟΣΑ, ΣΕΒ, Κεφαλαίου και των κυβερνήσεων που τις υπηρετούν για μια σειρά από λόγους: εξοικονόμηση εκπαιδευτικού προσωπικού, έλεγχος στο περιεχόμενο, αξιολόγηση, αυτονομία – ευελιξία, κατασκευή εκπαιδευτικών, εργαζομένων και μαθητών με κατάρτιση και δεξιότητες έναντι πολύπλευρης μόρφωσης κλπ. Οι οδηγίες άλλωστε που έχουν σταλεί μιλούν ξεκάθαρα για κάποιες από αυτές. Υπό αυτή την έννοια, η κρίση μπορεί να αντιμετωπιστεί ως ευκαιρία, ώστε οι διαδικασίες και οι κατευθύνσεις αυτές που προωθούνται να παραμείνουν σε μόνιμη βάση.
Η εκπαιδευτική διαδικασία δεν πρέπει να αποτελεί στείρα διδασκαλία συγκεκριμένης ύλης με στόχο απλά την επιτυχία στις εξετάσεις. Αφορά ,πέρα από τη διαδικασία της μάθησης, την φυσική αλληλεπίδραση μεταξύ καθηγητών και φοιτητών αλλά και φοιτητών μεταξύ τους. Δεν μπορούμε να εξαιρέσουμε από την εκπαιδευτική διαδικασία την ανταλλαγή ιδεών, ανησυχιών, τις κοινωνικές σχέσεις αλλά και την πολιτική και πολιτιστική δραστηριότητα που αναπτύσσεται στα Πανεπιστήμια ,το χώρο δηλαδή που αυτή εξελίσσεται. Η δια ζώσης εκπαίδευση επομένως αποτελεί μια συλλογική διαδικασία. Αντιθέτως, η τηλεεκπαίδευση είναι μια ατομική υπόθεση. Δίνει στην εκπαίδευση έναν χαρακτήρα απρόσωπο ,ανταγωνιστικό, με μόνο στόχο τις εξετάσεις και την αριστεία. Συνδέει άμεσα την εκπαίδευση με τις επιχειρήσεις που τη συντηρούν στη φάση αυτή( zoom, webex, χορηγοί υλικοτεχνικών κτλ) και γι’αυτό υποψιαζόμαστε ότι ήρθε για να μείνει, γι’αυτό επενδύονται και τόσα χρήματα σε αυτήν.
Η κατάσταση των τηλεμαθημάτων ουδεμία σχέση με κανονικότητα έχει και κακώς αντιμετωπίζεται ως τέτοια. Όπως αναφέρθηκε τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ουσιαστική ,δια ζώσης εκπαίδευση και αν και η διοίκηση του πανεπιστημίου μιλάει για επιτυχία στην κάλυψη των μαθημάτων καλό θα ήταν να δούμε και το ποσοστό κάλυψης των αναγκών ΟΛΩΝ των φοιτητών. Τα πρακτικά προβλήματα πρόσβασης των φοιτητών παραμένουν, μα καμία αναφορά από τους υπεύθυνους δεν γίνεται για αυτά , παρά μόνον η κ. Κεραμέως θέλει να κάνει δηλώσεις για την παρακαταθήκη που αφήνει η τελεεκπαίδευση για το μέλλον. Όταν πολλοί από τους φοιτητές δεν έχουν αρχικά δωρεάν πρόσβαση στο ίντερνετ και δε διαθέτουν τον απαραίτητο υλικοτεχνικό εξοπλισμό ,ενώ οι εργασίες με deadlines τρέχουν,παρουσίες στα μαθήματα παίρνονται για πρώτη φορά, ενώ σε ακαδημαϊκό περιβάλλον ούτε σκέψη πάνω σε αυτό και γενικότερα οι απαιτήσεις αυξάνονται και η εκπαίδευση εντατικοποιείται δεν μπορούν οι υπεύθυνοι του ιδρύματος να μιλούν για επιτυχία. Καμία επιτυχία, όταν η καθημερινότητά μας εν μέσω του κορονοϊου αντιμετωπίζεται ως κανονικότητα που όλα πρέπει να δουλεύουν ρολόι, όταν η τηλεκπαίδευση απευθύνεται μόνο σε ένα κομμάτι και όχι σε όλους, όταν το κράτος δεν έχει πάρει τα κατάλληλα μέτρα για να μπορεί να εφαρμόζεται η τηλεκπαίδευση μέχρι και σε αυτόν που ζεί σε χωριό ή δεν διαθέτει τον ακριβό υπολογιστή. Καμία επιτυχία, όταν η εκπαίδευση συνεχίζει να έχει ταξικό πρόσημο και να κρατά αποκλεισμένους φοιτητές. Ένα ακόμα πρόβλημα είναι και αυτό της εξέτασης που θα υλοποιηθεί αφού παρέλθουν τα τηλεμαθήματα με την κυβέρνηση να θέτει σα στόχο έστω να επιστέψουμε μη χάνoντας την εξεταστική. Αυτό που απαντήθηκε μετά από αυτές τις ενέργειες είναι ότι το πανεπιστήμιο είναι ένα ακόμα εξεταστικό κέντρο. Είναι ο χώρος που η μετάδοση γνώσης ,η επιστημονική ηθική για την κοινωνία και το λαό και η αλληλεπίδραση φοιτητών-καθηγητών έδωσαν την θέση τους στην στείρα παράδοση με στόχο την επιτυχία των εξετάσεων. Βέβαια, η παράδοση ενός μαθήματος δεν σημαίνει και επιτυχία αυτού. Ένα μάθημα κρίνεται επιτυχημένο όταν όλοι έχουν πρόσβαση και φυσικά υπάρχει η φυσική αλληλεπίδραση μεταξύ φοιτητών-καθηγητών. Το θέμα είναι ποιοί αντιμετωπίζουν το πανεπιστήμιο σαν εξεταστικό κέντρο; Ποιοί το αντιμετωπίζουν σαν ένα χώρο μαθησιακής γνώσης;
Την απάντηση σε αυτούς που θέλουν ένα πανεπιστήμιο νεκρό από τα κύτταρά του ,την δίνει η ίδια η ιστορία με τους φοιτητές και τη νεολαία να μάχονται για να έχουμε όλοι δημόσια και δωρεάν πρόσβαση στην παιδεία , αντάξια των απαιτήσεων της κοινωνίας και του λαού.
Σχήματα ΕΑΑΚ στο ΠΔΜ
