Πραγματικά, το ζήτημα με τις Δασικές πυρκαγιές εξελίσσεται όλο και χειρότερα! Οπωσδήποτε ρόλο σ’αυτό σημαντικό έχει και το ότι πρέπει να συνταχθούνε Δασικοί χάρτες και να γίνει Δασολόγιο, οπότε πίεση υπάρχει σ’αυτούς που θέλουν κάτι άλλο κι όχι Δάση να φροντίσουν πριν γίνουν χάρτες για τα Δάση, να εξαφανίσουν τα Δάση απ’τον χάρτη!!!

Κι ενώ προχώρησε ο Σεπτέμβρης (πρώτος Φθινοπωρινός μήνας), μην ξεχνάμε είμαστε μετά τις είκοσι του Σεπτέμβρη, οι Δασοπυρκαγιές καλά κρατούν «το Πανελλήνιο καίγεται», μια και φωτιές καίνε ακόμη σε πολλά σημεία όλης τις χώρας κι εξαφανίζουν το ανεκτίμητο Δάσος κατά χιλιάδες στρέμματα!!! Πού να είμασταν και στην καρδιά του Καλοκαιριού, «τρελό πανηγύρι που θα γινόταν τότε»…όχι ότι δεν έγινε βέβαια, όπως και κάθε χρονιά άλλωστε, αλλά πάντα με κάποιες χρονιές να ξεχωρίζουν για τα τραγικά μεγέθη καταστροφής, όπως κι η φετινή…

Το ζήτημα όμως αυτό με τις πυροκαταστροφές των Δασών όπως πάει, μοιάζει ακριβώς με μια βάρκα που τρύπες της ανοίξανε ένα σωρό από παντού και νερά μέσα της βάζει, οπότε είναι ζήτημα ελάχιστου χρόνου να χαθεί απ’την επιφάνεια και να πάει στον πάτο, στον βυθό, όπως ακριβώς και το δεξαμενόπλοιο που βυθίστηκε στον Σαρωνικό!!!

Αφού σας θυμίσω μερικά απ’αυτά που χάνονται μαζί με την εξαφάνιση των επίγειων Παραδείσων-Δασών, θα σας καλέσω να αντισταθείτε όσο μπορείτε στην καταστροφή τους, ώστε να ακυρωθούν τα σχέδια των δίποδων τεράτων-των εγκληματιών εμπρηστών. Να μην ξεχνάτε πως αν χαθεί το Δάσος θα χαθεί:

– Ο ποιοτικός αέρας.

– Το νερό ποσότητας και ποιότητας.

– Το πολύτιμο έδαφος.

– Η Βιοποικιλότητα.

– Η πολύτιμη ξυλεία ως καύσιμο αλλά κι ως πρώτη ύλη για κατασκευή πολλών-αναρίθμητων χρήσιμων πραγμάτων.

-Τα εξαίρετα τοπία που τονώνουν-ενισχύουν-ενδυναμώνουν ανθρώπινη ψυχή.

– Οι κυματοθραύστες αέρηδων.

– Οι αναστολείς σύγχρονων καταστροφών (π.χ. Φαινόμενο Θερμοκηπίου, Ελ Νίνιο, κ.α.) και πολλά άλλα.

Να πολεμήσουμε λοιπόν, να παλέψουμε όσο μπορούμε υπέρ Δασών, υπέρ του καλού του εαυτού μας:

Να πολεμήσουμε για να σωθούμε

Όσο τρώμε και πίνουμε, αμέριμνα περνούμε, φονιάδες καίγουν, «σφάζουνε», τα Δάση μας χαλούνε!!!

Κάψανε Κρήτη, τα Νησιά, Στερεά και Θεσσαλία, Ήπειρο, Πελοπόννησο, Θράκη, Μακεδονία!!!

Γελάμε και χαιρόμαστε, αμέριμνα γυρνούμε κι εγκληματίες καίγουνε, τα Δάση μακελεύουνε!!!

Να σταματήσουνε χοροί, να πάψουν πανηγύρια, τα φαγοπότια ν’αφεθούν, τα γλέντια, τα τραγούδια.

Τα όργανα να πάψουνε, οι λύρες να σιγήσουν, βιολιά, κιθάρες, τύμπανα, στην άκρη ν’αφαιθούνε.

Να σελωθούν τα άλογα, τα άρματα στις πλάτες, να ταϊστούν μπιστόλες μας, να γυαλιστούνε σπάθες.

Να τρέξουμε όπου οι πυρκαγιές, να τρέξουμε όπου οι μάχες, πόλεμος όπου γίνεται να σώσουμε την πλάση!

Άντρες και γέροι που μπορούν, γυναίκες που τολμούνε, να αρματωθούν κι έξωθεν στα Δάση μας να βγούνε.

Πρέπει ακόμη και παιδιά, εγκυμονούσες, γέροι, άρρωστοι κι όσοι δεν μπορούν στις Εκκλησιές να μαζωχτούν.

Καμπάνες να σημάνουνε, τώρα πρέπει, τί θρήνος, πένθιμα να χτυπήσουνε, καίγεται η υφήλιος!!!

Τώρα που καίνε Δάση μας, χάνεται τ’οξυγόνο και τα νερά τα δροσερά, χάνονται αλλοίμονο μας!!!

Ελέγχουνε τα νεύρα μας, τ’αντανακλαστικά μας, ζούμε, υπάρχουμε ή άραγε σβήσανε λογικά μας;

Βάζουν φωτιές και θέλουνε να δουν τί θ’απογίνει, είμαστε ξύπνιοι, τρέχουμε ή ύπνος μας τυλίγει;

Εμπρός, ξυπνήστε, τρέξετε, τ’άρματα φορτωθείτε, την Φύση αν θα σώσουμε και την ζωή μας σώζουμε!!!

Των Δέντρων η αναπνοή είναι δροσιά, ζωή μας, των Δέντρων η καταστροφή είναι καταστροφή μας!!!

Γυναίκες και μανάδες σας μαύρα πείτε να βάλουν και θρήνο, μοιρολογητό ν’αρχίσουν δίχως δισταγμό.

Αχ να’ταν το κλεφτόπουλο, σαν τότε, το θυμάστε; Να ξύπναγε, προχώραγε και όλους κατατρόπωνε!!!

Στο έμπα του να’ταν σαν αετός, στο ξέβγα σαν πετρίτης και στον καλό τον γυρισμό ο νικητής μας ο χρυσός!!!

Δάση σαν καίγουν, κόλαση, μαυρίζει η ζωή μας, μα δεν πρέπει να αφήνουμε να σβήνουν ύπαρξη μας.

Εμπρός να μην χαρίσουμε σταλιά απ’τα χώματα μας τα πράσινα και ζωντανά, αέρα τα νερά μας.

Τίποτα απ’τα Δάση μας να μην χαθεί προσέξτε, κόλαση διαφορετικά, έρχεται δεν βαστιέται!!!

Εμπρός, γοργά να τρέξουμε, μάχη και’κει βρεθούμε, προδότες να μην γίνουμε, κάστρα μην παραδίνουμε.

Δάση θέλουμε πράσινα, όχι πυρπολυμένα, άνθη θέλουμε, λούλουδα, όχι βουνά καμένα.

Στην μάχη ας ορμήσουμε, πόλεμος ας βιαστούμε, τίποτα άλλο, φτάνει πια, να σώσουμε όσα μπορούμε.

Θέλουμε Δάση πράσινα, γάργαρα τα νερά μας, το οξυγόνο καθαρό για’μας, για τα παιδιά μας.

Φονιάδες να θερίσουμε, στο μέτωπο να’ρθούμε, στα όπλα για να σώσουμε αυτά που μας κρατούνε.

Που μας κρατούνε στη ζωή την πρέπουσα κι ωραία, που μας στηρίζουν ικανά, φυλάγουν στέρεα, σταθερά.

Πως σας φάνηκε το άρθρο;