Στα μοιρασμένα μου ως ιμάτια δικαιώματα, ψάχνω να βρω τις διευθύνσεις του σφετερισμού που στράγγισαν την ζωή μου και με υποβάθμισαν μαζί με τη Χώρα μου.
Σε χαλασμένα πρότυπα που μ’ έφεραν εδώ, αναζητώ τα ιδανικά της πολιτικής αποφοράς που με πνίγει και μένω ενεός στον πολιτικό μιθριδατισμό που επιμένουν να ακολουθώ.
Δεν υπάρχει διέξοδος, δεν υπάρχει δρόμος, παρά περιδίνηση σε ανακυκλωμένα λόγια που περιστοιχίζουν ανούσια λογύδρια για ιδεολογικά παρασκευάσματα πολιτικής φαστ-φούντ.
Σ’ αυτό το προχειροφαγείο της εύκολης κατανάλωσης, της εύκολης διανόησης, με δωρεάν κουπόνια εξαγοράς σε παρόντα και μεταγενέστερο χρόνο, συνταγογραφούν το διαιτολόγιο του χρήσιμου πολίτη, μιας μέρας- μιας χρήσης.
Ναι, μιας μέρας μιας χρήσης, ή όσο τέλος πάντων διαρκεί ο χρόνος μπρος στην κάλπη. Μια αιωνιότητα- μια στιγμή; Ανάλογα με την αναλωσιμότητα μας.
Δεν απομένουν ούτε δέκα μέρες -παρά τις πεισματικά διαβεβαιώσεις του Πρωθυπουργού για εκλογές τον Οκτώβρη, που ορίστηκαν άρον-άρον μεσοκαλόκαιρο- και ο πολιτικός αμοραλισμός διοχετεύεται σαν σε «ακέφαλο σώμα» με ενέσιμες δόσεις ιδεολογικής παραίσθησης.
Και εμείς εκεί, αυθεντικοί θιασώτες των συμβόλων-εφ’ ω ετάχθημεν- υψώνουμε τα λάβαρα της πίστης μας αποκλεισμένοι από μια δεύτερη ανάγνωση πιο προσεκτική.
Πολίτες σε διαβαθμισμένη κλίμακα εξ’ ορισμού, που προσωποποιούμε την πολιτική με εμμονές και μετά περιμένουμε τα ρέστα μας σε εξαπατημένες αναμονές.
Βλέπω την αναφερόμενη πολιτικά ως Αριστερά, που επιχειρεί για Δεύτερη Φορά, αγνοώντας τα έργα και τις ημέρες της Πρώτης της Φοράς και αναρωτιέμαι αν έχουνε καινό μνήμης ή οραματίζονται την «αιώνια μνήμη» της Αριστεράς τους.
Γιατί αφού ιδεολογικοποιήσανε την αγανάκτηση και υπό τους ήχους νταουλιών και ζουρνάδων μνηστεύθηκαν την Λαϊκή δεξιά με όρκους πίστης και αμοιβαιότητας, βάλθηκαν να κάνουν το δίκιο τους πράξη.
Τώρα αν κάποιοι περίμεναν να σκίσουν τα μνημόνια, να αλλάξουνε την Ευρώπη, τον Κόσμο, το Σύμπαν και είδαν το ΟΧΙ τους ΝΑΙ και ένα τρίτο μνημόνιο να γίνεται θηλιά στο λαιμό μας, στο λαιμό των παιδιών μας και πόσων επόμενων γενιών ακόμα, το κρίμα βάρος στην κρίση τους αν το επαναλάβουν.
Ακόμα κι’ αν η δεινότητα της πολιτικής μεταμφίεσης που στήνει γέφυρες σ’ ανύπαρκτα ποτάμια, τους εντυπωσιάζει η τέχνη του Αρτινού Πρωτομάστορα, μην ξεχνάνε ότι για να στεριώσει το εκεί γεφύρι θυσιάστηκε η όμορφη γυναίκα του. Αν έτσι απλά είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν την Ιστορική Αριστερά στους επίδοξους μνηστήρες της, ας βρουν την Ιθάκη τους στα γνωστά βοσκοτόπια της.
Πάντως με την αντίληψη της πολιτικής πλεονεξίας και του ρεβανσισμού, το μόνο βέβαιο είναι ότι ανέστησαν τη Δεξιά-όχι τη δική τους, αυτή τους έγινε ένα σώμα μια ψυχή-που είχε μπει στο «χρονοντούλαπο» της Πολιτικής μας Ιστορίας.
Με τον πολιτικό βολονταρισμό κατάφεραν να ομογενοποιήσουν στη Νέα Δημοκρατία τις πτέρυγες της προσωπολατρίας με τον εφαρμοσμένο φιλελευθερισμό και να επαναφέρουν στην επιφάνεια με υβριδική τεχνολογία την συντήρηση, ως Σωτηρία, ή τέλος πάντων ως το λιγότερο κακό.
Και βέβαια από κοντά όλοι ζητούν μερίδιο εξουσίας, ευκαιρίας δοθείσης απ’ τις εκλογές. Από τη μονοδιάστατη άποψη της κόκκινης επανάστασης, έως την ανατριχίλα του σκοταδισμού και από τις εθνολογικές προτάσεις των κηραλοιφών μέχρι τη ΜεΡΑ 25 της οποίας αγνοώ την ερμηνεία- απλά όπως διατείνονται μεγάλοι οικονομολόγοι μας ΜεΣΑΝΥΧΤΑ 13 μας χρέωσε 100 δισεκατομμύρια για να μην τον ξεχνάμε- ζητούν απεγνωσμένα να μας ΣΩΣΟΥΝ.
Είναι μόνο αυτοί; Όχι είναι πολλοί… Και κάπου ανάμεσά τους, ανάμεσα σε Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες, σε εμπαθή Κανάλια και Έντυπα, σε φρεσκοβαμμένους προοδευτικούς και παρωχημένους ρεφορμιστές, η «ενοχλητική» παρουσία του Κινήματος Αλλαγής. Η μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη συμπυκνωμένη σ’ ένα πολιτικό απόσταγμα που όλοι το επιζητούν αλλά και όλοι το τρέμουν μην απλωθεί πάλι στην κοινωνία.
Όλοι προσπαθούν να πάρουν από τη δεξαμενή του. Όλοι αποσπούν κομμάτια από το σώμα του. Όλοι αντλούν από τις ιδέες του χωρίς να μπορούν να το εξοντώσουν, αλλά και χωρίς να επωφελούνται. Προφανώς ότι φεύγει από το Κίνημα αλλαγής φαντάζει ιμιτασιόν που προδίδεται άμα τη εμφανίσει, γιατί λείπει η πολιτική εντιμότητα.
Και όπως είπε και ο μεγάλος Βλαδίμηρος Λένιν: Η εντιμότητα στην πολιτική είναι αποτέλεσμα δύναμης, ενώ η υποκρισία αποτέλεσμα αδυναμίας.
Μαγκλάρας Βασίλης
[email protected]
