Πάρτο αλλιώς…
Του Αντώνη Μαυρίδη
Η ανάγκη να γράψεις προσωποκεντρικά, να μιλήσεις πηγαία, να ζωγραφίσεις ελεύθερα, να φωτογραφίσεις αυθεντικά, να διαβάσεις σε βάθος, να εκφρασθείς αυθόρμητα, να χορέψεις, να τραγουδήσεις και να χαμογελάσεις αληθινά και όχι υποκριτικά, αλλά και να «απλώσεις» το νου, την καρδιά και την ψυχή σου στην «ανθρωποφάγα» πολλές φορές προσέγγιση της κοινωνίας, ας μην κρυβόμαστε…είναι πάνω απ΄ όλα «ανάγκη ζωής» αλλά και ταυτόχρονα «ανάγκη αλλαγής» του ίδιου μας του εαυτού.
Γι΄ αυτούς που το αισθάνονται βεβαίως αυτό και το νιώθουν ως ανάγκη, σε οποιαδήποτε χρονική περίοδο της ζωής τους, για να τους κάνει ολόπλευρα καλύτερους.
Και γι αυτό ακριβώς το καλύτερο γίνεται κάτι τέτοιο, με εξαίρεση μόνο τις περιπτώσεις εκείνων που θέλουν με όλα αυτά να εντυπωσιάζουν και να αυτοεπιβεβαιώνονται.
Αυτοί είναι οι «δήθεν» που συνήθως αντιγράφουν και όχι μόνο δεν αλλάζουν τίποτα από τον εαυτό τους, αλλά ζητούν μόνο από τους άλλους να αλλάξουν, δηλαδή να μεταλλαχθούν και να γίνουν «κλώνος» των εμμονικών τους θεωριών και φιλοσοφιών.
Η συχνή έως και κακότροπα μονότονη επίκληση που διακρίνει κανείς και στο διαδίκτυο , με τα συνεχή και γνωστά πλέον «το πε αυτός» ή «το έγραψε εκείνος», όπως και η αποσπασματική αντιγραφή κλισέ φράσεων και η άσχετη συσχέτιση όλων αυτών με οτιδήποτε θέλει να αποδείξει κάποιος, εάν μη τι άλλο δείχνει έναν «νέο επικίνδυνο δογματισμό» ανθρώπων που είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι , παριστάνουν τους «μικρούς θεούς», τους οποίους μάλιστα θεωρητικά δείχνουν να αμφισβητούν.
Ναι λοιπόν….πλην αυτών των εξαιρέσεων, δεν είναι απλό και εύκολο να εκθέτει κανείς δημόσια τον ίδιο του τον εαυτό- με λόγο και πράξεις – σε μία σειρά σχολίων που θα τον βάλουν στο επίκεντρο της λεγόμενης «κοινωνικής κριτικής».
Και εδώ τίθεται το ερώτημα:
Αξίζει άραγε να κάνει κανείς ένα τέτοιο βήμα στην ζωή του ή θα ήταν καλύτερο να «τα καταπιεί» όλα αυτά, να παριστάνει ότι δεν συμβαίνει τίποτα και τελικά να τα βιώνει μέσα του;
Όποιον «δρόμο» και να διαλέξει κάποιος, προφανώς ανταποκρίνεται σ ΄αυτό που θεωρεί σωστό ο ίδιος, αποτυπώνοντας την ιδιαιτερότητα του.
Ανεξάρτητα επίσης από το εάν επιλέξει τον «δρόμο» της «εξωστρέφειας» όπως νομίζω εγώ ή της «εσωστρέφειας» όπως δικαιολογημένα ακολουθούν οι πιο επιφυλακτικοί, το ζητούμενο για όλους είναι η δημιουργική αλλαγή, ο επαναπροσδιορισμός των εννοιών της φιλίας και των ουσιαστικών σχέσεων των ανθρώπων, «η θετική φυγή προς τα μπρος» και τελικά η καλύτερη και πιο πλήρης ζωή στη πράξη και όχι στην «σφαίρα» μίας εικονικής πραγματικότητας που επειδή ακριβώς διαψεύδεται , σε «σπρώχνει» τελικά ακόμη πιο κάτω.
Κάτι τέτοιο προϋποθέτει ουσιαστική, ειλικρινή, ισότιμη και αμφίδρομη επικοινωνία των ανθρώπων που «θα σπάει τοίχους» και «θα ανοίγει χώρους» παντού, ενώ θα δημιουργεί και δυνατότητες να δίνει και να παίρνει κανείς βοήθεια και ευκαιρίες στην ζωή του, αυτές τουλάχιστον που κρίνει ότι αξίζουν.
Βεβαίως, πάνω απ όλα χρειάζεται να δημιουργούμε εμείς αυτές τις ευκαιρίες για τον ίδιο τον εαυτό μας, γιατί μόνο τότε τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα.
Να πούμε δηλαδή αποφασιστικά μέσα μας…
Φίλε εαυτέ μου…Άντε…Πάρτο αλλιώς..!
Αντώνης Μαυρίδης
Πτολεμαϊδα 3 Μαϊου 2017
