Ξεκάθαρα, το σημαντικότερο, κυριότερο, σπουδαιότερο στην ζωή όλων μας είναι το να ξέρουμε, να γνωρίζουμε! Συγκεκριμένα να ξέρουμε:

α) Ποιο είναι το καλό, το συμφέρον μας,

β) Πως οφείλουμε να παλέψουμε-παλεύουμε μ’όλες τις δυνάμεις μας για να το κερδίσουμε, πετύχουμε, αποχτήσουμε (το καλό, το συμφέρον μας) και πως δεν πρέπει στιγμή να δειλιάσουμε, λιγοψυχήσουμε, υποχωρήσουμε, σε εμπόδια, σε αρνήσεις να μην σταθούμε, ούτε ντροπές να υπολογίσουμε, τα ουαί, τα μη, τα όχι, τα πρέπει, των άλλων των άσχετων να αψηφήσουμε, να αδιαφορήσουμε, να τα προσπεράσουμε, μπρος μας ως εμπόδια να μην τα αφήσουμε!

γ) Επειδή ήμαστε άνθρωποι ανεπαρκείς σε δυνάμεις -ανέκαθεν χωμάτινοι, να επικαλούμαστε τον Θεό σωτήρα μας και να ζητούμε επίμονα την βοήθεια και συνδρομή του.

Ο τυφλός στην Ιεριχώ γνώριζε, ήξερε πολύ καλά ποιο ήταν το καλό και το συμφέρον του: ζητούσε το φως του- την όραση του. Όταν πληροφορήθηκε πως ο Χριστός είχε φτάσει στην Ιεριχώ, ήταν εκεί, περνούσε μάλιστα από δρόμο κοντά του, αυτοστιγμεί κραύγασε μ’όλη την δύναμη της ψυχής του, τσιριχτά φώναξε για να ακουστεί «Ἰησοῦ Υἱέ τοῦ Δαβίδ, ἐλέησον με». Οι επιπλήξεις, τα μη, τα σκάσε, πάψε των γύρων του δεν τον άγγιξαν, δεν τον κλόνισαν, αδιαφόρησε. Ήξερε τί του έλειπε, τί του χρειαζόταν και πως έπρεπε να παλέψει όπως μπορούσε, όσο μπορούσε για να το κερδίσει, να το αποκτήσει. Ήξερε επίσης ποιος ήταν ικανός να του το δώσει, όχι ένας κομπογιαννίτης, ένας ψεύτης, μάγος, ένας αλμπάνης. Ήξερε πως τέτοια ανέλπιστα δώρα μόνο η πηγή της ζωής μπορούσε να τα δώσει, μόνο ο σωτήρας Χριστός!

Ο τυφλός της Ιεριχούς γνώριζε τί, πώς, από πού και ζήτησε και έλαβε! Εμείς στο σήμερα γνωρίζουμε το συμφέρον μας, παλεύουμε για αυτό (προσέξτε σε ενάρετο συμφέρον αναφερόμαστε που καμιά σχέση δεν έχει με ματαιότητες τύπου: χρήμα, δόξα, εξουσίες, κτλ), επικαλούμαστε τον Κύριο και Θεό μας για να μας βοηθήσει, να μας το παρέχει; Λέμε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον μας»;

Πως σας φάνηκε το άρθρο;