Οι άθλοι σου, ω Ηρακλή, μείναν στην ιστορία
με ρώμη, γνώση, δύναμη, της κάθαρσης πορεία
πέτυχες, με το ήθος σου, της αρετής το δρόμο
τον πλούτο συ δεν πόθησες, πήγαινες με το νόμο.
Νίκησες όλα τ’ άγρια, ζωώδη ένστικτά σου
ακλόνητ’ είχες την ψυχή και την αγνότητά σου
και στη Νεμέα σκότωσες το φοβερό λιοντάρι
τη λεοντή του φόρεσες με δόξα και με χάρη.
Τιθάσευσες της Άρτεμης το ιερό ελάφι
και ζωντανό το έδωσες – στα κέρατα χρυσάφι-
ύστερα συ ανέλαβες τον Ευρυμάνθιο Κάπρο
στην Αρκαδία που ‘σπερνε τον τρόμο απ’ άκρο σ’ άκρο.
Την κοπριά που ήτανε στους στάβλους του Αυγεία
που ‘χε απαίσια οσμή, κακή για την υγεία
εσύ ‘σουν που καθάρισες και ξέπλυνες συνάμα
με τα νερά δυο ποταμών συ έκανες το θάμα.
Της Στυμφαλίας τα πουλιά που ήταν αρπακτικά
εξόντωσες γιατί ήτανε τέρατα ψυχικά
και τις ορμές του άγριου του Κρητικού του ταύρου
συνέλαβες, ηρέμησες το πάθος κειου του μαύρου.
Άρπαξες τ’ άγρια άλογα συ του Διομήδη
τα δάμασες και ήταν ο όγδοος άθλος ήδη
τις Αμαζόνες νίκησες και άρπαξες τη ζώνη
της Ιππολύτης, που ‘τανε αυταρχική και μόνη.
Τα βόδια τα κοκκινωπά που ‘ταν του Γηρυόνη
του γίγαντα του φοβερού – όποιος τον δει κρυώνει-
αφού αυτόν σημάδεψες και σκότωσες με τόξα
στον Ευρυσθέα τα ‘φερες, καλόφημε, με δόξα.
Τον Δράκο εσύ κοίμισες, τον φύλακα της γνώσης
μ’ άπειρες περιπέτειες και με σοφίας τόσης
εσύ απ’ τις Νύμφες άρπαξες τα μήλα τα χρυσά
που Εσπερίδες έλεγαν – δεν ήταν και μισά.
Το τερατόμορφο θεριό που Κέρβερο το λέγαν
εσύ το αιχμαλώτισες και από τον Άδη κλαίγαν
δοκιμασίες πέρασες, μύστη των μυστηρίων,
Ακρόπολη πνευματική και δαμαστή θηρίων.
Οι άθλοι σου συμβολικοί, ήρωα γενναίου νίκες
του πνεύματός σου η φωτιά των παρανόμων δίκες
σκότος, σκλαβιά, εκμετάλλευση, μάσκες διαφθορά
στην εποχή σου αφάνισες δίχως καμιά φθορά.
Τον θαυμασμό μας προκαλείς, σαφώς την περηφάνια
μες στις καρδιές της γνώσης δεν είσαι στην αφάνεια
οι άθλοι σου υπερόπλα μας να ‘μαστε ηθικοί
όχι ραδιούργοι και κακοί, δίκαια κοσμικοί.
