ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΟΠΙΤΗ ΜΑΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΗ ΚΩΣΤΑ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗ (Μεταφορά του αναχαιρετισμού από τον Μιχάλη Ραμπίδη)

Ο Δημήτρης Λαμπρόπουλος, μέλος της συλλογικότητας e.V Cardinal Bessario – Efxinos Pontos Nürnberg (του Συλλόγου Ποντίων Νυρεμβέργης) προλογίζει την επανέκδοση της ποιητικής συλλογής “Ονέρ’τα – Πόνια – Τάματα” του Πόντιου ποιητή Κώστα Διαμαντίδη.

Η ποίηση Διαμαντίδη είναι οργασμική ιαχή του Zeitgeist (το πνεύμα των καιρών, της εποχής) της ποντικής ρωμιολαλιάς.

Δαιμονισμένη από την άρνηση της ανταλλαγής, χωνεμένη στη διαλεκτική κοσμαντίληψη τέκτονα ποιητή, λυτρωτικό μαστίγωμα Ασούρα, η εικαστική των τεχνουργημάτων της όμοια φτου ξελευτεριά στη διαλεκτοφωνία –τον εν τω βάθει πνεύμονα της ρωμιοσύνης–, ζωογονεί τις ψυχαγωγές και πεισμώνει τα κουράγια του λαϊκού μας πολιτισμού.

Το συναξάρι Ονέρ’τα – Πόνια – Τάματα κουρσεύει κολακεύοντας αμφίσημα τις μανιέρες Τσιρκινίδη-Κτενίδη με αυθάδικα ριφιφί κι αριστοτεχνική χρήση της διαλέκτου Δικαιόσημου.

Επιδέξια γλωσσολογικά αναθήματα, γλυπτική εικόνων, γλωσσοπλαστία αυθέντη κι ευφυής μηχανική λόγου συνθηματολογούν για τον Άνθρωπο, τη Μνήμη, την Προσφυγιά, τις Ιθάκες και τη Νέμεση.

Ο ποιητής, ένα παράδοξο τοκετού φυσικού ομιλητή της ποντιακής πρωθύστερα της βιωματικής της, στεριώνει μαεστρικά τα σημειοσύνολα του χωροχρόνου στο ιδιόλεκτο των Ποντίων, παραδίδοντας γαίες φιλόξενης αγωγής ιδιωματικής λογοτεχνίας και ασφαλών διελεύσεων ακαδημαϊκής παρατήρησης και σπουδών.
Αποστάζοντας σπαρακτικούς βασάνους κι ευγενή μοναξιά, κατεχάρης της γραμματείας Κανδηλάπτη και Μελανοφρύδη, τσιφλικάς στα χέρσα νάματα της πρωτογενιάς των προσφύγων, ο ροβινσώνας στις συγχρονίες του Κώστας Διαμαντίδης ρυμοτομεί τα ένζυμα της κοινωνικής, πολιτικής και υπαρξιακής του νοημοσύνης τρατάροντας τον ανυποψίαστο αναγνώστη, τον φίλεργο ερευνητή και δύσπιστο επιστήμονα σύνοπτα πολιτικά μανιφέστα, γλωσσολογικά υποδείγματα μορφής, νεύρου, σύνταξης, σημασίας και πραγματισμού για την αρτιότητα και ηθικό ανάστημα της ποντικής διαλέκτου ως γραφίστα και σκηνοθέτη νέας ζωής.
Κάθε έμμετρο επινόημα στην περιεχόμενη συλλογή, τεκμήριο χρησικτησίας των κωδίκων στου Μίθρα τα βακούφια, βαφτισμένο στις οδυνηρές μυθολογίες του ποιητή, προδίδει στους μέλλοντες την κυρίαρχη ασκητική της ποντικής διαλέκτου.

Αυτή του Γέροντα στο ησυχαστήρι, του Πολίτη στα πολίσματα, του Στάμπαση στις σκαλωσιές, του προλετάρη στις Πρωτομαγιές, ίδια της ψυχής του μικρού Αϊλάν, της οιμωγής στις Γάζες, του κατακτητή Έρωτα στα χαράτσια του.
Ο Διαμαντίδης, αυτόκλητος κόνσουλος των συμπάντων Ζερζελίδη και Σάρπογλη, γαλακτισμένος στο λυρισμό της δημώδους ορφικής κι αδελφοποιτός στα κοντύλια της Βέρας Αντωνιάδου, συλλέγει ευθύς οίκοθεν κρίσιμη μάζα, συντήκοντάς την καθ’ έξιν εξώθερμα, μπιζάροντας το coming-out κάθε λανθάνουσας φύσης του προγονικού του λόγου.

Πνοή στο θράσος Τερζίδη Γιάννη, μέθεξη στις χοές Βαχίτ Τουρσούν.
Διόσκουρος του Χρήστου Αντωνιάδη, μοναδιαίος διερμηνέας των παθών της αεί αιμάσσουσας προσφυγοσύνης κι αήτηττης Αριστεράς του, ο Διαμαντίδης ορίζει μετρονόμο στον εσωτερικό ρυθμό των ποιημάτων του τις ανάσες του νόστου, του θρήνου, της φιλίας, της απώλειας, των ενοχών.
Διδακτικά, κάποτε δεσποτικά, πρόθυμες να εγκαλέσουν ευθύνες και έγερση, η καίρια λεξιπλασία, οι καλολογικές δεήσεις και η θυμοσοφία της ποντικής διαλέκτου, Πολύμνιες αρετές γητεμένες της μπαγκέτας Διαμαντίδη, θα φιλτράρουν ιαματικά τις συνάψεις ποιητή και αναγνώστη.
Στους στοχασμούς Ονέρ’τα – Πόνια – Τάματα, η προσωδία και η μετρική σε ανεπιτήδευτους μπάλους αφουγκράζονται άλλοτε τα θροΐσματα στη γη του Γαβρά και Μοχαμέτη κι άλλοτε τις ανθρώπινες αγωνίες με εκνευριστική ευχέρεια από τις γεωμετρίες του ποιητή.
Ατμοσφαιρικοί, μελωδικοί, καταγγελτικοί, παθιασμένοι, διορατικοί, αφηγηματικοί, θεατρικοί, απολογητικοί, κάποτε στοργικές παραμυθίες οδυνών, κάποτε ικέτες στα καστρότειχα των Κομνηνών, κάποτε οργισμένοι σε φοιτητικά αμφιθέατρα σαθές, οι σιμουλτανέ διάλογοι του Διαμαντίδη με τους ίαμβο και τετράστιχο, γεννοβολούν ριπηδόν τη γλωσσολογική πραμάτεια της Τραπεζούντιας χώρας, γενναιοδωρώντας τον ξέχειλο συναισθηματισμό τους στην ευγνώμονα ανατροφή και αγνώμονα λεηλασία.
Ο λογοτέχνης Κώστας Διαμαντίδης αποκρυπτογράφησε σιγίλια της ποντικής διαλέκτου και κρυπτογράφησε φετφάδες της στο χατίρι της πολιτικής χειραφέτησης των μεταπροσφυγικών γενεών, αρματωσιές πολίτη τανάντι κάθε δολίευσης των δικαιωμάτων της μνήμης, των λαών και των πατρίδων.

Στην κολλεκτίβα Ονέρτα – Πόνια – Τάματα δαμάστηκαν οι ερασμικοί κώδικες των ρωμαίικων του Πόντου, παραγγελιά της ιστορίας στην ιδιοφυΐα του ποιητή να μηνύσει βεσιάτι του αρχιτέκτονά τους πως δεν των πρέπει εμμονή και ταμπούρι βουκολικού άρλεκιν, μα παρακάθι στο ηλιοστάσι της ύπαρξης, ισοκράτης στην κλαγγή της κοσμογονίας, φιλιππικός-ανάθεμα του θύτη κι εξαγνιστικός της Ανάστασης σπαραγμός.

Απρόθυμος συμβασιούχος μικροαστικών συνθηκών ο ποιητής, αντάλλαζε δευτερόλεπτα υποκριτικής υπακοής σ’ αυτές μ’ αιώνες ακρόασης θεών κι οντισιόν του σ’ αερικά της Μαύρης Θάλασσας. Τους πρωθιερείς και τα χερουβίμ του λίκνου τουΤώρα άβατάρ τους, τώρα δικαιούχος ξενιστής κι εντολοδόχος εντροπικού τους νεύματος, ο Διαμαντίδης κείρεται μέγας Λογοθέτης της Γραμματείας τους.
ΦΩΤΟ: Το εξώφυλλο της νέας έκδοσης του Κώστα Διαμαντίδη

Χοράρχης στη συμφωνική τους όρχηση με την ηχώ της Μνήμης. Του Πόντου. Της μόνης του Πατρίδας.
Δημήτρης Λαμπρόπουλος .                           Mιχάλης Ραμπίδης