Εν τάχει να θυμίσουμε λιγάκι τον βίο και την πολιτεία του μεγάλου οπλαρχηγού της Ελληνικής επαναστάσεως του 1821.
Γεννήθηκε το 1782, ήταν καρπός του έρωτα της καλογριάς Ζωής Διμισκή (ευλογημένη η ώρα και η σμίξη εκείνη) και του αρματολού
του Βάλτου Δημήτρη Καραΐσκου.
Ήταν από παιδί βωμολόχος, αψύς, λάτρης του γυναικείου φύλου, με εξαιρετικές στρατιωτικές και διοικητικές ικανότητες , είναι γνωστή η συνεισφορά του στον αγώνα, έκρινε με την στάση του το αποτέλεσμα πολλές φορές, σε κρίσιμες στιγμές, γέρνοντας την πλάστιγγα προς την μεριά των επαναστατημένων ελλήνων.
Τον δίκασαν με προτροπή του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, με την κατηγορία της προδοσίας. Αξίζει να διαβάσετε το θεατρικό δρώμενο εκείνης της παρωδίας. Η Ελλάς είχε και τότε δοσίλογους και ρουφιάνους.
ο Καραϊσκάκης άφησε την τελευταία του πνοή στις 4 το πρωί της 23ης Απριλίου 1827, ανήμερα της ονομαστικής του εορτής. Χτυπήθηκε την προηγούμενη ημέρα κατά μια εκδοχή από ελληνική σφαίρα.
Ο Δημήτριος Αινιάν, γραμματέας του Καραϊσκάκη που έγραψε την βιογραφία του το 1833, αναφέρει τον τραυματισμό του αρχιστράτηγου και ότι ο Καραϊσκάκης πριν πεθάνει εμπιστεύτηκε στους Χατζηπέτρο και Γρίβα πως «…Λέγουν ότι εν παρόδω τρόπον τινά ανέφερε εις αυτούς ότι πληγωθεί από το μέρος των Ελλήνων, ότι γνώριζαν τον αίτιον .
Η βωμολοχία του ήταν τόσο συνεχής και έντονη, που οι συναγωνιστές του χρειάστηκε να αποδεχθούν το ελάττωμα του αυτό ως «χούι»,
Πριν πεθάνει όμως ψέλλισε στους παρευρισκόμενους τα αθάνατα τελευταία λόγια του:
«Αν γίνω καλά θα τον γαμήσω εγώ αυτόν που με βάρεσε εάν ψοφήσω κλάστε μου το πούτσο»! Ελπίζω να μην ενοχληθούν ορισμένοι σεμνότυφοι, θέλοντας να λογοκριθεί το επιμύθιο του οπλαρχηγού.
Αυτό το τελευταίο το έκανε τραγούδι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, μετατρεποντάς το, με ποιητική φόρμα.
Όλη την περίοδο, από την αρχή της κρίσης βρισκόταν παντού στο διαδίκτυο, δίνοντας παλμό σε άπειρα γραφόμενα σχόλια και κείμενα, του κινήματος των αγανακτισμένων.
Αυτή την τελευταία φράση την κόλλησε ο συμπαθής η κατά άλλους αντιπαθής δημοσιογράφος σε κείμενο που έγραψε στο fb.
Εδώ βέβαια αρχίζει το πανηγύρι από την εφημερίδα πρώτο θέμα, κατηγορώντας τον για χυδαιότητα, για ακραίο διχαστικό λόγο και κάνοντας και άλλα τρολαρίσματα.
Εδώ ξεκινά και το δικό μου σχόλιο.
Ομιλούν λοιπόν στην εφημερίδα αυτή για χυδαιότητα και για δηλητηριώδη διχαστικό λόγο.
Ποια είναι αυτή η εφημερίδα όμως?
Είναι το παιδί εκείνου του θέμου Αναστασιάδη, τον θυμάστε, με την κατηγορία του εκβιαστή και το το προσωνύμιο “κομιστής”.
Αυτοί οι κύριοι είναι εκφραστές της κίτρινης δημοσιογραφίας και της παραπληροφόρησης.
Όταν έκανε την απόπειρα αυτοκτονίας ο γραμματέας του υπουργείου πολιτισμού κύριος Ζαχόπουλος, επί κυβερνήσεως Κων. Καραμανλή, όλοι αυτοί οι δημοσιογράφοι έκαναν “πλάτη” στο αφεντικό τους, τον κύριο Θέμο Αναστασιάδη.
Τώρα γίνονται τιμητές της δημοσιογραφικής και πολιτικής δεοντολογίας.
Τάδε έφη ο Πολιτίδης Χρήστος
Στις 27-ΜΑΡΤΙΟΥ του Σωτήριου έτους 2020
