Καταρχήν δεν ξεχνούμε, πως ιθαγενής και υπήκοος, άρα ιθαγένεια και υπηκοότητα, είναι δύο εντελώς διαφορετικές έννοιες.
Ιθαγενής σε έναν τόπο είναι-χαρακτηρίζεται όποιος κατάγεται απ’αυτόν, γέννημα θρέμμα είναι του τόπου στον οποίο ζει-κατοικεί, οι γονείς του ήταν κι αυτοί του ίδιου τόπου, αυτού του τόπου γεννήματα-θρέμματα, όλοι τους έχουν μεταξύ τους κοινούς πολιτιστικούς, πολιτισμικούς, συναισθηματικούς δεσμούς πέρα από νομικούς και πολιτικούς, κοινή γλώσσα, ήθη, έθιμα, παραδόσεις. Πάνω απ’όλα έχουν κοινή συνείδηση-εθνική συνείδηση.
Υπήκοος είναι σε έναν τόπο όποιος βρέθηκε και ζει σ’αυτόν κάποια στιγμή, για κάποιο λόγο, χωρίς όμως να είναι γέννημα-θρέμμα του, χωρίς να έχει με τον τόπο και τους υπόλοιπους αυτού του τόπου κατοίκους πολιτισμικούς, συναισθηματικούς δεσμούς. Έχει μόνο νομικούς και πολιτικούς δεσμούς που τον συνδέουν ως άτομο με το κράτος αυτό, στο οποίο ήρθε να διαμένει για χ, ψ λόγους και για άγνωστο χρονικό διάστημα.
Τίθεται τώρα το ερώτημα σε ποιους επιτρέπεται να προχωρούν και δίνουν ιθαγένεια; Η απάντηση φυσικά είναι σ’αυτούς που είναι ιθαγενείς-αυτόχθονες αυτού του τόπου. Ξέρεται κάποιον που σε 7 χρόνια να γίνεται ιθαγενής-αυτόχθονας με κοινή εθνική συνείδηση κι επειδή μιλάμε για την Ελλάδα με κοινή Ελληνική Εθνική Συνείδηση:
Σ’όλους τους άλλους απλά εφόσον το ζητούν, τους δίνεται η υπηκοότητα με την λεγόμενη διαδικασία της πολιτογράφησης (συγκεκριμένη επίσημη διοικητική πράξη).
Νέτα σκέτα: η ιθαγένεια μεταδίδεται από γονιό σε τέκνο και είναι άξιο απορίας που σήμερα ακούμε πως με διοικητικές πράξεις κάποιοι προχωρούν και την δίνουν σε κάποιους (γνωρίζουν ότι θα κληθούν να δώσουν λόγο στην ιστορία γι’αυτές τους τις πράξεις;).
Πως σας φάνηκε το άρθρο;
+1
+1
+1
