Γύρισε πάλι μόνος του στο σπίτι
π ι κ ρ α μ έ ν ο ς
κ α ρ μ ί ρ η ς
κ α κ ο μ ο ι ρ ι α σ μ έ ν ο ς …
Τον υποδέχτηκαν οι διαισθητικές αράχνες
των σκουριασμένων του αναμνήσεων
στρώνοντάς του το χαλί
της διαθήκης των μαύρων κοριών
κι εκεί στο απομακρυσμένο μισοσκόταδο
του πεπαλαιωμένου ανδρισμού του
αναστέναξε γοερά
κραυγάζοντας τ’ όνομά της:
«Ω, Γυναίκα…..Γυναίκα…..»
Ξεφούσκωσε τα στήθια του
από τους δραπέτες λυγμούς
του σπαρακτικού του παράπονου
στο μισοσβησμένο τζάκι
της καταρρακτώδους αποθυμιάς του,
έκατσε καταγής
τ σ α κ ι σ μ έ ν ο ς
α δ ι ά φ ο ρ ο ς
και νοστάλγησε τις σκέψεις – γραμμάτια
που στέναζαν στην πληρωμή της θύμησης…
Νοστάλγησε τα όμορφα χέρια της νιότης του
όταν έπιαναν την λιγνή μέση
της Τριανταφυλλένιας του
λικνίζοντάς την στο αγαπημένο βαλς
των γλυκομουρμούριστων
ερωτικών ονείρων τους….
Νοστάλγησε τη λευκή κι απαλή σάρκα,
τα κόκκινα μυρωμένα χείλη
τ’ ατίθασα μελιά μαλλιά της
τα γαλανά ματόχανδρα της
το γλυκό φιλί τους
που κούρνιασε γλαρωμένο
στης καρδιάς τους το αίμα,
τους παλλόμενους ψιθύρους του έρωτα
μέσα απ’ τα αναγεννημένα
φυλλώματα του δάσους…
Νοστάλγησε εκείνη την ιερή μέρα
που η Μητέρα Φύση γιόρταζε
για όλες τις θηλυκές της υπάρξεις:
«Την ημέρα της γυναίκας»….
Το λυκαυγές τον βρήκε να θωρεί
με μεθυσμένη τη βρεχούμενη ματιά
κι ένα χαμόγελο απλανές στο παρελθόν
των ψιθυριστών λόγων των ανέμων
που τον νανούριζαν γλυκά – βαθιά
στα ουράνια στρώματα του παραδείσου…
Οι άγγελοι της αγαλλίασης
του γλυκοψιθύρισαν στ’ αυτιά:
«Η ημέρα της γυναίκας έχει τα ελέη της»…
