Ως πολίτης.., αν και λιτός, με κατέστησαν «άλυτο», μπερδεμένο κόμπο στους κόμπους που δένουν τη Χώρα μου. Τρίχα στη τριχιά της θηλιάς της, βάρος στ’ ασήκωτα βάρη της. Θέλω να βοηθήσω μα δεν μπορώ… Όχι γιατί μου τέλειωσαν τα κουράγια, αλλά κάτι με θολώνει και δεν μ’ αφήνει να δω ή να ονειρευτώ κάτι καλύτερο.λέπω τις λίστες των αποκομμένων ν’ απλώνονται σαν επιδημία στο Τόπο μου.
Τις λίστες της ανεργίας που αιμορραγούν σε στέρφα Γή! Τις λίστες της «εφεδρείας…» που ακροπατούν σε αγεφύρωτη ζωή. Τις λίστες των νέων της εξαναγκασμένης φυγής. Τις λίστες της απελπισίας, της απόγνωσης, της ανασφάλειας, του φόβου… Τις λίστες των ανθρώπων στις ουρές.., της άσκοπης αναζήτησης, της δίκαιης αγανάκτησης, της οργισμένης αντίδρασης.
Ένας Λαός σε λίστες και ουρές, ένας κόσμος σε περιορισμένη ζήτηση!!!
Θέλω να βγω στις ουρές να φωνάξω μα δεν μπορώ.. Όχι γιατί μου τέλειωσαν οι «ανάσες» και δεν θ’ αντέξει η φωνή μου, αλλά φοβάμαι ότι θα πάρουν πάλι τη φωνή μου και τις ανάσες μου σαν μερτικό τους, σαν «δικαίωμα», για να ταΐσουν τους ασήμαντους και τα ποσοστά τους. Φοβάμαι θα γίνω πάλι άθροισμα στη «σούμα». Μια ερμηνεία των αναλυτών, που με χρησιμοποιούν για να στήνουν ανδριάντες, ή ικριώματα στον πολιτικό νανισμό που εξυπηρετούν.
Ως πολίτης.., θέλω να σηκωθώ από αυτόν τον άθλιο καναπέ μου, να τραβήξω το καλώδιο της αποβλάκωσης, να ξεφύγω από την εξάρτηση που νουθετεί τη σκέψη μου και να βγω στους δρόμους, στις πλατείες, στα πεζοδρόμια. Να βρεθώ ανάμεσα στο πραγματικό κόσμο, σε πραγματικό τόπο και χρόνο. Να ενώσω τη φωνή μου με τη δική τους, να γίνει βόμβος, ΒΟΗ, που θα τρομάξει τους κηφήνες που μας άδειασαν τις «κυψέλες». Να περπατήσω μαζί τους να ενώσω τα βήματά μου με τα δικά τους, ν’ αρπάξω μέσα από το θόρυβο και τη σκόνη τα ακατάθετα όπλα μου και να γίνουν τα πόδια μας «οπλές» ανθρώπων, που θα ταρακουνήσουν το σάπιο στερέωμα.
Θέλω να τελειώσουν επιτέλους τα ψέματα. Θέλω να τελειώσουν επιτέλους τα γεύματα, στο μεγάλο φαγοπότι που σερβίρουν στο μενού τους, κομματιασμένη την Πατρίδα μου σε μνημεία κι’ ανθρώπινα σύνολα. Δεν αντέχω τη ευσπλαχνία των ΣΩΜΑΤΕΜΠΟΡΩΝ της διεθνούς τοκογλυφίας. Δεν μπορώ την καπηλεία της όψιμης φιλοπατρίας απ’ αυτούς που με παζάρεψαν. Δεν με συγκινεί το «κόψιμο» της συνδικαλιστικής πονοψυχιάς, που με αντιμετώπιζε ρατσιστικά μέχρι σήμερα. Δεν γουστάρω τα μέτρα και τα σταθμά, που με ζυγίζουν κάθε φορά στο καντάρι που με κλέβει στα ζύγια!!!
Δεν πάει άλλο … Δεν προχωράμε μ’ όλους αυτούς που μας γύρισαν δεκαετίες πίσω. Δεν μας συνδέει τίποτα με εκείνους που πήραν την εμπιστοσύνη μας και την εξαργύρωσαν σε ύποπτες συναλλαγές, σε δόλιες πολιτικές και μας θεωρούν το αμελητέο υπόλοιπο, στην εκλεκτή κοινωνία των ελαχίστων. Δεν θα χαρίσουμε άλλο τη πίστη μας, δεν θα θυσιαστούμε για άλλα «πιστεύω», τα κροκοδείλια δάκρυα όλων των δήθεν ανυποψίαστων πολιτικών σχημάτων, δεν θα τα ξεπλύνουμε με ψηφοδέλτια συμπόνιας, ή θυμωμένης αντίδρασης. Πρέπει να καταλάβουν ότι είναι συνυπεύθυνοι.
Πρέπει να καταλάβουν ότι οι λίστες της ντροπής, οι λίστες της οργής, είναι το αποτέλεσμα από τις απείραχτες και αδημοσίευτες λίστες των φοροκλεπτών, των φοροφυγάδων, των καταθετών στο εξωτερικό, των κερδοσκόπων, των απατεώνων, των… Όλων αυτών, που η Ελληνική Πολιτεία αν μη τι άλλο περιέθαλπε με την ανοχή της.
Χτες στη πλατεία της γειτονιάς μου έκανε την εμφάνισή του ένας άστεγος, καταλαμβάνοντας ένα από τα παγκάκια της. Τα παιδιά μου είπαν, πως τον είδαν αρκετές νύχτες να κάθεται στη πλατεία και του άφησαν μισάνοιχτη την εξώπορτα της πολυκατοικίας μας για να τρυπώσει.
Προχτές πληρώνοντας το λογαριασμό της ΔΕΗ σε ένα από τα δύο ταμεία, άκουσα στο διπλανό τη διστακτική φωνή της κυρίας με τα σκούρα ρούχα, να λέει πως δεν μπορεί να εξοφλήσει, πως έχασε τον άντρα της και πως μαζί με τη μοίρα της ήλθε κι’ ο λογαριασμός.
Πάνε κάποιες μέρες που το μικρό ψιλικατζίδικο της γειτονιάς μου είναι κλειστό, δεν ξέρω αν αρρώστησε ο κυρ Στέργιος, κάποιοι όμως είπανε πως έκλεισε κι’ αυτό όπως και τόσα άλλα.
Πάνε λίγες μέρες που η «επιδημία…» των αποκομμένων, βάρεσε και τη γειτονιά μου.
Όχι δεν θα τρομάξω, δεν θα συνταχθώ στους δρόμους πίσω από κατεδαφισμένες ιδεολογίες και λάβαρα. Δεν θα χαριστώ, δεν θα γίνω το εργαλείο τους…
Θα κτυπήσω τη πόρτα του διπλανού μου, του γείτονα μου, του φίλου μου, του συνάδελφου μου, του συνάνθρωπου, που ζει και αναπνέει μαζί μου. Που ελπίζει σ’ αυτά που ελπίζω, που ονειρεύεται στα ίδια ταπεινά προσκεφάλια με μένα και θα σταθούμε όλοι μαζί.
Και θα σταθούμε όρθιοι για να είμαστε πιο ευδιάκριτοι. Για να τους θυμίσουμε τα λόγια του Χάρολντ Πίντερ. Όταν σηκώνομαι όρθιος και ενοχλείται η ισορροπία, κάπου κάτι σαμποτάρω. Κάπου βίασα δυνάμεις εκ φύσεως αδιατάρακτες και προκάλεσα ανατροπή των πραγμάτων.
Ως Έλληνας πολίτης, ως Ευρωπαίος πολίτης, θέλω να είμαι πάνω από όλα ΠΟΛΙΤΗΣ σε μια ΠΟΛΙΤΕΙΑ που δεν με χρειάζεται για την «μόχλευση» της, αλλά για την αναλλοίωτη σύνθεσή της. Μαγκλάρας Βασίλης [email protected]
