Σ’ αυτό το δόλιο Τόπο που ως γνωστόν «ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα» και ευδοκιμεί ως λαίμαργο βλαστάρι το είδος του ΕΛΛΗΝΑΡΑ που δεν καταλαβαίνει τίποτα, που έτσι του γουστάρει και του ξέρεις ποιος είμαι ΕΓΩ, ο χρόνος κυλά σε επαναλήψεις.
Χρόνος που έχει από καιρό σταματήσει να καταγράφει και αρκείται να αντιγράφει τα λανθασμένα του, στην επωδό των πεπραγμένων του.
Χρόνος μίζερος που βγάζει την καθημερινότητα σε κουρασμένα δρομολόγια χωρίς προορισμό, μόνο και μόνο για να καλύψει τη βάρδια της υποχρέωσης, στο σελιδοδείκτη του ημερολογίου του.
Και αναρωτιέται ο ταπεινότερος των Ελλήνων- που δεν θέλει να συνδέεται με το αχαλίνωτο είδος του ερμαφρόδιτου πολιτικού μορφώματος, που διατείνεται αριστερός, ξεφωνίζει τη Δημοκρατία και επαίρεται τα δεξιά του κατορθώματα- που θα χωρέσει.
Που να βρει μέρος να σταθεί ανάμεσα στα λαίμαργα και στα παράγωγά τους, που διαμορφώνουν το καθεστώς που τον αφαιρεί και τον καθιστά υπόλοιπο σε μια κοινωνία που ορίζεται από την επανάσταση του μπάχαλου και καταλήγει στο συμβιβασμό της δεξιάς τροφού.
Χρόνια δίσεκτα, που έχουν κάνει κατάληψη στο αυτονόητο και στο στοιχειώδες της λογικής, που αγνοούν την ύπαρξή μας και μας απειλούν. Απειλούν την αγχίνοια του κοινωνικού ιστού με αγύρτικες συμπεριφορές και λεκτικούς εμπαιγμούς που εκτρέφουν και συντηρούν τον πολιτικό αμοραλισμό.
Χρόνια άτολμα, σε απλήρωτες δόσεις που ρυθμίζουν ένα ακούρδιστο κράτος που έχει χάσει την σχέση του με τον Πολίτη και προσπαθεί με πράξεις επιδοτούμενης ελεημοσύνης να βγάλει το ηθικό του πλεόνασμα.
Χρόνια ορφανά-που έλεγε και ο ποιητής-συμπληρώνουν το καινό ανάμεσα στις αξίες ενός Λαού που πιστεύει στις δυνάμεις του και μιας Πολιτείας που τον μηδενίζει για να στέκεται πάνω του.
Και αναρωτιέται ο ταπεινότερος των Ελλήνων που υπερασπίζεται το Δημοκρατικό του πολίτευμα, που τηρεί το Σύνταγμα και τους νόμους, που σέβεται το δικαίωμα της άλλης άποψης ως προβληματισμό, γιατί δεν τον λογαριάζουν; Γιατί τον υποτιμούν; Γιατί τον καταπατούν; Γιατί τον αντιμετωπίζουν ως κρετίνο;
Γιατί τον θεωρούν αμελητέο μερίδιο ενός συνόλου, που όμως από τη μερίδα του αθροίζουν την οικονομική και πολιτική τους εξουσία οι επώνυμοι- πρώην και επόμενοι- διασώστες του Εθνικού μαρασμού.
Και αναρωτιέται, πάντα γιατί πανηγυρίζουν στο ΣΥΡΙΖΑ την επέτειο εξόδου από τα μνημόνια, όταν είμαστε υπό στενή επιτήρηση με τις Βρυξέλλες στο σβέρκο μας, υπόλογοι και δεσμευμένοι για δεκαετίες και με τα κάπιταλ κοντρόλ να φρενάρουν την οικονομική μας αυτονομία;
Και αναρωτιέται, που παν οι Εθνικές κορώνες της Νέας Δημοκρατίας για τη συμφωνία των Πρεσπών, όταν στην Κυβέρνησή της περιλαμβάνει πρόσωπα που έσπευσαν αψηφώντας και την κομματική τους διάλυση να την ψηφίσουν, δίνοντας φιλί πολιτικής ζωής στην Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ;
Και αναρωτιέται, τι θα βγάλει αυτή η πολιτική διακίνηση προσώπων με δεδηλωμένες απόψεις που παραδίδουν την ταυτότητα των ιδεών τους, προσχωρώντας σ’ έναν παραταξιακό φορμαλισμό;
Και αναρωτιέται, αν «φταίει το κακό το ριζικό μας, φταίει ο Θεός που μας μισεί» κατά τον ποιητή, ή φταίει η κοντόφθαλμη ενόρασή μας που δίνει στην «κάλπη» «κάλπικα στοιχεία» που μας στοιχειώνουν στην εσωστρέφεια, που απάντηση δεν δίνει.
Δίνει απάντηση όμως η αναφορά του οίκου Moody’s στην περιοδική του έκθεση για τη Χώρα μας που δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή απ’ όπου σας μεταφέρω ένα μέρος:
Αδύναμες επιδόσεις της Ελλάδας όσον αφορά το κράτος δικαίου, αναποτελεσματικότητα του κράτους, προβλήματα στην αντιμετώπιση της διαφθοράς και δυσμενείς δημογραφικές τάσεις.
Και αναρωτιέται ο ταπεινότερος των Ελλήνων, πότε αυτά που διακρίνουν οι ξένοι θα τα αντιλαμβάνεται κι’ αυτός; Πότε ο χρόνος του δεν θα μετριέται με το χρέος του, αλλά με το πλήρωμα του χρόνου που θα τον εμπιστεύεται;
Μαγκλάρας Βασίλης
