Ο αγώνας της μνήμης ενάντια στην λήθη
Δεν θα συγγράψω ασφαλώς κάποια νεκρολογία.
Άνθρωπος τεραστίου πολιτικού μεγέθους, Σουνιάδα άκρα, ευπέραντος, με πολιτική παιδεία, αεικίνητος, οξύνους, μαχητής στην πρώτη γραμμή, ο λόγος του πυκνός, περιεκτικός, πάντα αιχμηρός, όμως να κινείται μέσα στα όρια της ευγένειας και του λογοτεχνικού κάλλους.
Ασχολήθηκε με άπειρα πράγματα, στον Πολιτικό και επαγγελματικό του βίο, πολλές φορές αυτές οι δύο έννοιες αλληλοκαλύπτονταν, αυτάρκης και αυτοτελής δεν χρωστούσε σε κανέναν.
Ξεχώριζε για το Δημοσιογραφικό του ταλέντο, δεν θα ήταν υπερβολή να τον ορίσουμε ως δάσκαλο, τα άρθρα του έλαμπαν, με την σωστή χρήση της Ελληνικής γλώσσης, την βαθύτητα των αναλύσεων και τον μακρύ πολιτικό ορίζοντα, υπήρξε σχολή για την περιοχή μας.
Η απόπειρα καταγραφής ενός τόσο πολυσύνθετου και πολυπράγμων άνθρωπου έχει άπειρες δυσκολίες.
Δεν έλειψε ποτέ από τα δρώμενα της αριστεράς στην περιοχή μας.
Ήτο τέκνο και διαμορφωτής της.
Σπορεύς και τρυγητής συνάμα.
Εξήλθε από τον επαρχιωτισμό (μεταπτυχιακό στην Γαλλία) της Ελλάδος και κατάφερε να συμμετέχει στον έντονο πανεπιστημιακό οργασμό, των ατέρμονων πολιτικών αναζητήσεων, για την ταυτότητα της ανανεωτικής αριστεράς και το τέλος του δογματισμού, μεσουρανούσαν τότε οι θεωρίες του Ευρωκομουνισμού, οι έννοιες της αυτονομίας και της ανανέωσης της Γαλλικής σχολής (Πουλαντζάς Νίκος, Κορνήλιος Καστοριάδης, ALTHUSSER LOUIS, Étienne Balibar, Michel Foucault).
Αυτό το πνεύμα το έφερε στην θλιβερή επαρχιακή Πτολεμαΐδα, ερχόμενος από την Γαλλία στα μέσα της δεκαετίας του 80’.
Ας τα πάρουμε με την σειρά, η καταγωγή του είναι από το Ανατολικό Εορδαίας, γεννηθείς το 1955, στην εφηβεία του βίωσε το ασφυκτικό κλίμα της δικτατορίας σε μια θλιβερή επαρχία.
Πέρασε στο Πανεπιστήμιο στην Πάντειο, ήταν μία εποχή έντονης πολιτικοποίησης,
Ενεργό μέλος της μαχητικής νεολαίας του ΚΚΕες, μετά ήρθε η διάσπαση με την Β’ Πανελλαδική, φοβερά έντονες ζυμώσεις με τα βιβλία του Νίκου Πουλαντζά: «Πολιτική εξουσία και κοινωνικές τάξεις, Ανάλυση του κράτους στον σύγχρονο καπιταλισμό», φώτισαν έναν άλλο δρόμο και απεγκλώβισαν την αριστερά από κάθε δογματισμό….
Θυελλώδης εποχή.
Έκανε μεταπτυχιακό στην Γαλλία (Στρατιωτικοποίηση των πολιτικών θεσμών στην Ελλάδα), γνώριζε τον Κορνήλιο Καστοριάδη (ήταν παροιμιώδεις η αντιπαραθέσεις μας για την πολιτική αντίθεση Καστοριάδη- Νίκου Πουλαντζά).
Όπου κι αν περνούσε, βόλιαζε με την παρουσία του πολιτικά και άφηνε παρακαταθήκες.
Πρωτόγνωρο το εγχείρημα να βγει περιοδικό σε μια μικρή κοινότητα (Φανάρι)και να αναρτώνται άρθρα σε αυτό, όπως του Γεώργιου Βέλτσου με σύνθετες κοινωνιολογικές έννοιες (τον οποίο είχε καθηγητή και είχε και φιλία μαζί του) και του Σάκη Παπαδημητρίου με θέμα την τζαζ μουσική και μάλιστα σε μια εποχή και έναν τόπο καθαστυνομευόμενο.
Κριτικό πνεύμα αβόλευτο, συμμετείχε και διαμόρφωσε την ραδιοφωνική άνοιξη στην περιοχή μας, είμαστε στο τέλος του 90΄, η Ελλάς ζει την αφόρητη πίεση του ελέγχου των κρατικών μέσων (αυτά μόνον υπήρχαν), υπάρχει ριζοσπαστικοποίηση του πληθυσμού, απόπειρες να πνεύσει νέος, Δημοκρατικός άνεμος στα στα Μ.Μ.Ε., τα μέσα ν’ απαγκιστρωθούν απ’ την ιδιοκτησία και τον έλεγχο του κράτους, εμφανίζεται το Ελεύθερο ραδιόφωνο, το οποίο γίνεται ομφαλός της Δημοκρατίας και της πλουραλιστικής ενημέρωσης στην περιοχή μας, στην πολιτική στον πολιτισμό στην μουσική, ο Δημήτρης είναι εκεί Διευθυντής.
Νέοι άνθρωποι, ενθουσιασμός και συμμετοχή, το εγχείρημα
μετεξελίσσεται σε κινηματική διαδικασία, για όσους θυμούνται, υπήρχε συνεχώς πληθώρα ανθρώπων όλες τις ώρες της ημέρας, μέσα και έξω από το Ελεύθερο ραδιόφωνο.
Από την Γαλλία έφερε μαζί του αρχειακό, πρωτόλειο υλικό το οποίο το βρήκε σκαλίζοντας τα παλαιοπωλεία, ήταν ότι μπορεί να φανταστεί κανείς, και τα περισσότερα είχαν σχέση με την καταστροφή της Μεγάλης Ελλάδος το 22, καρτ-ποστάλ, γκραβούρες, φωτογραφίες, βιβλία, άρθρα της εποχής, αφισέτες, ήταν πολύ περήφανος για όλα αυτά τα οποία τα χρησιμοποιούσε ποικιλοτρόπως σε άρθρα, παρουσιάσεις, παρεμβάσεις που έκανε.
Συμμετείχε σε όλη την 6ετή διαδρομή της εφημερίδας Επαφή, ως μέλλος της συντακτικής ομάδας αλλά και γράφοντας, παρεμβαίνοντας, δίνοντας συμβουλές για πληθώρα δραστηριοτήτων της στην πολιτική στην κοινωνία και στον πολιτισμό.
Το Νοέμβρη του 1992, το κινηματογραφικό τμήμα από το ΣΤΕΚΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΟΣ προγραμμάτισε να προβάλει την ταινία το μετέωρο βήμα του πελαργού.
Η προβολή ματαιώθηκε κατόπιν πιέσεων στον ιδιοκτήτη του κινηματογράφου Αχίλλειον από τους παρακρατικούς του Μητροπολίτη τότε Καντιώτη, οι οποίοι απειλούσαν με επεισόδια…
Στην Κινηματογραφική Λέσχη είχαμε ήδη φορητή μηχανή και λειτουργούσαμε θερινό κινηματογράφο.
Μας παραχωρήθηκε το Εορδαία Παλλάς στον δεύτερο όροφο στην καρδιά της Πόλης.
Γυρίσαμε την ταινία και επακολούθησε συζήτηση με κεντρικό προσκεκλημένο τον Δημιουργό της κύριο Θεόδωρο Αγγελόπουλο.
Στην Αγία Τριάδα, το θρησκευτικό παρακράτος, βράδυ καθημερινής ημέρας ήταν και καλούσε κόσμο με τις καμπάνες για να δημιουργήσουν επεισόδια.
Κεντρικός εισηγητής και πάλι ο Δημήτρης και επίσης μνημειώδες το άρθρο του στη εφημερίδα επαφή το οποίο ακόμη είναι αναρτημένο στην κεντρική σελίδα του Σκηνοθέτη.
Λόγο της θέσης του στον Δήμο Πτολεμαΐδος συμμετείχε σε κάθε δρώμενο που αφορούσε την εξωστρεφή προσπάθεια που κατέβαλε ο Δήμος για παρεμβάσεις στην Πόλη.
Είναι άπειρος ο αριθμός σε συμμετοχή του πάσης φύσεως εκδηλώσεων στον Νομό Κοζάνης, ως εισηγητής ή κριτικός ή παρουσιαστής.
Πηγαίνουμε σχεδόν 35 χρόνια πίσω, όλοι πλέον είναι μεγάλοι σε ηλικία, κάποιοι μάλιστα δεν υπάρχουν.
Η περιοχή μας άλλαζε δεκαετία, ήταν μια εποχή πνιγηρή, η Πόλη είχε ακόμη χωριάτικη νοοτροπία (παρόλα τα χρήματα της ΔΕΗ).
Εσωστρεφής, κακόγουστη μέσα στον νεοπλουτισμό της, έκδηλος ο συντηρητισμός, την κυβερνούσαν άνθρωποι αμόρφωτοι, στερούμενοι παιδείας, θωρακισμένοι με τους μηχανισμούς (εξωθεσμικούς) που για δεκαετίες χτίζονταν και βασίζονταν στην εξυπηρέτηση και το νταλαβέρι.
Η Πτολεμαΐδα αναζητούσε τα βήματα της, προσπαθούσε να πλησιάσει τις μεγάλες Πόλεις της Ελλάδος αντιγράφοντας τες.
Αυτή η κατήφεια και η παρακμή αποτέλεσε το γόνιμο έδαφος για συλλογικότητες, για την αυτό-οργάνωση της νεολαίας που ασφυκτιούσε, προέκυψαν λοιπόν γόνιμα μορφώματα που επί της ουσίας είχα πολιτική υπόσταση.
Εκεί γνώρισα τον Δημήτρη, είχε επιστρέψει από την Γαλλία, αναζητούσε την ζωή του μαζί με το όραμα της Αριστεράς, ήταν αξεδιάλυτα για τους αριστερούς αυτά, την εποχή εκείνη.
Για τον Δημήτρη τον Λιακάκο, δεν (του) πρέπουν πένθιμα εμβατήρια.
Η βροντερή φωνή του Μαγιακόφσκι, αυτή (του) πρέπει να ηχήσει παντού…
Ήταν από τους ανθρώπους που συναντήθηκαν με την Ιστορία στην περιοχή μας.
Ήταν απ’ αυτούς που διαμόρφωσαν, την Πολιτική, τον Πολιτισμό, την Αισθητική αυτής της Πόλης, και ‘μεις τυχεροί που τον γνωρίσαμε.
Με τον στοίχο ποιητή να τον αποχαιρετήσουμε.
“Θυμήθηκα έναν φίλο μέσα στην χαρά του
είναι σίγουρο……
Έτσι Θα του άρεσε να τον θυμούνται”
Πολιτίδης Χρήστος
Πτολεμαΐς 07/08. Έν έτει 2020
