Όταν η βία γίνεται «αρετή» στα πειραγμένα μυαλά μιας υποβόσκουσας κοινωνίας, τότε το είδος των ανθρώπων δεν υπολείπεται σε τίποτα από το θηριοτροφείο που εκτρέφει. Όταν μάλιστα η βαρβαρότητα γίνεται τρόπαιο χλεύης, τότε μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι η λαφυραγώγηση καταναλώνει και τα τελευταία ψήγματα του πολιτισμού μας.
Θυμάμαι την ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε «Οι συμμορίες της Νέας Υόρκης», που μου είχε κάνει εντύπωση η βιαιότητα των σκηνών, που ξεπερνούσαν τα όρια επικράτησης μιας συμμορίας, επιδιώκοντας ανελέητα την ολοκληρωτική καταστροφή της αντιπάλου. Διέκρινες μέσα από ένα νοσηρό κλίμα μιας «Underground» ατμόσφαιρας, την ολική εξόντωση στην υποχθόνια σκέψη τους, που οι εγκληματικές πράξεις τους, φάνταζαν ηρωικά κατορθώματα. Η δε, επίδειξη του εγκλήματος τους, η αναγνώριση της υπεροχής τους…
Εδώ κι’ αρκετό καιρό γινόμαστε μάρτυρες μιας διαρκώς διογκούμενης βίας από ανήλικα άτομα, που καταλαμβάνει σχεδόν καθημερινά χρόνο, στα ενημερωτικά ΜΜΕ. Τα ραντεβού ανήλικων παιδιών που σχηματίζουν ομάδες για συμπλοκές σε πλατείες και πάρκα προκειμένου να λύσουν τις ανύπαρκτες διαφορές τους, κοσμεί το «αξιόμαχον» της νεολαίας μας. Οι επιθέσεις ανηλίκων σε συνομήλικους για ασήμαντη αφορμή, μόνο και μόνο για να εκφράσουν τον «τσαμπουκά» τους, δείχνει την καλλιέργεια σε πρότυπα που εμφυσά η κοινωνία μας. Και βέβαια μόνιμη επωδός όλων αυτών, είναι οι σιδερογροθιές, οι σουγιάδες, οι κλοπές κινητών, χρημάτων και το ειδεχθέστερο, ο εξευτελισμός από την ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δηλητηρίασης, της βιντεοσκόπησης τους.
Θα περίμενε κανείς ότι όλα αυτά διαδραματίζονται στις φτωχογειτονιές της Αθήνας που οι δυσκολίες της ζωής απελπίζουν τους ανθρώπους. Θα πίστευε κάποιος ότι τα παιδιά ενός «κατώτερου Θεού» αναζητούν διεξόδους στους οικονομικούς και κοινωνικούς φραγμούς που τα περιορίζουν. Όμως τα παιδιά της ΑΝΑΓΚΗΣ, έχουν άλλες προτεραιότητες στη ζωή τους. Κατάκτηση τους δεν είναι η ΒΙΑ, ή δια της ΒΙΑΣ, αλλά ο καθημερινός τους αγώνας ν’ αποδείξουν ότι αξίζουν το ΔΙΚΙΟ τους, παρά τα τείχη της υποβάθμισης που τα περιβάλλουν.
Αντίθετα διαπιστώνουμε μια περίεργη ανάφλεξη Μίσους και Οργής στις γειτονιές του ήλιου και των βολεμένων. Μιλάμε για νέα παιδιά. Μιλάμε για το μέλλον αυτού του Τόπου, που αν κρίνουμε από τις Αστικές ή τις Μεγαλοαστικές περιοχές που δρουν, χανόμαστε στην αιτιολόγηση. Παιδιά πολλές φορές και από καλοπληρωμένα ιδιωτικά σχολεία, με τίτλους αποφοίτησης, που εξαντλούνται στην αλαζονεία της ανωτερότητας που τους διοχετεύει το ΕΓΩ και τα ένστικτα Αγέλης. Προφανώς και δεν αφορά το σύνολο των κατοίκων αυτών των περιοχών, ούτε γενικά την κοινωνία τους και γι’ αυτό μας εκπλήσσει.
Βέβαια θα μου πείτε ποιος φταίει; Τα βιντεοπαιχνίδια που απορρόφησαν την παιδική τους ηλικία; Η αλόγιστη χρήση του διαδικτύου; Η Οικογένεια; Η απροστάτευτη Παιδεία γενικότερα; Η εμποτισμένη κοινωνική αυθαιρεσία; Η Πολιτεία; Τι να σας πω; Πιθανόν όλοι να έχουν μερίδιο ευθύνης. Θα πρόσθετα όμως ότι εκείνη που έχει κύρια το βάρος γιατί δεν αντιδρά στο ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ, είναι η Πολιτεία. Αν κάτι δεν μπορείς να το εξυγιάνεις το αποτρέπεις, το κτυπάς. Και το κτυπάς παραδειγματικά και κάνεις την διαπόμπευση από το διαδίκτυο στοχασμό στο στίχο «είχα μάτια δέκα τρία μα παιδί χωρίς μυαλό» που λέει στο «κελί τριάντα τρία» ο συμπαθέστατος Γιώργος Μαργαρίτης. Κι’ αν είναι σκληρή η αναφορά «στο κελί τριάντα τρία», σκεφτείτε την βαρβαρότητα των πράξεών τους και τον στιγματισμό από το διαδίκτυο των παιδικών θυμάτων, που θα τα συνοδεύει μια ζωή.
Στο χέρι της Δικαιοσύνης είναι να αποδώσει αποτρεπτικά το ΔΙΚΑΙΟΝ, έτσι ώστε να το σκεφτούνε πολύ τα βλαστάρια της «Άγριας Δύσης» να βγάλουν το θηρίο από μέσα τους. Θυμάμαι πριν από χρόνια τη γόνο μιας πάμπλουτης οικογένειας στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, που συνελήφθη για δεύτερη φορά να οδηγεί υπό την επήρεια αλκοόλ. Ο Δικαστής διαπιστώνοντας ότι η εν λόγω κυρία έγραφε τους νόμους της Πολιτείας της, στις γόβες που κοσμούσαν τις όμορφες γάμπες της, την έστειλε για ένα μακρύ διάστημα να καθαρίζει – η ΙΔΙΑ έτσι – τις Δημόσιες τουαλέτες. Την σωφρόνισε; Πιθανόν, δεν ξανακούστηκε για κάτι αξιόποινο. Εκείνο όμως που είναι βέβαιο, η αλαζονεία και το απεριόριστο ΕΓΩ της, πνίγηκαν στην αποχέτευση των Δημόσιων ουρητηρίων…
