Ένας κόσμος που βλέπει την προοπτική του καθηλωμένος στην εικόνα της τηλεόρασης, είναι ένας κόσμος καταδικασμένος σε άνευ όρων συμβιβασμό. Με ορίζοντα επιλογής το τηλεκοντρόλ, έχει παραδώσει και τα τελευταία ψήγματα του μυαλού του στην πακεταρισμένη σκέψη του τηλεοπτικού ντελιβερά και απολαμβάνει το ταχυφαγάδικο που του επέλεξαν να καταναλώσει…
Η οπτική του, αδυνατισμένη από τους κοινωνικούς «καταρράκτες» που τον παρέσυραν ανελέητα στη διαδρομή του, βρίσκει διέξοδο στη βολική ματιά μιας επιδέξιας κάμερας, να λειτουργεί αντ’ αυτού και να τον ορίζει ως παράγωγό της… Μηδενισμένος από τα απανωτά χτυπήματα της πολιτικής του ΜΟΙΡΑΣ, αποδέχεται την διαχείρισή του ως υποτιμημένο προϊόν, στο κάτω ράφι της αξιολόγησής του.
Περιορισμένος στην ενημέρωσή του παραμένει απροβλημάτιστος, έρμαιο των επιρροών που τον διαφεντεύουν. Προσαρτημένος δε, στην κομματική του διαίρεση, υποσκάπτει την πολιτική του ελευθερία. Περιχαρακωμένος σε παρωχημένα συνθήματα και αποστειρωμένες θέσεις, αποκλείει τη σκέψη του στην αναζήτηση του νέου, του διαφορετικού, ως πιθανότητα για το αύριο. Βολεμένος στην ταπείνωσή του δεν έχει χάσει μόνο κάθε δυνατότητα αντίδρασης, αλλά παραβλέπει εξαντλώντας τα όρια ανοχής, σε όσα του συνέβησαν και σε όσα του συμβαίνουν.
Παρακολούθημα των πολιτικών εξελίξεων δεν αναρωτήθηκε καν για τα μικρά και μεγάλα εγκλήματα που έγιναν εις βάρος του. Δεν θύμωσε… Δεν αντέδρασε ως Πολίτης που σέβεται τον εαυτόν του και τη δημοκρατία του, απαιτώντας ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. Και βέβαια, δεν λέω δεν οργίστηκε όπως οι «αγανακτισμένοι», με τους εξωφρενισμούς της «κάτω και άνω πλατείας», που κατέστρεψαν την διεκδικητική πολιτική ορθότητα και την απαίτηση δικαιοσύνης, χορηγώντας στην ουσία ΑΣΥΛΙΑ στους υπευθύνους.
Έτσι, στο ΕΓΚΛΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ μας δεν απολογήθηκε κανείς. ΚΑΝΕΙΣ, κανείς, δεν έφταιξε που η Χώρα μας διασύρθηκε διεθνώς. Κανείς δεν έφταιξε που μας περιφέρανε στις αγορές ως δουλοπάροικους. Κανείς δεν έφταιξε για τα μνημόνια και τους επαχθείς όρους τους (και μη μου πείτε τα μνημόνια γέννησαν το χρέος, γιατί οι καθοδηγούμενοι ισχυρισμοί τροφοδοτούν τα αποθέματα βλακείας). Κανείς δεν έφταιξε για την επιτήρηση που μας επέβαλλαν οι «σωτήρες» μας, παρά μόνο ο ταλαίπωρος Λαός.
Αυτός ο Λαός που έχει ταυτιστεί στο ΟΠΟΥ Ο ΦΤΩΧΟΣ ΚΑΙ Η ΜΟΙΡΑ ΤΟΥ και αδιαμαρτύρητα αποδέχεται ότι του συμβαίνει ως ΜΟΙΡΑΙΟ. Μοιραίο λοιπόν οι περικοπές μισθών και συντάξεων από τα μνημόνια. Μοιραίο να παραμένουν οι μισθοί στα κατώτατα επίπεδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τα δεδουλευμένα των συντάξεων να αποκλείονται με δικαστικές αποφάσεις. Μοιραίο να ζούμε σε μια Χώρα που μαστίζεται από την ακρίβεια και την κερδοσκοπία να κάνει γλέντι στα πενιχρά εισοδήματά μας. Μοιραίο ο μεγαλύτερος ασθενής μας να είναι το ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ και να του δίνουμε ακριβοπληρωμένη απογευματινή αποκατάσταση. Μοιραίο να συντηρείται ένας κόσμος με επιδόματα προκειμένου να θυσιάζονται τα δικαιώματά του.
Μοιραίο να ζούμε σ’ ένα Τόπο που γέννησε τη Δημοκρατία και να έχουμε απολέσει και τη στοιχειώδη έννοια της και όπως έλεγε και ο σπουδαίος Άγγλος στοχαστής και συγγραφέας Aldous Xaxley: H τέλεια δικτατορία θα έχει την εμφάνιση της δημοκρατίας. Μια φυλακή χωρίς τοίχους στην οποία οι κρατούμενοι δεν θα ονειρεύονται να δραπετεύσουν. Ένα σύστημα δουλείας όπου χάρη στη κατανάλωση και στη διασκέδαση, οι δούλοι θα αγαπήσουν τη δουλεία τους.
Μαγκλάρας Βασίλης 26/2/24 [email protected]
