«Η κολοκυθιά» είναι ένα παιχνίδι που παίζεται και από αγόρια και από κορίτσια (υπόψη ότι παίζεται και από μεγάλους) και δεν απαιτούνται πολλά πράγματα για να το παίξετε.
Χρειάζεται μόνο ετοιμότητα και γλωσσική ευχέρεια. Μπορούν να το παίξουν και όσοι δεν είναι λουσμένοι, ψυχικά προετοιμασμένοι, όσοι δεν κάνουν νηστεία, μεγάλες προσευχές και μετάνοιες. Τώρα, αν δεν έχετε αναμμένο το καντηλάκι, δεν πειράζει. Ούτε αν έχετε κάψει ή όχι το λιβανάκι.
Για να το παίξετε όμως, πρέπει να απέχετε από την εργασία σας και από τις δουλειές σας. Γιατί, πώς να το κάνουμε, θα παίξουμε. Και μάλιστα, θα παίξουμε την «κολοκυθιά»…
Λοιπόν, δεν παίζουμε το παιχνίδι αυτό με συγκεκριμένο αριθμό ατόμων (εξάλλου το γνωρίζετε αυτό οι μεγάλοι και στην προσωπική σας ζωή, γιατί κάποιοι το παίζετε στον περίγυρό σας στην πραγματικότητα και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία).
Αλλά, πώς να το κάνουμε, βρε αδερφέ, πέντε άτομα χρειάζονται οπωσδήποτε, όπως και να ‘χει το θέμα για να έχει και «σασπένς». Εμείς ας βάλουμε δώδεκα άτομα.
Όποιος το έχει παίξει πολλές φορές το παιχνίδι αυτό, σημαίνει ότι το γνωρίζει καλά, άρα θα κάνει τη «μάνα».
Μετά αρχίζει η αρίθμηση. Η «μάνα» παίρνει τον αριθμό «1» και οι υπόλοιποι παίκτες τους αριθμούς «2», «3» κλπ.
Αρχίζει λοιπόν η «μάνα» το παιχνίδι λέγοντας:
Έχω μια κολοκυθιά
Πλάι πλάι στη μηλιά
Κάνει (πέντε) κολοκύθια
Στρογγυλά μα την αλήθεια
Θα τα δώσει ο παππούς
Μπουναμά της αλεπούς
Δυο να δέσει στην ουρά της
Κι άλλα τόσα στην ποδιά της.
Αντιδράει αμέσως ο παίκτης που είπε η «μάνα» και έχει τον αριθμό π.χ. (5) και λέει:
-Γιατί να κάνει πέντε;
-Αμ, πόσα θέλεις να κάνει; ρωτάει η «μάνα».
-Να κάνει τέσσερα.
-Γιατί να κάνει τέσσερα; ρωτάει ο παίκτης με τον αριθμό (4).
-Αμ, πόσα θέλεις να κάνει; ρωτάει ο παίκτης με τον αριθμό (5).
-Να κάνει δώδεκα.
-Γιατί να κάνει δώδεκα;
-Αμ, πόσα θες να κάνει; ρωτάει ο παίκτης με τον αριθμό (4).
-Να κάνει τρία.
Κι έτσι, που λέτε, το παιχνίδι συνεχίζεται με γρήγορο ρυθμό και διάφορα νούμερα στην τύχη. Ναι, αλλά, αν κάποιος παίκτης μπερδευτεί και δεν απαντήσει σωστά ή γρήγορα, τι γίνεται;
Λυπάμαι, αλλά χάνει. Και η «μάνα» τον τιμωρεί. Πώς τον τιμωρεί; Τον βάζει να κάνει υποχρεωτικά τη φωνή του γαϊδάρου (αγκουουου….), του βοδιού (μουουου….), του σκυλιού (γαββββ,γαβββ…), της γάτας (μιιιιάου…), της κότας (ακακακααα….) και άλλων ζώων και οι άλλοι γελούν.
Ε, και τι έγινε μ’ αυτό;….. Μα, διασκεδάζουν, ψυχαγωγούνται! Λίγο είναι αυτό;
Εκτός τούτου, το παιχνίδι επαναλαμβάνεται πολλές φορές και όλοι διασκεδάζουν δίχως το φόβο να πληρώσουν ΦΠΑ και ΕΝΦΙΑ. Λίγο το ‘χετε να διασκεδάζετε τζάμπα δίχως να δίνετε χρήματα στα τυχερά παιχνίδια και στα καζίνα; Ενώ έτσι, μ’ αυτό τον τρόπο (δηλ. παίζοντας την «κολοκυθιά»), διατηρείτε και την παραδοσιακή λαογραφία μας στα παιχνίδια και μάλιστα δίχως να λέτε ποιηματάκια θλιβερά της δυστυχίας και της απονιάς, όπως ο Λαπαθιώτης Ναπολέων, που έγραφε για τα καημένα τα πουλάκια, τα εξής:
Τα πουλάκια τα καημένα
Τα πουλάκια τώρα, πέρα
Θα χαθούν, χωρίς ελπίδα-
Θα φανούν την άλλη μέρα….
(Μπρ….Τσουτσούριασα……)
Γενική εκτίμηση, σημειώσεις, ιδέες, συναισθήματα, τις λέτε στο τέλος του παιχνιδιού, για να βγάλετε μια δική σας κεντρική ιδέα και δικά σας, ολόδικά σας συμπεράσματα.
Από μέρους μου, καλή επιτυχία στο παίξιμο του παιχνιδιού της «κολοκυθιάς» και να είμαστε όλοι καλά, χαρούμενοι, γελαστοί κι ευτυχισμένοι.
