Και όμως, ότι μας «απελευθερώνει» , δεν σημαίνει πάντα ότι δεν μπορεί και να μας «εξαρτά».
Εάν για παράδειγμα, τα παιδιά μας τα αγαπάμε και τα μεγαλώνουμε όσο καλύτερα μπορούμε, για να τα εγκλωβίσουμε και να τα «φυλακίσουμε» στον δικό μας κόσμο και όχι για να τα βοηθήσουμε να δημιουργήσουν τα δικά τους «φτερά» και να «πετάξουν» στην ζωή τους εκεί που αυτά θέλουν, τότε είναι πιο εύκολο να γίνει αντιληπτό το παραπάνω.
Ναι λοιπόν…ότι μας «απελευθερώνει» για οτιδήποτε γύρω μας, μπορεί σε αρκετές των περιπτώσεων και να μας «εξαρτά», εάν εμείς δεν μπορούμε να το διαχειριστούμε σωστά, αλλά και εάν ο «απελευθερωτής», μας θεωρεί «κτήμα» του.
Και εδώ η ψυχοπαθολογία της κατηγορίας εκείνων των «απελευθερωτών» που θέλουν να δημιουργήσουν ανθρώπους γύρω τους να «καρδιοχτυπούν» γι΄ αυτούς για να αισθάνονται αυτοί καλά και δυνατοί, έχει πολλά κοινά σημεία με τους πολιτικούς εκείνους που θέλουν με κάθε τρόπο επιτηδευμένα, να έχουν παντού «θαυμαστές», μόνο και μόνο για να «ζητωκραυγάζουν» γι’ αυτούς και να χειροκροτούν.
Είναι ένας εθισμός αυτός και δεν έχει προφανώς καμία βάση ειλικρίνειας, γιατί στην ουσία δεν παρέχει χρησιμότητα και καμία ουσιαστική προσφορά ,πέραν ενός ακραίου ψυχοϊδεαλισμού.
Τα πράγματα είναι απλά. Η αγάπη που σε κάνει στατικό και δεν εξελίσσεται, σε απενεργοποιεί, σου αφαιρεί δημιουργικότητα από το σύνολο των δραστηριοτήτων της ζωής σου, αλλά και σε απομονώνει στο όνομα της «απελευθέρωσης», ούτε δημιουργική, ούτε δυναμική και θετική μπορεί να είναι, με προοπτική και εξέλιξη.
Πάνω απ όλα, νομίζω ότι κάποιος ή κάποια που τείνει να «απελευθερωθεί» όπως θεωρεί βεβαίως ο ίδιος ή η ίδια, γίνεται η γνήσια και πρωτότυπη εκδοχή του εαυτού του και όχι το «αντίγραφο» και η εκδοχή ενός άλλου, ακόμη και εάν αυτός ο άλλος είναι ο «απελευθερωτής» του.
Το παρελθόν έχει πάμπολλα παραδείγματα για το που κατέληξαν τέτοιου τύπου «κινήματα» και τέτοιου τύπου «απελευθερωτές» και «απελευθερωμένοι», όπου ο κόσμος των ψευδαισθήσεων , συνυπήρξε με ουσίες , κατάθλιψη, παθητικοποίηση και στο τέλος απομόνωση.
Αντίθετα, σε απελευθερώνει αυτό που σου δίνει θετική ενέργεια και κίνηση, όρεξη για δημιουργία, εξωστρέφεια, δυναμική και ζωτικό χώρο έκφρασης παντού, για να μπορείς να σχεδιάζεις και να προχωράς στην πράξη μπροστά και να ζεις πραγματικά με όλη την έκταση των αισθήσεων και των δυνατοτήτων σου.
Αυτό είναι μία «δημιουργική απελευθέρωση» και αξίζει να την αναζητήσει κανείς , να την βρει και να την κρατήσει, αφού πέραν όλων των άλλων, θα τον κάνει ολόπλευρα και καλύτερο άνθρωπο…
Αντώνης Μαυρίδης
Πτολεμαϊδα- 22 Ιανουαρίου 2017
https://mavridisant.files.wordpress.com/2017/01/ceb4cebfcebaceafcebcceb9cebf-10-1.jpg
