(Το ποίημα πήρε ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ στης 23/5/2008 στον πανελλαδικό-κυπριακό λογοτεχνικό διαγωνισμό των «ΑΡΓΟΝΑΥΤΩΝ» στη Θεσ/νίκη και συμπεριλήφθηκε στο βιβλίο του ανθολογίου με τίτλο: «Ερωτικός Μάης» 2008, εκδόσεις «ΥΔΡΟΓΕΙΟΣ»)
Άλεκτη μοναξιά μου, αείζωη φίλη μου
στα μονοπάτια της αδυσώπητης ηρεμίας μου
αισθητήρια μνήμη μου στις βουβές μου στιγμές
του καλού και του κακού μου,
της αείκαρπης σιωπής μου
της αδωσίλογης νοσταλγίας μου
των άκραχτων μυστηρίων σου
αναπόσπαστο κομμάτι της γέννησης της δημιουργίας μου
λυτρωτική μαγεύτρα της ψυχής μου
βασανιστικό άγγιγμά μου… βαρύ χάδι μου
καημέ δυσβάσταχτε μα και σωτήριε μου…
Άλεκτη μοναξιά μου, αείζωη φίλη μου,
οι θλιβεροί μουσικοί ήχοι της ψυχής σου
ηχούν αθόρυβα στα μονοπάτια του νου μου
γαζώνουν τ’ απομεινάρια της ύπαρξής μου
-κουρνιασμένα πουλιά στην αχαλίνωτη ατμόσφαιρά μου
πηγή δημιουργίας απέραντων συναισθημάτων μου-
ηχούν αεικύμαντα μες την δονημένη καρδιά μου
χοροπηδούν τρελά αισθηματολογώντας με
ρυθμικά και άτακτα κτυπώντάς με
θολά ποτάμια κατεβάζουν τα δάκρυά μου
και κατακόκκινο χύνεται το αίμα μου.
Άλεκτη μοναξιά μου, αείζωη φίλη μου,
γαλήνιο λιμάνι η άδυτη ματιά σου
σωτήρια και ξεγελάστρα η λάμψη σου
στον αλυσοδεμένο κι αλευθέρωτο νου μου
ακροβατεί στοχαστικά το ακριτικό όνομά σου
στις άκρες των πικραμένων χειλιών μου
και του διψασμένου λάρυγγά μου
με τους πικρόγλυκους ήχους των ευαίσθητων χορδών μου
με ακατεύναστες σπίθες, τις αποκολλημένες μου
από το αίμα της καψαλισμένης καρδιάς μου.
Άλεκτη μοναξιά μου, αείζωη φίλη μου,
σε αγάπησε η ακέραστη ακεφιά μου
για τις καυτηριασμένες εικόνες των περασμένων μου
που φώλιασαν την ανοχύρωτη ψυχή μου
για να ξεφύγει απ’ τ’ άδικο που γυροβολάει πάνω μου
και τ’ άσχημο όνειρο της αδροσοβόλητης ζωής μου
κι απ’ τους δύστυχους ανθρώπους, τους δικούς μου,
που μόνο με μίσος, φθόνο, ζήλια και την αδιαφορία τους
ήξεραν να δηλητηριάζουν τον βαρύλυπο κόσμο μου
που αιωρείται κρεμασμένος στο σύμπαν τους
με θηλιές από πικρούς αναστεναγμούς της ψυχής μου
ένας αιώνια βαρυβάσταχτος κόσμος μου
που ζει μα δεν ξεφεύγει απ’ τ’ ακατέργαστα νύχια σου
ούτε μπορεί ν’ αποχωριστεί τη βρόχινη θωριά σου
από την περίλαμπρη μέρα της γέννησής μου
ως την δενδροτόμηση της ζωής μου
απ’ τον εκριζωτή μου.
