Αγαπητέ ζωγράφε, Βερόνικε, καθόλα παραστατικέ και περιγραφικέ
δεν κρύβω τον άπειρο θαυμασμό μου για το ζωηρόχρωμο ταλέντο σας
για το τόσο εξαιρετικό, απίθανο, μυστηριώδες ύφος της τεχνικής σας
και την τόσο εκπληκτική έκφραση των αριστοτεχνικών έργων σας.
Επιτρέψτε μου, παρακαλώ, να εκφραστώ θαρρούντως και αυτόβουλα
με την αγόγγυστη οικειότητα που μου εμπνέει η άδολη φιλία μας.
Δώστε, λοιπόν, αν θέλετε, λίγη προσοχή στους θεματικούς μου λόγους…
Πάει καιρός από τότε, που σφριγηλή έφηβη καθώς ήμουν,
ένιωθα την ζωηρή ψυχή μου να συγκινείται ολοένα και περισσότερο
από τις αρμονικές γραμμές, τα καθορισμένα σχήματα
και τα λαμπερά χρώματα της ψυχολογικά θεραπευτικής τέχνης σας
με τις αναζωογονητικές και συμπαθητικές διαφορετικότητες
που σφράγιζαν την καλλιτεχνική και ατομική τους προσωπικότητα.
Δεν σας κρύβω τον θαυμασμό και την έκπληξή μου στις δημιουργίες σας
και σας διαβεβαιώνω ότι οι ψυχικές μου λειτουργίες τις ερμήνευαν
πάντα με βάση την ανάλυση του πνεύματος και της ευαισθησίας σας
και μελετώντας ταυτόχρονα τα έργα σας στο τεχνικό τους μέρος
τα θέματα των τοπίων σας, ομολογώ, με συγκίνησαν ιδιαίτερα.
Η πολυπλοκότητα των θεμάτων της φύσης, η σταθερή αφθονία,
η θέρμη της έκφρασης, η ισορροπία και η ποικίλα ωραιότητά τους
ήταν τα στοιχεία εκείνα του θορυβώδους ενδιαφέροντός μου,
τα οποία μ’ έκαναν να ξεφεύγω από τη μονοτονία και την πλήξη
της θρομβώδους καθημερινότητας που είχε η φύση γύρω μου
έχοντας μια άλλη οπτική διάσταση των στοιχείων ενός τοπίου,
το οποίο φάνταζε σ’ εμένα μαγικό, επιβλητικό και παιχνιδιάρικο,
ανάμεσα στα χρωματιστά φώτα και στις σκιές με τα άπειρα χρώματα
τους μεγαλοπρεπείς κυματισμούς και τις ωραίες μα κι έντονες διαβαθμίσεις
των χρωματικών τόνων στα τρελά φυσήματα των ταραγμένων ανέμων
και στις αναστατωμένες κινήσεις των ανεμοδαρμένων δέντρων.
Ήταν πραγματικά εκπληκτικές οι ρωμαλέες επιδόσεις των τοπίων σας
και μεγάλες οι αξίες τους στο βάθος, στον όγκο και στον φωτισμό,
ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες του θέματος, – θυμοειδείς και μη –
οι οποίες απαιτούσαν και κανόνες απαράβατους στο χτίσιμό τους.
Τα βραχώδη εδάφη με τις έντονες πινελιές, οι χοντροκομμένες πέτρες,
οι πλάκες με το ξεπεταγμένο χορτάρι, τα αμμώδη εδάφη
με τους κυματοειδείς αμμόλοφους, ήταν θέματα ουσιώδη στην απόδοση,
στην επιτήδεια κινητικότητα και στην προσαρμοστικότητά τους στο τοπίο.
Τα ελώδη εδάφη σας μου δημιουργούσαν πάντα μελαγχολία με θλίψη
δοσμένα με χρώματα και τονισμούς άλλοτε στεγνούς και άλλοτε τραχείς
που δεν γνώριζαν πώς να μαλακώνουν τον φιλότεχνο ψυχικό μου κόσμο.
Τα άπειρα και φιλόξενα δέντρα, τα δοσμένα με χάρη στις ποικιλίες
των διακλαδώσεων τους, η κομψότητα, η αλαφράδα, η γραφικότητα,
η επιβλητικότητά τους, οι χρωματικές κατασκευές τ’ ουρανού
που άλλαζαν διαρκώς όψη και διάθεση, μ’ επηρέαζαν – αρνητικά ή θετικά
από τις ποικιλίες των σύννεφων, με τις κατευθύνσεις των ανέμων
των υπάκουων στους νόμους της γλυκολυπάμενης προοπτικής τους.
Καθρεφτιζόμουν στα καθάρια νερά και στις πολλαπλές αντανακλάσεις
της προοπτικής των τοπίων σας κι ένιωθα απόλυτα ήρεμη και μαγεμένη
από τις υγρές, γαλήνιες μάζες τους με τις ξεκάθαρες επιφάνειές τους.
Δεν φοβάμαι να σας τονίσω πως οι ταραγμένοι αφροί των κυμάτων
στις τόσο έντονα εντυπωσιακές κι εκστατικές θαλασσογραφίες σας
μου προκαλούσαν μια δίνη αναταραχής λόγω της προβαλλόμενης σκιάς μου.
Με τρόμαζε το ορμητικό νερό των χειμάρρων με τις απότομες πτώσεις του
που κυλούσε γρήγορα ξεσπώντας σε αφρίσματα, δημιουργώντας ταραχές.
Σαφώς, μου ταίριαζε περισσότερο το ήρεμο τοπίο, λόγω ιδιοσυγκρασίας
και το συνέδεα με τον ψυχικό μου κόσμο και τις προτιμήσεις μου.
Πόσο φοβόμουν, αλήθεια, Βερόνικε, κι έτρεμα για τα καλότεχνα καράβια
που ταξίδευαν με φουσκοθαλασσιές, αλλά και πόσο εντυπωσιαζόμουν
από τις πλατιές εκτελέσεις των κατ’ ανάγκην χρωματικών πινελιών σας
που αποδίδονταν με μαεστρία στο συγκεκριμένο σχεδιασμό της θάλασσας!
Ένιωθα να με συνεπαίρνει μια πρωτόγνωρη ελευθερία
που δέσποζε με ακρίβεια κυριαρχώντας μες στην αλήθεια
και στην αυθαιρεσία του τοπίου.
Τα λιμάνια ήταν ένα αξιοθαύμαστο θέμα που μ’ ενδιέφερε αφάνταστα,
ίσως επειδή εξέφραζαν το «εγώ μου» που προλίμναζε στην ακρίβεια
και στην αποφασιστικότητα δίχως ψαχουλέματα και δυσάρεστα βάρη.
Την κύρια εντύπωση όμως της στερεότητας και κυρίως της σταθερότητας
στον ψυχικό μου κόσμο, μου την έδιναν τα θέματα με τα γραφικά σας σπίτια
και τους παλιούς δρόμους, που μου αποκάλυπταν τα παμπάλαια μυστικά
του χαρακτήρα τους, με την προνοητική και υπομονετική κατασκευή τους
και με πρασινάδες ή καμπαναριά εκκλησίας μέσα σε κάποιο χωριουδάκι.
Ένιωθα, στη θέα τους, αγαπητέ μου καλλιτέχνη, πιο όμορφα, πιο ελεύθερα,
και δεν σας κρύβω καθόλου πως όλα εκείνα τα συναισθήματα
διαδραμάτισαν καταιγιστικά εξέχοντα ρόλο στη δημιουργική μου φαντασία
και μ’ έκαναν να επικεντρωθώ αποφασιστικά στη μελέτη της φύσης
βοηθώντας τον ψυχισμό μου να ισορροπεί αρμονικά,
να διαλέγει σωστά τα θέματά του στη ζωή, να ισορροπεί στις φωτεινές μάζες
και να παίζει με τα χρώματα με χίλιους τρόπους,
δίχως σκοπό για ανισορροπίες και αντιφάσεις.
Τα «εφέ» των δικών σας φωτοσκιάσεων έγιναν οι ενσαρκωμένοι παράγοντες
που κατευθύνουν τώρα και κυριαρχούν τα δικά μου καλλιτεχνικά σχέδια.
Τι έμαθα από εσάς; Να μη προχωρώ στην τύχη ζωγραφίζοντας
στην ύπαιθρο με σκιές που τις τυφλώνει η ανταύγεια
και να συνθέτω καλά τις φωτοσκιάσεις των χρωμάτων
τόσο του καλλιτεχνικού καμβά μου όσο και της προσωπικής μου ζωής.
Γιατί; Επειδή έμαθα ν’ αποφεύγω τις επιπολαιότητες,
ν’ αναλύω κάθε τι με λογική, να βλέπω τα πράγματα
στην αληθινή τους πραγματικότητα, να ξέρω να κοιτάζω, να τα διαλέγω
και μάλιστα, να ξέρω πότε πρέπει να σταματώ.
Σας ευχαριστώ, Βερόνικε!
