ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ:
Φίδια και άγρια θεριά συγκάτοικοι γενήκαν
στις ερημιές και στα βουνά μαζί με τους τυράγνους
κειούς τους Τουρκοτζαμπάσηδες που σάρκα δεν αφήκαν
Ρωμαίικη αφάγωτη σ’ αυλάκια και σε θάμνους.
Ελλάδα πονεμένη μας και καταφρονεμένη
πατρίδα μας γυμνή εσύ και αλυσοδεμένη
που σ’ έκλαψαν γενιές πολλές, γέροι, παιδιά και νέοι
γιατί να σε βυζαίνουνε Τουρκοκαπεταναίγοι;
ΕΛΛΑΔΑ:
Τα πόδια μου ματώσανε, λαβώθηκε η καρδιά μου
απ’ του πολέμου τη φωτιά τρόμαξε η λαλιά μου
μου πήρανε τα σπίτια μου, χαθήκαν τ’ άρματά μου
κομμάτιασαν τα ρούχα μου και τα υπάρχοντά μου.
Φτωχό κάναν το έθνος μου, του φέραν δυστυχία
τα σπίτια γίναν άνεμος κι αγέρας η ομιλία
μ’ αδίκησαν εγωιστές με την πικρή σκλαβιά
οι άπιστοι, οι άτιμοι, με την σκληρή καρδιά.
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ:
Βαστάτε Έλληνες καλά και βάλτε σε σακούλια
σπόρους που ναν’ της λευτεριάς και του μεγάλου αγώνα
σπείρτε τα να φυτρώσουνε, φυλάξτε καραούλια
τρογυρισμένοι με σπαθιά, γυμνοί μέσα στα χιόνια.
Γίνετε λιονταρόπουλα, φυλάξτε τον καρπό σας
φάτε τον Τούρκο, τον οχτρό, καλά αρματωμένοι
να σώσουμε της λευτεριάς το δένδρο το καλό σας
αγωνιστείτε κι όλοι σας θα ‘στε στεφανωμένοι.
Έλληνα, δύστυχε εσύ, που σε χτυπούν αβδέλλες
τσάκισε τα ποδάρια τους και ρίξ’ τα απ’ τις σέλες
τους Τούρκους να τους χώσουμε στις μαύρες τις κασέλες
να μη σκοτώνουν τα παιδιά και τις μικρές κοπέλες.
Ζωγράφε, συ σχεδίασε του πόλεμου καδράκια
λόνχες της τυραννίας μας, σκυλιά να μας φυλάνε
στρώσε μες το περβόλι του και λίγα πετραδάκια
μαύρο να’ ναι το χρώμα τους και να πετροβολάνε.
ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ:
Ελλάδα, γράψε σε χαρτί όσους αγωνιστήκαν
όσους μες την καρδούλα τους βόλια εχθρικά δεχτήκαν
στεφάνι, δόξα και τιμή! Για σένανε χαθήκαν
κι οι δουλωμένοι Έλληνες απελευθερωθήκαν.
Το κράτος σου αναστήσανε, έφυγε η δυστυχία
σώσανε την πατρίδα τους με πίστη στη θρησκεία
και του Θεού να έχουνε την θεία ευλογία
που έδωσαν σε σένανε δίκιο κι ελευθερία.
