Ωδή στον Γιάννη Ρίτσο
Ω της Ρωμιοσύνης ένδοξε ποιητή
Ήταν Πρωτομαγιά κι ακτινοβόλα αυγή
Που στης Μονεμβασιάς το κάστρο
Έλαμψε το χρυσαφένιο σου άστρο.
Ιδανικόν πρόβαλλε το όραμά σου
Και πολύ νωρίς τα πρώτα ποιήματά σου
Στο περιοδικό «Διάπλαση των Παίδων»
Μελωδικά σκιρτούσε η καρδιά σου.
Αλλά τα χρόνια εκείνα ήταν πέτρινα
Κι επανειλημμένα σ’ έστειλαν εξορία
Δικτάτορες με μάτια ψυχρά και κέρινα
Που είχαν φονεύσει τη Δημοκρατία.
Κι όταν σκότωσαν το καλοσυνάτο παιδί
Κι είδες τη μάνα από πάνω να θρηνεί
Έγραψες τον περίφημό σου «Επιτάφιο»
Που μας συγκλονίζει και μας δονεί.
Με τη «Σονάτα του Σεληνόφωτος»
Έλαβες το κρατικό τής ποίησης βραβείο
Στη Μόσχα τιμήθηκες με το βραβείο Λένιν
Κι άνθιζε το χιονισμένο λευκό τοπίο.
Και τον θλιμμένο Νοέμβρη που έφυγες
Σπάραζε αέναα του λαού μας η ψυχή
Ο ουρανός συνέπασχε ρίχνοντας βροχή
Μα η ποίησή σου αθάνατη και φωτερή.
ΚΑΡΔΕΡΙΝΗΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ
ΠΟΙΗΤΗΣ
