Γράφει ο Λεωνίδας Κουμάκης
Είναι τραγικό, αλλά απόλυτα αληθινό: Η διεθνής πολιτική σκηνή της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου μοιάζει με ένα αυθεντικό θέατρο του παραλόγου, στο οποίο οι πρωταγωνιστές δεν υπολογίζουν καθόλου ούτε τις ανθρώπινες ζωές, ούτε την ανθρώπινη δυστυχία, ούτε τις διεθνείς συνθήκες και συμφωνίες ούτε καν τον στοιχειώδη σεβασμό αρχών και αξιών για την καθιέρωση των οποίων θυσιάστηκαν δεκάδες εκατομμυρίων αθώων συνανθρώπων μας.
Οι βασικοί πρωταγωνιστές του έργου που παρακολουθούμε άφωνοι στην σκηνή της Μ. Ανατολής και της Α. Μεσογείου είναι τρεις, ενώ υπάρχουν πολλοί «συμπρωταγωνιστές» και αναρίθμητος αριθμός «κομπάρσων».
Ένας εκ των βασικών πρωταγωνιστών είναι ο Βλαδιμίρ Πούτιν, ο επονομαζόμενος «Γκρι καρδινάλιος» – ένας χαρακτηρισμός που τον συνοδεύει από τα πρώτα χρόνια της καριέρας του, πριν ακόμα ανέλθει στην εξουσία το έτος 2000.
Ο χαρακτηρισμός διακωμώδησης «παπάρας» απονεμήθηκε, έμμεσα μεν πλην σαφώς, στον Ντόναλτ Τράμπ από την αντίπαλο του στις τελευταίες προεδρικές εκλογές Χίλαρυ Κλίντον, όταν δόθηκε στην δημοσιότητα η επιστολή Τράμπ προς τον Ερντογάν, η οποία είχε σταλεί την ημέρα της τρίτης Τουρκικής εισβολής στην Συρία (9 Οκτωβρίου 2019).
Ο (έγγραφος) χαρακτηρισμός «μπουνταλάς» προς τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν οφείλεται στον Ντόναλτ Τράπ και περιλαμβάνεται στην προειδοποιητική επιστολή που του απέστειλε πριν ακόμα γνωστοποιηθεί η Τουρκική εισβολή στην Συρία, με την οποία τον καλεί να μην εισβάλει στην Συρία, για «να μην γίνει μπουνταλάς».
Το διαχρονικό, απόλυτο θέατρο του παραλόγου που παρακολουθούμε άναυδοι στην γειτονιά μας από τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα κρατών και ηγετών, δημιούργησε μια νέα πράξη στον αιματηρό εμφύλιο πόλεμο της Συρίας που άρχισε τον Μάρτιο του 2011. Επί τόπου, έσπευσε αμέσως σύσσωμος ο θίασος των πρωταγωνιστών, συμπρωταγωνιστών και κομπάρσων, προκειμένου να αρπάξει ένα, μικρό έστω, κομμάτι από το σώμα της σπαρασσόμενης χώρας. Αφορμή του Συριακού εμφύλιου, η «Αραβική άνοιξη» που αιματοκύλησε πολλές ακόμα χώρες της Δυτικής Αφρικής με συντονιστή και καθοδηγητή την Ερντογανική Τουρκία.
Οκτώ χρόνια και κάτι μήνες μετά την ξενοκίνητη έναρξη του Συριακού εμφύλιου πολέμου και τον επίσημο τερματισμό της τελευταίας Τουρκικής απόπειρας να κάνει πράξη τις νέο-οθωμανικές φαντασιώσεις της μέσα σε εδάφη της Συρίας, μπορούμε να καταλήξουμε σε ορισμένα συμπεράσματα τα οποία διαγραφόταν εδώ και καιρό ευδιάκριτα στον ορίζοντα και απλά επιβεβαιώνονται:
Το πρώτο συμπέρασμα είναι η επ΄ αόριστο αναβολή, για πολλοστή φορά τους τελευταίους αιώνες, της δημιουργίας Κουρδικού κράτους. Για την δημιουργία Κουρδικού κράτους αγωνίζονται 40 εκατομμύρια Κούρδοι που βρίσκονται σκορπισμένοι στην Τουρκία, στην Περσία, στο Ιράκ, στην Συρία και στην διασπορά όπου κατέφυγαν για να σώσουν την ζωή τους από την κρατική τρομοκρατία που αντιμετωπίζουν ακόμα και σήμερα μέσα σε Τουρκία και Περσία.
Οι ΗΠΑ, το Ισραήλ, καθώς και οι μεγαλύτερες, ισχυρότερες δυτικές χώρες βλέπουν με μεγάλη συμπάθεια το διαχρονικό αίτημα του αρχαίου αυτού λαού (αναφέρονται στην «Κύρου Ανάβασις» του Ξενοφώντος σαν Καρδούχοι, 400 περίπου χρόνια π.Χ.) να δημιουργήσει το δικό του κράτος. Χωρίς όμως να κουνήσουν ούτε το μικρό τους δακτυλάκι την ώρα της μεγάλης κρίσης. Αντίθετα, όλοι τους «χρησιμοποιούν» τις εξαιρετικές επιδόσεις των Κούρδων στα πεδία της μάχης, με πλούσιες υποσχέσεις που πάντοτε ξεχνιούνται. Το τελευταίο, πιο χαρακτηριστικό «επεισόδιο» στο σήριαλ εκατοντάδων χρόνων, αποτελεί η εν ψυχρώ, κυνική εγκατάλειψή τους από τις ΗΠΑ, αφού πρώτα τους αιματοκύλισαν για τα συμφέροντα τους, στα πεδία των μαχών.
Αυτοί που αντιτίθενται σε οποιαδήποτε σκέψη δημιουργίας Κουρδικού κράτους είναι η Τουρκία, η Περσία, το Ιράκ και φυσικά η Συρία. Ο Σύρος Πρόεδρος Μπάσερ Αλ Άσαντ, αμέσως μόλις ενημερώθηκε από τον Βλαδιμίρ Πούτιν για την συμφωνία με την Τουρκία, έσπευσε να δηλώσει (μεταξύ άλλων): «Αυτοί που είχαν αυτονομιστικά σχέδια ευθύνονται για τις εξελίξεις που υπήρξαν!» αναφερόμενος ευθέως, με μια δόση χαιρέκακης διάθεσης, στους Κούρδους. Η Τουρκία, εδώ και ολόκληρες δεκαετίες πραγματοποιεί μια «χειρουργική» γενοκτονία των Κουρδικών πληθυσμών στην νοτιοανατολική Τουρκία -και όχι μόνο, ενώ κάτι ανάλογο ισχύει και στην Περσία των μουλάδων. O Vahit Melih Halefoğlu (διετέλεσε ΥΠΕΞ της Τουρκίας από το 1983 έως το 1987), σε συνέντευξη του στην εφημερίδα «Μιλλιέτ» (1η Σεπτεμβρίου 1990) επανέλαβε το διαχρονικό «μυστικό» του Κουρδικού προβλήματος: «Το Ιράν, το Ιράκ και η Τουρκία δεν θα επιτρέψουν ποτέ την ίδρυση Κουρδικού κράτους!»
Η σημερινή ετερόκλητη συμμαχία Ρωσίας, Περσίας, Συρίας και Τουρκίας συμφωνεί απόλυτα και χωρίς καμιά επιφύλαξη σε ένα σημείο: τον αποκλεισμό της δημιουργίας ενός Κουρδικού κράτους! Συνεπώς η ανακοινωθείσα συμφωνία Ρωσίας – Τουρκίας και οι όροι της («ζώνη ασφαλείας», σεβασμός της εδαφικής ακεραιότητας της Συρίας, επιστροφή των Σύριων Κούρδων στο μαντρί του Άσσαντ, κοινές περιπολίες Ρώσων – Τούρκων κ.λ.π.) ήταν απόλυτα, μα απόλυτα φυσιολογική!
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι η ανάδειξη του Βλ. Πούτιν σε κυρίαρχο του παιχνιδιού στον Συριακό εμφύλιο – και όχι μόνο, καθώς και η ταπεινωτική αποχώρηση των Ηνωμένων Πολιτειών από την Συρία με την ρετσινιά του κυνικού προδότη των συμμάχων της. Τα αποτελέσματα της τρέχουσας Αμερικανικής πολιτικής θα είναι μακροπρόθεσμα και θα κριθούν με ασφάλεια μόνο με την πάροδο ικανού χρόνου. Πάντως όλοι οι σύμμαχοι της Αμερικής, ιδιαίτερα της γειτονιάς μας, νοιώθουν έντονα την ψυχρή εγκατάλειψη των Κούρδων με μια πικρή γεύση και δικαιολογημένες ανησυχίες για την ασφάλεια τους.
Το τρίτο συμπέρασμα είναι ότι η, έστω και σχετική, Τουρκική «επιτυχία» έγινε με Ρωσικές πλάτες, όπως άλλωστε με γερές πλάτες (όχι όμως Ρωσικές) έγιναν όλες ανεξαιρέτως οι Τουρκικές «επιτυχίες» του τελευταίου αιώνα. Σίγουρα βέβαια δεν υλοποιήθηκε ο χάρτης που διαφήμιζε ο Ρ. Τ. Ερντογάν στο τέλος Σεπτεμβρίου 2019 στην Γ. Συνέλευση του ΟΗΕ, ούτε πρόκειται να στηθεί η Τουρκική σημαία μέσα σε 440 χιλιόμετρα εδάφους της Συρίας καθώς και σε πολλές Συριακές πόλεις όπως ονειρευόταν ο Ρ.Τ. Ερντογάν. Αντίθετα, υπάρχει ρητή δήλωση του ότι θα σεβαστεί την εδαφική ακεραιότητα της Συρίας. Όλοι γνωρίζουμε πως το λέει, χωρίς να το εννοεί. Θα ανακαλύψει βέβαια όταν έρθει η ώρα, πως αυτά που έκανε η Τουρκία στην Κύπρο και στρογγυλοκάθεται για 45 ολόκληρα χρόνια σε ξένα χωράφια, δεν μπορεί να επαναληφθεί στην Συρία για τον απλούστατο λόγο πως οι ίδιοι ακριβώς που δεν θέλουν το Κουρδικό κράτος (Ρωσία, Περσία, Συρία) δεν αντέχουν ούτε σκέψη μακροπρόθεσμης παραμονής των Τούρκων σε Συριακό έδαφος! Όσο για το σχέδιο εγκατάστασης εκατομμυρίων Σύριων προσφύγων στις Κουρδικές περιοχές, διατρέχει άμεσο κίνδυνο να μετατραπεί σε όνειρο «θερινής νυκτός»!
Το τέταρτο συμπέρασμα της τρίτης Τουρκικής «επιχείρησης» στην Συρία είναι η απροθυμία χρησιμοποίησης τακτικού Τουρκικού στρατού. Η «επιχείρηση» στηρίχτηκε στις δολοφονικές και ανενόχλητες αεροπορικές επιδρομές σε Κουρδικές περιοχές, στην χρησιμοποίηση των βασιβουζούκων μισθοφόρων με τον φερετζέ των «Σύριων αντικαθεστωτικών ανταρτών» οι οποίοι εκτελούσαν το μακάβριο έργο τους σε ισοπεδωμένες πόλεις και χωριά, για να ακολουθήσουν εκ του ασφαλούς οι «θριαμβευτές» Τούρκοι στρατιώτες. Είναι χαρακτηριστικό ότι τρεις μόλις ημέρες μετά την έναρξη της Τουρκικής, δολοφονικής επιχείρησης στην Συρία ο Ρ. Τ. Ερντογάν ανακοίνωσε γεμάτος έπαρση και νέο – οθωμανική μεγαλομανία πως «ελέγχεται η πόλη Ρας Αλ Αιν» που βρίσκεται μέσα στην Συρία κοντά στα σύνορα με την Τουρκία. Βέβαια αργότερα αποδείχτηκε πως ο «έλεγχος» της πόλης εγκαταλείφτηκε από τους Κούρδους μαχητές μόνον όταν ανακοινώθηκε η εκεχειρία Τουρκίας – Αμερικής! Δηλαδή ούτε οι τυφλές αεροπορικές επιδρομές, ούτε οι εξοπλισμένοι σαν αστακοί βασιβουζούκοι, ούτε και η υποστήριξη του δεύτερου, μεγαλύτερου στρατού του ΝΑΤΟ μπόρεσαν να εξουδετερώσουν μια χούφτα Κούρδων μαχητών της πόλης Ρας Αλ Αιν, σε ελάχιστη απόσταση από τα Τουρκικά σύνορα!
Το πέμπτο συμπέρασμα είναι ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν πέτυχε ένα ανεπανάληπτο κατόρθωμα: Δημιούργησε παντού εχθρούς! Από την Αμερική μέχρι την Αφρική και από την Ευρώπη μέχρι την Αυστραλία, με εξαίρεση τον Πρωθυπουργό της Ουγγαρίας Βίκτορ Ουρμπάν και την … Χαμάς! Η διπλωματική απομόνωση της Τουρκίας από την Δύση (χαρακτηριστική η δήλωση Ρ. Τ. Ερντογάν (20/10/2019) σε φόρουμ τηλεοπτικού δικτύου «Μπορείτε να το πιστέψετε; Όλη η Δύση τάσσεται στο πλευρό των τρομοκρατών και μας επιτίθενται όλοι μαζί. Ανάμεσά τους οι χώρες του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. Όλοι τους») επεκτείνεται και στους σημερινούς άσπονδους «συμμάχους» της Τουρκίας!
Το αναμφισβήτητο αυτό γεγονός αποτελεί ένα πολύ ισχυρό διπλωματικό όπλο που μπορεί να αξιοποιηθεί πολύ αποτελεσματικά απέναντι στους Τουρκικούς παραλογισμούς τόσο στην Κυπριακή ΑΟΖ και στην πολύχρονη κατοχή εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας όσο και στο Αιγαίο, στην Ελληνική Θράκη και σε όλα τα «μέτωπα» που ανοίγει συνεχώς η Τουρκική επιθετικότητα. Εκεί δηλαδή ακριβώς που θα μεταφερθεί σύντομα η έντονη Τουρκική δραστηριότητα, μετά την αναγκαστική ηρεμία που επιβάλλεται στο μέτωπο της Συρίας!
Τέλος, υπάρχουν και κάποιοι που αποδίδουν «μεγάλες επιτυχίες» στον Ρ. Τ. Ερντογάν ή τον θεωρούν «μεγάλο ηγέτη που θα μείνει στην ιστορία» και διάφορα άλλα. Ας αναλογιστούν πως παρόμοιες «επιτυχίες» και ανάλογοι χαρακτηρισμοί αποδιδόταν πληθωρικά στον Αδόλφο Χίτλερ και σε πολλούς άλλους σαν κι΄ αυτόν. Όλοι όμως αυτοί «σημαδεύτηκαν» από ένα μοναδικό, κοινό χαρακτηριστικό: Τον πολύ βίαιο θάνατό τους…
