Η ακολουθία των οικτιρμών
Υπάρχει μία γραμμή που μας ορίζει και ορίζεται από τα έργα μας, σε μια πορεία βιωματική. Μια γραμμή, που όταν την κρατάμε, είμαστε βέβαιοι για το αποτύπωμά μας και όταν τη χάνουμε μας διαγράφει σαν ατελείς υπάρξεις, ανολοκλήρωτες.
Υπάρχει μια ίσαλος γραμμή που μας ισορροπεί ανάμεσα στις αξίες που μας σηκώνουν και στα βάρη που μας βουλιάζουν. Στα πιστεύω που ταχθήκαμε και στην πίστη που ενδίδοντας αρνηθήκαμε χαραμίζοντας τη Στάση Ζωής, στην ιδιοτέλεια της ευκαιρίας.
Ταξιδιώτες που εξαργυρώνουμε τον προορισμό μας για λίγα μέτρα εφήμερης διαδρομής. Ναι, το μεγάλο μας λάθος είναι ότι μπερδεύουμε τη διαδρομή μας με τους διαδρόμους και εξελιχθήκαμε ως συντηρούμενο είδος μέσα από εκπτώσεις.
Ένα συντηρούμενο είδος που φοβάται τα δικαιώματα και συμβιβάζεται με επιδόματα.
Ένα συντηρούμενο είδος στην ακολουθία των οικτιρμών…
Κατάλαβες καλέ μου φίλε, «σύντροφε» από τα παλιά, όπως με αποκάλεσες όταν τυχαία βρεθήκαμε. Τα επίθετα δεν έχουν νόημα όταν δεν συνοδεύονται από ουσιαστικά και τα ουσιαστικά είμαστε εμείς. Εμείς που δεν αλλάξαμε στο Χώρο και στο χρόνο απόψεις γιατί άλλαζε το πολιτικό περιβάλλον με εικονίδια που κρύβουν την εικόνα.
Γιατί δεν αφήσαμε το πολιτικό μας περιεχόμενο να γίνει αναλώσιμο και τις ιδέες μας έρμαιο στο συρφετό που καταλάμβανε τις προθήκες των προθύμων να καταθέσουν αδιαπραγμάτευτα τις θέσεις τους για ένα στασίδι.
Ίσως γιατί οι ιδέες μας κάτι μας έλεγαν, πιο στέρεο από τα ακατάληπτα λόγια που απειλούσαν Θεσμούς και Σύμβολα μαζί με το Παλιό Πολιτικό Σύστημα. Αυτό το κάτι που για πολλούς όπως φάνηκε ήταν κενό γράμμα στη πολιτική τους ταυτότητα και η συνείδησή τους είχε ελαφρύ ύπνο.
Έτσι είναι φίλε μου. Σε είδα πως ταράχτηκες όταν σου δήλωσα ότι παραμένω πιστός στο πολιτικό χώρο που συναντηθήκαμε πριν από χρόνια, ανεπηρέαστος, αμετακίνητος, χωρίς ταλαντεύσεις και προ πάντων χωρίς ΕΝΟΧΕΣ!
Όπως είδα την οργισμένη αντίδρασή σου να εκδικηθείς πάλι στην κάλπη, ψηφίζοντας με μίσος όπως είπες. Μα δεν κατάλαβες ακόμα, η Κάλπη όπως κι’ Κατσαρόλα ότι της ρίχνεις βγάζει και το μίσος στην πολιτική αναπαράγει μίσος που το διοχετεύει ως νόσημα.
Ένα νόσημα στην ακολουθία των οικτιρμών…
Με αυτά τα ιδεολογικά στερεά να οικοδομούν το πολιτικό γίγνεσθαι, εκρίθη ότι επήλθε το πλήρωμα του χρόνου να γίνει η κίνηση ΜΑΤ μέσα από μια Πλατιά Απεύθυνση. Μια κίνηση που αν δεν διέλυε, θα διασπούσε κάθε πολιτική δύναμη που δυνητικά θα είχε λόγο στο πολιτικό σκηνικό της Χώρας μας.
Όσοι πιστοί λοιπόν, ή και άπιστοι, ανάλογα πως το βλέπει ο καθένας, προσέλθετε σ’ αυτό το προσκλητήριο που θα στήσει Γέφυρα για όσους κουράστηκαν να κολυμπούν κόντρα στο ρεύμα των καιρών με μοναδικό τους σωσίβιο τις ιδέες και τις αξίες που κουβαλούσαν στον πολιτικό φορέα που αυτοβούλως είχαν συνταχθεί.
Τις ιδέες και τις αξίες ναι, που άλλους τους κρατούσαν όρθιους και άλλους τους βάραιναν και θα τους βόλευε ν’ απαλλαγούν από τη πολιτική σχέση που τους δέσμευε.
Έτσι η ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ, αν και άγνωστη λέξη στο Ελληνικό λεξιλόγιο, έγινε εύκολα αντιληπτή ακόμα και από πανεπιστημιακούς δασκάλους που πρώτιστο καθήκον τους είναι να προστατεύουν και τη γλώσσα μας.
Και προσέφυγαν εκεί, όσοι προσέφυγαν με πρωτοσέλιδα μεταγραφών να εμπλουτίσουν θέσεις και αξιώματα. Να αλλάξουν την παλαιωμένη και εξασθενημένη σύνθεση του Αριστεροσυντηρητισμού με ένα νέο μίγμα πολιτικών ευκαιριών και κατεργασμένων ιδεών που προσδοκούν μάλλον στην εύνοια των άστρων.
Προφανώς πίστεψαν πως με υποστηρίγματα μπορούν να στήσουν γέφυρες. Δεν υπολόγισαν όμως τη «Γέφυρα των Στεναγμών» του κόσμου, που πένεται και σιτίζεται σε ουρές και εκδιώκεται νέος και επιστήμων από την Πατρίδα του και βλέπει τη Χώρα του τιμάριο στις ορέξεις δανειστών και διαρκώς καταρρέει στο τέλμα που τον βύθισαν.
Και καταρρέει όταν του φέρνουν ως πολιτική επιλογή ένα νεφέλωμα ετικεταρισμένων ιδεών υπό το βλέμμα εξαγνισμένων ολιγαρχών και δεν αντέχει και καταρρέει.
Και καταρρέει σε μια αμείλικτη ακολουθία των οικτιρμών… Μαγκλάρας Βασίλης [email protected]
