Ο Φίλιππος Καπετανόπουλος, φαρμακοποιός στο Μοναστήρι, μέλος της τριμελούς Επιτροπής Αγώνος και στενός συνεργάτης του Παύλου Μελά, πρόσφερε την ζωή του σε μάχη στην περιοχή Φλώρινας, λίγες μέρες μετά την ανάληψη της αρχηγίας από τον Παύλο Μελά.
Μετά την μύηση των συγχωριανών του στον αγώνα και την συγκρότηση Επιτροπής, κατατάχτηκε στο ένοπλο Σώμα του Παύλου Μελά και έπεσε ηρωικά μαχόμενος εναντίον των Κομιτατζίδων στον Πολυπόταμο Φλώρινας το 1904.
Δε δίστασε να αναμιχθεί ενεργά στις ομάδες που ανέλαβαν την ευθύνη και την οργάνωση της αντίδραση τόσο κατά των Βουλγάρων, όσο και κατά των Τούρκων μαζί με άλλους.
Το 1903 μαζί με τους Αργύρη Ζάχο, Άρη Ματλή και Ίωνα Δραγούμη, ιδρυτικό μέλος της “Μακεδονικής Άμυνας”, πρωτοστάτησε στην οργάνωση της άμυνας του Μοναστηρίου, συνοδεύει σαν εθελοντής τον Παύλο Μελά και παίρνει μέρος στη μάχη της Μπελκαμένης (Δροσοπηγή Φλώρινας), όπου στις 19/9/1904 ο θάνατος τον κάνει αθάνατο.
Ο Παύλος Μελάς σε επιστολή του προς την αγαπημένη του σύζυγο Ναταλία και με ημερομηνία 17 Σεπτεμβρίου 1904 γράφει σχετικά με τον Φίλιππο Καπετανόπουλο τα εξής:
“Σε ένα δωμάτιο με πολύ φως και μεγάλη πυρά στο τζάκι μας περίμενε ένας λαμπρός έκτακτος άνθρωπος και πατριώτης ο Φ. Καπετανόπουλος. Είναι τριακονταετής, ψηλός, ωραίος και συμπαθέστατος. Είναι μέλος του τριμελούς Συμβουλίου Αμύνης του Μοναστηρίου και ήρθε να καταταγεί στο σώμα μου. Κι εγώ κι οι άλλοι προσπαθούμε να τον αποτρέψουμε, αλλά δεν ακούει κανένα. Είναι ήδη έτοιμος με το όπλο και την κάπα του”.
Και στην με ημερομηνία 25 Σεπτεμβρίου 1904 επιστολή εξιστορεί τα του θανάσιμου τραυματισμού γεγονότα του Φ. Καπετανόπουλου στις 19 Σεπτεμβρίου σε συμπλοκή με τουρκικό απόσπασμα στο χωριό Πολυπόταμος.
Η πατρίδα ευγνωμονούσα το αγνό και άξιο τέκνο της Κατράνιτσας τον τίμησε. Το έτος 1963 στήθηκε από τον Στρατό χάλκινη προτομή του στον «κήπο των ηρώων» των Πύργων με την επιγραφή:
“Φαρμακοποιός Καπετανόπουλος Φίλιππος, έπεσεν ηρωικώς μαχόμενος κατά τον Μακεδονικό αγώνα την 19-9-1904”.
Ο Φ. Καπετανόπουλος θεωρείται ως μια αγνή μορφή του Μακεδονικού Αγώνα, που πάνω από κάθε ανθρώπινη ιδιοτέλεια είχε θέσει και εξαγνίσει το αγνό πατριωτικό του φρόνημα.
(Πηγή: Βιβλίο:«Η ΠΡΟΓΟΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΒΕΡΜΙΟΥ», Π.ΤΣΟΚΤΟΥΡΙΔΟΥ)
