Άρθρο του μαθητή 1ου ΓΕΛ Κοζάνης Γιώργου Τριανταφύλλου στην εφημερίδα Τα Νέα
Ώρες ώρες, σκέφτομαι… τι σημαίνει η λέξη «γενιά», σε τι διαφέρει απ’ τις προηγούμενες η δική μας γενιά, σε τι διαφέρει η γενιά Z από τη γενιά millennials… Πιστεύω τελικά ότι οι συγκρίσεις είναι ανώφελες. Θα ήθελα όμως να μοιραστώ κάποια πράγματα που έχω στο μυαλό μου.
Βγαίνοντας έξω στο κόσμο, αντιλαμβάνομαι πως υπάρχει καχυποψία κι επιφυλακτικότητα, πως δεν υπάρχει αθωότητα και τρυφερότητα στους ανθρώπους. Ό, τι και αν κάνεις, ξέρεις ότι θα αντιμετωπιστεί με προκατάληψη. Και το ίδιο νιώθεις συχνά κι εσύ για τους άλλους. Αντί να υπάρχει ειρήνη μεταξύ των ανθρώπων, υπάρχει προσπάθεια αλληλοεξόντωσης για να σώσει ο καθένας τον εαυτό του.
Πολύ σπάνια θα βρεις ανθρώπους, οι οποίοι δε θα ντραπούν να πουν μία καλή κουβέντα, να υποστηρίξουν ή να δείξουν την ευαίσθητη πλευρά τους στον κόσμο, γιατί πολύ απλά έχουμε όλοι φθαρεί και νομίζουμε πως σκοπός της ύπαρξής μας είναι μόνο η επιβίωση. Κυριαρχεί το αίσθημα της αλαζονείας και του φόβου.
Το μεγάλο πρόβλημα όμως δεν είναι αυτό. Είναι ότι όλα αυτά έχουν επηρεάσει και τη γενιά μας, τους νέους των 17 χρονών και άνω, που αντί να εκπέμπουμε αγνότητα και να προσπαθούμε να λειτουργούμε ομαδικά, ακολουθούμε ο καθένας το δρόμο της απομόνωσης. Πολλά παιδιά περπατάνε στους δρόμους μόνα τους με ένα βιολί στον ώμο, με μια τσάντα φροντιστηρίου ή με ένα τετράδιο στο χέρι… Τι κρύβουν άραγε στη σκέψη τους; Πολλά παιδιά διστάζουν να εκφράσουν τις σκέψεις τους.
Βλέπω, βέβαια, κάποιες φορές παιδιά να κυκλοφορούν σε μεγάλες παρέες, όχι όμως για να λειτουργήσουν ως ομάδα σε κάτι δημιουργικό, αλλά για να πιούν μπίρες μέχρι το πρωί, να καταστρέψουν ξένες περιουσίες, για να πάνε στο πιο απόμακρο σημείο της πόλης και να σαπίσουν μια «βρωμοπαρέα» στο ξύλο, για να χλευάσουν έναν γκέι, έναν αλβανό και για να πιούν χασίς, έχοντας την ψευδαίσθηση πως όλο αυτό τους προσφέρει πραγματική ευχαρίστηση!
Νομίζω πως όλα αυτά γίνονται, επειδή υπάρχει η τάση να ακολουθούνε οι νέοι τον εύκολο δρόμο, αυτόν που δεν έχει κόπο. Θέλουμε απλά να αισθανόμαστε ότι είμαστε πολλοί, χωρίς όμως να λειτουργούμε δημιουργικά και εποικοδομητικά. Και όλα αυτά, επειδή η κοινωνία μας έχει ως προτεραιότητα την επιβίωση, αντί της δημιουργίας και είναι σε κλίμα μόνιμης ανταγωνιστικότητας. Έχουν μειωθεί στο έπακρον οι ηθικές αξίες και δεν είναι εύκολα αντιληπτό στους νέους ότι μόνο πασχίζοντας και δουλεύοντας έρχεται η αληθινή χαρά και ικανοποίηση.
Νοιαζόμαστε για το πως θα βγάλουμε εύκολο χρήμα, πουλάμε τον εαυτό μας για ψίχουλα, κλέβουμε, διακινούμε ναρκωτικά, εξευτελίζουμε κοπέλες για να δείξουμε ότι είμαστε «άντρες», θέλουμε μόνο να φαινόμαστε ωραίοι/ες εξωτερικά, για να μας βλέπει ο κόσμος εκεί έξω. Παραμελούμε τον μέσα κόσμο μας, γιατί μας νοιάζουν μόνο οι «άλλοι» και το τι θα πούνε. Με λίγα λόγια, δεν εμπιστευόμαστε καν τον εαυτό μας.
Θα ήθελα να καλέσω και να προκαλέσω όλους μας να σκεφτούμε τι θα γινόταν αν όλα τα παιδιά με το βιολί, την τσάντα, τη μπάλα του μπάσκετ και το τετράδιο, γινόντουσαν μια ομάδα… Ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα, αν ανοίγαμε το μυαλό μας και αν φωνάζαμε σε όλους την αλήθεια μας! Αν γνωρίζαμε τον εαυτό μας και μιλούσαμε δυνατά, χωρίς ντροπή. Γιατί τα κλειστά στόματα είναι αυτά που μας κάνουν άβουλους και θύματα των άλλων και του ίδιου μας του εαυτού.
