Πύρινες φλόγες ζώσανε το δάσος να το κάψουν
άνθρωποι το πυρπόλησαν, πήγαν να το ρημάξουν.
Εκείνο δεν ανάσανε, μαύρισε η θωριά του
και οι καπνοί κυκλώσανε τα δέντρα τα ψηλά του.
-«Βοήθεια άνθρωποι ζητώ, καίγομαι και πονάω
και μέσα στ’ αναφιλητά νιώθω πως ξεψυχάω».-
Μα οι άνθρωποι κουφάθηκαν, κανείς δεν το αισθανόταν
το κοίταζαν αμίλητοι, κανένας δεν κουνιόταν.
Άκουγαν θόρυβο, κραυγές, βλέπανε αποκαΐδια
καμένες στάνες κι άνθρακες, από ανθρώπους, γίδια.
Τα ζώα έτρεχαν παντού να φύγουν να γλιτώσουν
Οι λίμνες τα σκεπάσανε, ήθελαν να τα σώσουν.
Η φύση όλη φώναζε, καλούσε σε βοήθεια:
-«Σώστε το περιβάλλον μας σ’ αυτή την κακοήθεια ».
Κανένας δεν το άκουγε το δάσος το καημένο
οι άνθρωποι το ζήλεψαν, ήταν αδικημένο.
Η βία το ξολόθρεψε, η μαύρη περηφάνια
κι η δόλια αθλιότητα το ‘φερε στην αφάνεια.
Το δάσος μοιρολόγησε, έκλαψε τον καημό του
τα δάκρυα του ανέβηκαν μέχρι τον Ύψιστό του.
Το θρήνησαν οι άνεμοι και όλα τα στοιχειά του
έκλαψαν την κατάντια του, πάει η αρχοντιά του!
Τα δάκρυα έγιναν βροχή, δροσιά στα χώματά του
μα εκείνο δεν τα άντεξε κι έφυγαν μακριά του.
Κατέβηκαν στους οικισμούς, πλημμύρισαν τους τόπους
τυλίξανε και πνίξανε τους άδικους ανθρώπους.
Τώρα πουλιά δεν κελαηδούν, νερά δεν κελαρύζουν
παιδιά δεν παίζουν πια σ’ αυτό, λουλούδια δεν ανθίζουν.
Τα κλάματα όλων των Νυμφών που ζούσαν στα δεντριά του
τώρα το προστατεύουνε κι είναι παρηγοριά του.
