Ο ψαράς (Παιδική ποίηση της Παρθένας Τσοκτ ουρίδου)
Ο παππούς έχει μαούνα
μπαίνει μέσα δίχως γούνα
τατουάζ έχει στο χέρι
σκουλαρίκι σαν μαχαίρι.
Δύο κουπαστές κουνάει
το κορμί του δεν πονάει
και με παίρνει για βαρκάδα
κάνω βόλτες ‘γω αράδα.
Διασχίζουμε ποτάμια
με πανύψηλα καλάμια
λέμε μύθους, παραμύθια
γέλια δυνατά στα στήθια.
Θα με κάνει, λέει, ψαρά
για να βγάζω εγώ παρά
και τα δίχτυα θα βυθίζω
ψάρια βγάζω, τα ζυγίζω.
Είμαι ο πιο καλός ψαράς
τα κύματα, παππού, βαράς
τα μουστάκια σου δαγκώνεις
μες τη μύτη σου τα χώνεις.
Πω, πω, ψάρια μεγάλα
σαν αυτά δεν είναι άλλα
γριβαδάκια, πεστροφούλες
τα ‘βαλα μες τις σακούλες.
Μα, παππού, αυτά χτυπιούνται
πέρα – δώθε αυτά κουνιούνται
και θα πάθουν ασφυξία
δεν αντέχω, ευθιξία!
Λύνω τώρα τις σακούλες
κάντε στο νερό τις ζούλες
αχ, γλιτώσατε ψαράκια
κολυμπάτε στα νεράκια.
Ναι, παππού, ειμ’ οικολόγος
ναι, ψαράς ηθικολόγος
ναι, για χόμπι θα ψαρεύω
έτσι ΄γω θα αλιεύω.
Γεια σας, ψάρια, στο καλό
και όταν βγούμε στο γιαλό
το μαντήλι θα κουνήσω
ψάρια ΄γω δεν θα ψωνίσω.
Γιατί είδα, λαχταράτε
και να ζήσετε ζητάτε
τη ζωούλα σας δωρίζω
πουθενά δεν σας χαρίζω.
Ε; Τι λες κι εσύ παππού;
Να τα φάει η αλεπού;
Όχι, αγόρι μου καλό
άντε ας βγούμε στο γιαλό.
