Αθανάσιος Πλεύρης: Αμαρτίες

Στη Γαλλία το 2015, η Μαρίν Λεπέν, ιέρεια της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς, διέγραψε τον γέροντα πατέρα της από το κόμμα της – που ο ίδιος ίδρυσε.

Οι Γάλλοι αναλυτές το περιέγραψαν ως ψυμιθίωση της εικόνα της, απέναντι σε στρώματα που δεν καταπίνουν ατόφιες τις φασιστικές ιδέες.

Περισσότερα για τα οικογενειακά των Λεπέν, γνωρίζει ο κουμπάρος τους Μάκης Βορίδης.

Ισως και για ιδεολογία τους, που ασπαζόταν παλιότερα. Εγινε μάλιστα αφορμή να καεί το «Κάραβελ», όταν έφερε τον γερο-Λεπέν στην Αθήνα, για πολιτική στήριξη.

Η πατροκτονία στην πολιτική συναρτάται με πολλούς παράγοντες-που ποικίλουν ανάμεσα το πολιτικό συμφέρον του πολιτευμένου και την αυθεντική απέχθεια για την «κληροδοσία».

Η εγγονή του Μουσολίνι, δεν τον απαρνήθηκε ποτέ. Αντίθετα η κόρη του Στάλιν, υπήρξε εν δυνάμει υπόδειγμα καταδίκης της πατρικής κληρονομιάς.

Στη μετακατοχική Ελλάδα τα τέκνα των δωσίλογων δεν αποκήρυσσαν τους ανιόντες τους, προκειμένου να ανοίξουν διαδρόμους στο δημόσιο χώρο.

Ούτε καν στις περιπτώσεις που καταδικάσθηκαν από τα ελληνικά δικαστήρια για τη δράση τους στο πλευρό τον Ναζί κατακτητών.

Ασφαλώς δεν ευθύνεται κανείς για ότι κάνουν οι γονείς του. Αλλά δεν αποκηρύχθηκαν ούτε οι περιουσίες που δημιουργήθηκαν από αυτές τις πράξεις.

Ακόμη και για τους εκτός πολιτικής, ο ομφάλιος λώρος με στίγματα, βασανίζει τους απογόνους επιβαρυμένων προσώπων.

Το ξέρει η Ιζαμπέλα Παλάσκα, κόρη του δωσίλογου Βουλπιώτη, που αναζήτησε την προσωπική λύτρωση με το βιβλίο της «Άγγελος ή Δαίμονας, ο αμφιλεγόμενος πατέρας μου» -Εκδόσεις Λιβάνη.

Η μακρυγορία γύρω από αυτό το θέμα δείχνει τη δυσκολία που έχει κάποιος σήμερα να αξιολογήσει την εντυπωσιακή δημόσια καταγγελία του Αθανασίου – «Θανούλης» για τον Αδωνι- Πλεύρη: όρισε ως «αποκτήνωση», τον ναζιστικό χαιρετισμό του πατρός του στο δικαστήριο.

Η καταδίκη υπερβαίνει την πολιτική απόσταση τους- και για κάποιους αυτή τη φορά διεισδύει στον πυρήνα του ληξιαρχικού δεσμού, ως ανάστροφη αποκλήρωση.

Ως πολιτικός ο Πλεύρης εμφανίζεται στην πολιτική σκηνή ως αρνητής της ενδεχόμενης επιρροής του, από το πατρικό παρελθόν – με τις ομολογίες «είμαι φασίστας» και τις θεωρίες συνομωσίας κατά Εβραίων και κομμουνιστών.

Παλαιότερα ωστόσο, τσαλαβούτησε σαν ψάρι σε ρηχά ακροδεξιά απόνερα , από όπου τον αλίευσε ο Καρατζαφέρης και σταδιοδρόμησε, ως απλός «δεξιός».

Αν και προσέφερε στον Κώστα Πλεύρη νομική υπεράσπιση στα δικαστήρια, που οδηγήθηκε για τις φασιστικές ιδέες του, πολιτικά δηλώνει ότι δεν είναι υιός του πατρός.

Αυτό δα έλλειπε: είναι υπουργός της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας, που …δεν αναγνωρίζει ο ιδρυτής της «4ης Αυγούστου».

Αρνείται τον πατέρα του λόγω της νοσηρής ιδεολογίας του, ή απλώς υπεκφεύγει ως σύγχρονος «Πέτρος» – υπερασπιζόμενος την καριέρα και το αξίωμα του;

Η απάντηση βρίσκεται στο αμφίσημο νόημα της παροιμίας: «αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα».