Όταν η Θάτσερ αποφάσισε να αντιμετωπίσει το φαινόμενο των χούλιγκανς, δεν μέτρησε το πολιτικό κόστος. Μετά την τραγωδία του Χέιζελ, απαγόρεψε, για 5 χρόνια, τη συμμετοχή των αγγλικών ομάδων στα ευρωπαϊκά κύπελλα.
Φαντάζεστε, να έπαιρνε τέτοια απόφαση ένας Έλληνας πρωθυπουργός; Θα τον έριχναν –ακόμα και οι δικοί του, που εκλέγονται σε “ποδοσφαιρομάνες” περιοχές. Στην Ελλάδα, οι πολιτικοί διαπλέκονται με τους μεγαλοπαράγοντες των ομάδων, προσδοκώντας, φυσικά, τις ψήφους των οπαδών, οι μεγαλοπαράγοντες συνεργάζονται και χρηματοδοτούν τους οργανωμένους οπαδούς, και αυτοί, με τη σειρά τους, προσφέρουν κάλυψη στα εγκληματικά στοιχεία των διάφορων “Θυρών”, σαν κι αυτά που έκοψαν (με δρεπάνι!) το νήμα της ζωής του 19χρονου στη Θεσσαλονίκη –όπως έκοψαν το νήμα της ζωής και άλλων νέων, στο παρελθόν, που έκαναν το “έγκλημα” να υποστηρίζουν διαφορετική ομάδα από αυτήν του θύτη.
Καταλύτης σ’ αυτόν τον κύκλο βίας, η οπαδική δημοσιογραφία: άνθρωποι που, χωρίς να ξέρουν να γράφουν, ξέρουν να φανατίζουν. Πολύ συχνά, ο οπαδισμός διασυνδέεται με το οργανωμένο έγκλημα, ποντάροντας στην κάλυψη που προσφέρουν τα λεφτά του προέδρου, οι γνωριμίες του, οι διασυνδέσεις του, λόγω των οποίων, όσες υποθέσεις φτάνουν στη Δικαιοσύνη, απαλλάσσονται ή πέφτουν στα μαλακά.
Πώς αντιμετωπίζεται αυτό; Όχι, πάντως, με χάδια. Διότι χάδι είναι ο χαρακτηρισμός ενός βίαιου οπαδικού επεισοδίου ως πλημμελήματος, που αφήνει ελεύθερο τον δράστη να συνεχίσει το “θεάρεστο” έργο του, περιμένοντας την τακτική δικάσιμο, μετά από 5 χρόνια. Χάδι είναι οι “καταδίκες”, σε 3 μήνες με αναστολή, μαχαιροβγαλτών του υποκόσμου, που τους υποστηρίζει, όμως, ο “μεγάλος”. Η ανθρωποκτόνα πρόθεση εκδηλώνεται με την επίθεση. Γιατί πρέπει να περιμένουμε να υπάρξει θύμα, για να χαρακτηρισθεί η συμμετοχή σε οπαδική σύρραξη ως κακούργημα; Χάδι είναι οι δηλώσεις των πολιτικάντηδων μετά τον κάθε οπαδικό φόνο, που καταδικάζουν στα λόγια και αθωώνουν στην πράξη.
