Το να προσπαθείς να εξηγήσεις με όρους Δημοκρατίας πως οι Ηνωμένες Πολιτείες έφτασαν στον Τραμπ, είναι σα να θες να ερμηνεύσεις τον Μαρξ ως «παράγωγο» της Γουόλ Στριτ. Το λέω αυτό γιατί δεν μπορώ να δεχτώ με ευκολία την άποψη του Nicolas Chamfort (Γάλλος συγγραφέας) ότι «υπάρχουν εποχές που η Κοινή Γνώμη είναι η χειρότερη γνώμη». Όχι γιατί δεν τη συμμερίζομαι αλλά γιατί στην εποχή μας η Κοινή Γνώμη έπαψε να έχει γνώμη και έγινε «μέσο» που εκφράζει αυτό που μεθοδικά της υπαγορεύουν.
Πάρτε για παράδειγμα τη διαδικασία για το Χρίσμα των υποψηφιοτήτων στο Δημοκρατικό και στο Ρεπουμπλικανικό στρατόπεδο, το στοιχείο που επηρέασε την εκλογή προσώπου ήταν το προβαλλόμενο «είδος» και όχι οι πολιτικές θέσεις στην ουσία, που θα προβλημάτιζαν τον κομματικό ψηφοφόρο. Έτσι χάθηκε η ευκαιρία στο Δημοκρατικό κόμμα να δείξει ότι σέβεται τα μέλη του στην ανεπηρέαστη επιλογή τους και στον Σάντερς να προτείνει τις απόψεις του ως αξίες της παράταξής τους.
Όσον αφορά τους Ρεπουμπλικάνους επειδή εδώ οι αξίες έχουν άλλο νόημα που έχει να κάνει με το χρώμα, με τη «ράτσα», τις διακρίσεις και την αλαζονεία της οικονομικής δύναμης, οι οπαδοί ανταποκρίθηκαν πλήρως θα λέγαμε στην «ιδεολογία» τους.
Ίσως αυτό να έκρινε σε μεγάλο βαθμό τις εκλογές της 8ης Νοεμβρίου αφού ο κόσμος της Δημοκρατικής παράταξης είναι κατά βάση ο προβληματισμένος Αμερικανός πολίτης που δεν τον ενδιαφέρει το πολιτικό σταριλίκι αλλά η ανάδειξη της καθημερινότητάς του.
Έτσι στο προφίλ του μέσου αμερικανού δεν κολλούσε η αφίσα της Χίλαρι Κλίντον. Και δεν κολλούσε γιατί πέρα από την εκφορά της επεξεργασμένης συνθηματολογίας, ούτε το πολιτικό παρελθόν της, ούτε ο χορός των εκατομμυρίων δολαρίων που την ακολουθούσε τον άγγιζε.
Αντίθετα ο Τραμπ ήλθε και έδεσε… Δίνοντας απλόχερα και με κάθε δόση υπερβολής ότι ήθελε το ακροατήριό του, έκανε «τράμπα» την εκλογή του με ένα «Αμερικάνικο όνειρο» που θα έφερνε τον αντισυστημικό εφιάλτη την επόμενη μέρα… Ένας εφιάλτης που θα κατατρόπωνε τις κατακτήσεις των αδύναμων κοινωνικών ομάδων μέσα από τις ιδιαιτερότητες που αυτές έχουν. Που θα ενδυνάμωνε την «Άρια…» καθαρότητα της λευκής Αμερικής. Που θα επανέφερε σε γενικές γραμμές τους νόμους της Άγριας Δύσης ως πλαίσιο της πολιτικής του και ούτε λίγο ούτε πολύ θα υπέτασσε την μεγαλύτερη Δεξαμενή Σκέψης που έχει η παγκόσμια κοινότητα σ’ αυτή τη Χώρα, στην επικίνδυνη «αφέλεια…» της κυριαρχικής ύπαρξής του…
Τι νομίζετε, σ’ αυτήν την εκλογική αρένα που έλειπε η πολιτική και επικρατούσε η «κλειδαρότρυπα», υπήρχαν περιθώρια για την Χίλαρι Κλίντον; Όταν η μισή εξέδρα διψούσε φανατισμένη για τη νίκη και η άλλη μισή δεν πίστευε στις ικανότητες της, είχε ελπίδα η ιλουστρασιόν Δημοκρατία; Όταν το 61% των Αμερικανών πολιτών γύριζε την πλάτη με την αποχή του στην επανάληψη μιας διαδικασίας που ρόλο παίζαν τα πρόσωπα και όχι οι θέσεις και οι τομές σ’ ένα καταναλωμένο σύστημα, είχαν να προσθέσουν κάτι οι Κλίντον;
Κανείς, μα κανείς δεν καταλάβαινε ότι οι Ρεπουμπλικάνοι μετέφεραν στην έδρα τους το εκλογικό παιχνίδι με κανόνες εξωγηπεδικούς; Μπορούσε δηλαδή ποτέ να κερδίσει η εκλεπτυσμένη γλώσσα του σαλονιού σ έναν καυγά, την αχειραγώγητη γλώσσα της πιάτσας; Έτσι δεν είναι; Και όσο κι’ αν δεν αρέσει σε πολλούς, ελπίζω αυτή η γλώσσα, δεν παύει όμως να έχει τους οπαδούς της που με το θόρυβό τους σκεπάζουν κάθε αμφισβήτηση.
Θα έλεγε κάποιος εντάξει, δικό τους το πρόβλημα. Εσωτερική υπόθεση των ΗΠΑ είναι και δεν μας αφορά και καλά θα κάνουμε να κοιτάξουμε τα του οίκου μας που όπου νάνε βγαίνει στο ΣΦΥΡΙ… Αμ’ δε, ότι συμβαίνει σ’ αυτή τη Μεγάλη Χώρα επιδρά και στον υπόλοιπο Πλανήτη (πόσο μάλλον σε μας) είτε σαν Ίωση, είτε σαν Θεραπεία. Υπάρχουν μάλιστα φορές που οι συνέπειες της πολιτικής τους έχουν τραγικά αποτελέσματα και οι πρακτικές τους αναταράσσουν τον Πλανήτη ολόκληρο.
Αυτές οι πρακτικές είναι που έδωσαν τα τελευταία χρόνια μόνο, δύο τρείς πολέμους στη Μέση Ανατολή και άφησαν πληγές ανεπούλωτες που ακόμα τρέχουν. Αυτές οι πρακτικές είναι που έφεραν έναν πόλεμο στη γειτονιά μας διαλύοντας μια κυρίαρχη Χώρα. Αυτές οι πρακτικές είναι που ξεκίνησαν μια Αραβική Άνοιξη και εξελίχθηκε στον χειρότερο Χειμώνα. Αυτές μας φοβίζουν. Αυτές, που έρχονται μετά τις δονήσεις των εκλογικών αποτελεσμάτων σ’ αυτήν την Υπερδύναμη και δίνουν την αίσθηση ότι όλος ο κόσμος αιωρείται σε μια τραμπάλα που δεν ξέρουν που θα γείρει. Και γίνεται ακόμα εντονότερο το αίσθημα της ανασφάλειας, όταν χάνεις τη σιγουριά που σου πρόσφερε ο χαρισματικός Πρόεδρος Ομπάμα.
Μαγκλάρας Βασίλης [email protected]
