Η παγκοσμιοποίηση επαναπροσδιορίζεται σε όλο τον κόσμο, αλλάζοντας τις οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές σχέσεις. Με ποιο τρόπο θα μπορέσει και μπορεί ο κόσμος να κατευθύνει αυτές τις αλλαγές προς αμοιβαίο όφελος ή για έντονη αντιπαράθεση;

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το σύστημα της παγκοσμιοποίησης δομήθηκε έτσι ώστε να ελέγχεται από τους Αμερικάνους, με κανόνες και νόμους που σχεδιάστηκαν για να προετοιμάσουν την μελλοντική αμερικανική ηγεμονία. Η δομή του συστήματος ήταν εξαιρετική. Τα Ηνωμένα Έθνη θα μπορούσαν να αναπτύξουν πολιτικές λύσεις· η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να παρέχουν οικονομική διαχείριση· η Γενική Συμφωνία για το Εμπόριο και τους Δασμούς θα διαχειριζόταν το εμπόριο, καθώς έγινε ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου.

Το κόστος επικοινωνίας, ταξιδιού και εμπορίου μειώθηκε. Το εμπορευματοκιβώτιο και οι παγκόσμιες αλυσίδες εφοδιασμού επέτρεψαν τα πλεονεκτήματα της παγκόσμιας εργασίας και των αγορών. Ο παγκόσμιος ιστός ήταν ο σύνδεσμος για να ενώσει όλους και όλα μαζί. Το σύστημα ήταν απαραίτητο, από αμερικανική άποψη, επειδή πιστεύαν ότι έλεγχαν τη θέση ως αυτοανακηρυγμένη υπερδύναμη. Ο Φουκουγιάμα ανήγγειλε το Τέλος της Ιστορίας, το οποίο η Ουάσιγκτον πίστευε ειλικρινά ότι είχε σταθεροποιήσει την αμερικανική θέση. Τότε, το παγκόσμιο σύστημα άρχισε να ξεφτίζει.

Η παγκοσμιοποίηση και το Νταβός έγιναν ύποπτα. Προέκυψαν ερωτήματα σχετικά με το ρόλο της δημοκρατίας και εάν η ανισότητα ήταν απαραίτητη για τον καπιταλισμό. Οι παγκόσμιες αλυσίδες εφοδιασμού, που προωθούσαν την οικονομική άνοδο της Κίνας, συμμετείχαν σε θέματα εθνικής ασφάλειας, σε ένα πλαίσιο αυξανόμενου εθνικισμού και λαϊκισμού. Το διαδίκτυο, το οποίο σήμαινε ότι θα φέρει πιο κοντά τους ανθρώπους, ξαφνικά έγινε ένα εργαλείο διαίρεσης, με έθνη που επιδιώκουν να ελέγξουν τη ροή, την παραγωγή και τη διανομή των πληροφοριών. Ξαφνικά ανακαλύψαμε νέες πραγματικότητες, οι οποίες είχαν εισέλθει στη διεθνή συνείδηση. Έχουμε κατασκευάσει έξυπνες βόμβες, έξυπνες πόλεις και έξυπνα συστήματα, αλλά δεν έχουμε εξυπνότερους υπεύθυνους που λαμβάνουν τις αποφάσεις.

Αρχικά, είχαμε βασίσει πολλά από τα συστήματα επικοινωνίας και ελέγχου μας στο διαδίκτυο. Τα οικονομικά μας, τα δίκτυα τροφοδοσίας, οι επικοινωνίες και η δομή του ελέγχου αυξάνονταν στα διαδικτυακά μας συστήματα. Από τη μία συγκεντρώσαμε τα συστήματα ελέγχου, από την άλλη αποκεντρώσαμε την πρόσβαση. Ο Οσάμα Μπιν Λάντεν σε μια σπηλιά με κινητό τηλέφωνο θα μπορούσε να σχεδιάσει την επίθεση στις 11/9. Ο έλεγχος των πυραύλων, των τραπεζικών λογαριασμών ή των συστημάτων ισχύος ήταν εφικτός από κάθε γωνιά του κόσμου.

Κατά δεύτερον, η τεχνολογία κινήθηκε με πολύ ταχύτερο ρυθμό από τη διακυβέρνηση ή την ηθική. Αντιμετωπίσαμε νέα ζητήματα, αλλά καταφέραμε να δράσουμε μόνο από μια αντιδραστική θέση. Νέα ζητήματα βιοηθικής, πυρηνικού πολέμου, κυβερνοχώρου, μυστικότητας και ιδιωτικότητας διαμορφώθηκαν από τεχνολογικούς γίγαντες, εστιάζονταν στο κέρδος και όχι σε κανένα ιδανικό του διεθνούς κοινού αγαθού. Το γεγονός ότι οι πληροφορίες μεταφέρονται άμεσα πέρα ​​από τα σύνορα δεν εγγυάται αυξημένη συνειδητοποίηση και ενσυναίσθηση.

Η ισχύς δεν βρίσκεται πλέον στο μέγεθος των στρατών, στα αποθέματα όπλων ή στις στρατιωτικές δαπάνες. Η ισχύς έγινε τώρα ασύμμετρη, με επενδύσεις στην έρευνα και ανάπτυξη, έναν μορφωμένο πληθυσμό, τη δύναμη της επιστήμης, τις επενδυτικές και φορολογικές πολιτικές, τη διαθεσιμότητα πόρων και την εθνική κουλτούρα αντιμετώπισης κινδύνων.

Τρίτον, και το πιο σημαντικό, τα αναδυόμενα ζητήματα δεν σχετίζονταν όλο και περισσότερο με τα εθνικά σύνορα, ενώ η ανάπτυξη του εθνικισμού και του λαϊκισμού ενίσχυσε τις τοπικά αιτήματα για λήψη αποφάσεων. Οι οργανισμοί που ιδρύθηκαν, όπως τα Ηνωμένα Έθνη, το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα, ή οι συμφωνίες που συνάφθηκαν, όπως εκείνη για το Κλίμα στο Παρίσι, δεν κατάφεραν να αντιμετωπίσουν τις νέες προκλήσεις.

Η πανδημία μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε ότι η διπλωματία των εμβολίων απέκρυβε διαρθρωτικές αποτυχίες, αντί για διαχειριστικές δεξιότητες. Όπως σημειώνει ο Phillip Stephens της«Financial Times»: «Οι ιοί μπορεί να είναι παγκόσμιοι, αλλά η πολιτική είναι τοπική». Τα προβλήματα που προέκυψαν, όπως οι πανδημίες, η κλιματική αλλαγή, το διεθνές εμπόριο και οι επικοινωνίες, η τρομοκρατία, η Αρκτική, η επίλυση συγκρούσεων, τα πυρηνικά όπλα και οι οικονομικές διασυνδέσεις, απαιτούν πολυεθνική ανάλυση και διακυβέρνηση. Υπάρχει σαφής διαχωρισμός μεταξύ της ανάγκης μας για κοινή διακυβέρνηση και της απαίτησής μας για εθνικό έλεγχο. Αυτός ο διαχωρισμός ολοένα και μεγαλώνει, την στιγμή που αντιλαμβανόμαστε την αναγκαιότητα για συμπράξεις.

Τέταρτον, ο Τραμπ επιτάχυνε μια διαδικασία που ήταν ήδη εν κινήσει. Η απόσυρσή του από τη συμφωνία για το κλίμα του Παρισιού και την συμφωνία μεταξύ των κρατών του Ειρηνικού, η αθέτηση της πυρηνικής συμφωνίας με το Ιράν, τα ανόητα παιχνίδια με τον Kim Jong-Un της Βόρειας Κορέας, η δυσπιστία για την επιστήμη στο εσωτερικό της Αμερικής, οι πληροφορίες των ΗΠΑ και η απόφαση αποχώρησης από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας έσπειραν την αμφιβολία σε όλο τον κόσμο. Η αντίληψη της Ουάσιγκτον να παρουσιάσει την πολιτική, οικονομική και περί ασφάλειας αρχιτεκτονικής της και να βάλει τέλος σε ένα σύστημα που βασίζεται σε κανόνες που θέσπισαν οι ιδρυτές της αποτελεί τη νέα πραγματικότητα.

Ο Μπάιντεν επιδιώκει να αποκαταστήσει την παλαιότερη κανονικότητα, προβλεψιμότητα και τάξη της αμερικανικής ηγεσίας, αλλά ο κόσμος έχει αλλάξει. Η αμερικανική μονοπολικότητα έχει αλλάξει, η δύναμη των άλλων έχει αλλάξει και η φύση της εξουσίας έχει αλλάξει. Ως αντίλογο, επαναπροσδιορίζουμε τις δομές μας, οι οποίες θα ενισχύσουν τις αδυναμίες μας για την επίλυση των κοινών προβλημάτων.

Σε ορισμένα προϊόντα θα διατηρηθούν οι παγκόσμιες αλυσίδες εφοδιασμού. Αυτές θα αντικατασταθούν σιγά-σιγά από τρεις μεγάλες περιφερειακές αλυσίδες εφοδιασμού και μια σειρά μικρότερων συμφωνιών. Μια εφοδιαστική αλυσίδα θα εδρεύει στην Κίνα, συνεπικουρούμενη από τη Ρωσία. Μια δεύτερη, θα έχει έδρα την Ευρωπαϊκή Ένωση και η τρίτη τις ΗΠΑ και την Αμερική. Η Σκανδιναβία, η Βαλτική, η Αφρική και η Νότια Αμερική θα επιδιώξουν αμφότερες περιφερειακές συμφωνίες και θα αποκτήσουν δεσμούς με τις μεγαλύτερες αλυσίδες εφοδιασμού. Το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα διαχωρίζονται όλο και περισσότερο σε εθνικές μονάδες, με το Κινέζικο Τείχος προστασίας και τις ρωσικές νομικές δομές για τοπικό έλεγχο. Τα έθνη θα προσπαθούν όλο και περισσότερο να ελέγχουν τις ροές πληροφοριών, τη φορολογία και το περιεχόμενο του προγράμματος.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα παρακολουθούν καθώς η θέση τους μετατοπίζεται και δεν αποτελούν το κέντρο του περιεχομένου και της τεχνολογίας, χάρις στις προκλήσεις από την ανάπτυξη κινέζικων, κορεατικών, ινδικών και αφρικανικών ταινιών και ηλεκτρονικού προγραμματισμού. Το Rise of the Restτου Fareed Zakaria θα αναδειχθεί σε νέο ρυθμιστή της παγκόσμιας ψυχαγωγίας, ακόμη και με τον τοπικό πολιτικό έλεγχο να επικεντρώνεται στην πληροφόρηση ως η νέα διαδικασία διαχείρισης πολιτών. Τα παγκόσμια χρηματοπιστωτικά συστήματα θα βασιστούν στο δολάριο το οποίο θα είναι το απόλυτα κυρίαρχο νόμισμα, αν και θα απειλείται στενά από το renminbi, καθώς και νέα κυβερνοσυστημάτα όπως το bitcoin και άλλα. Πολλοί θα επιχειρήσουν να αντικαταστήσουν το δολάριο, δεδομένου ότι η δύναμη του δολαρίου εξαρτάται από το ποιος είναι ο ρόλος της Αμερικής στον κόσμο.

Πέμπτον, είναι ο κίνδυνος που απορρέει από τον προστατευτισμό. Καθώς οι εθνικές κυβερνήσεις επιδιώκουν να εγγυηθούν τις τοπικές αγορές εργασίας, τα νομίσματα και τη βάση παραγωγής, υπάρχει η πιθανότητα επανάληψης της δεκαετίας του 1920. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο προστατευτισμός, όπως ο αμερικανικός νόμος Smoot-Hawley του 1930, εξασθένισε τη βάση του οράματος και της σχέσης, προκαλώντας τη Μεγάλη Ύφεση.

Ο κίνδυνος δεν είναι απλά οικονομικός. Η αμερικανική πραγματικότητα του 4,5% του παγκόσμιου πληθυσμού με αγοραστική αξία που να βασίζεται στο άλλο 95,5% γίνεται κατανοητή από τις πολυεθνικές, αλλά όχι από τους περισσότερους πολιτικούς. Η διαδικασία έχει γίνει πολιτική και κοινωνική, καθώς θρησκευτικές, εθνικές και φυλετικές ομάδες γίνονται στόχοι μισαλλοδοξίας και οικονομικής εξάρθρωσης.

Η μάχη μεταξύ «Εμείς και Αυτοί» έχει αναδειχθεί σε κεντρικό θέμα της παγκοσμιοποίησης. Κατηγορούμε τους άλλους, γιατί δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια. Οι Ρώσοι και οι Κινέζοι δεν ανάγκασαν τις Ηνωμένες Πολιτείες να αλλάξουν τις φορολογικές πολιτικές για να ευνοήσουν τους πλούσιους, ούτε να μειώσουν τις επενδύσεις σε υποδομές, εκπαίδευση ή έρευνα και ανάπτυξη. Η Ουάσιγκτον το έκανε αυτό στην Αμερική, όπως ακριβώς η κυβέρνηση στη Μόσχα και το Πεκίνο θα καθορίσει το μέλλον των εθνών τους. Μελετάμε την ιστορία, αλλά επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη σε νέες μορφές, επειδή πιστεύουμε ότι έχουμε την ευφυΐα και την εμπειρία να αποφύγουμε λάθη του παρελθόντος.

Κάνουμε λάθος. Παρακολουθούμε τη διαρκή μάχη ανάμεσα στις δυνάμεις του παρελθόντος και του μέλλοντος στο επίπεδο της πολιτικής, της θρησκείας, της εκπαίδευσης και του πολιτισμού. Ως ένα βαθμό, η παγκοσμιοποίηση αντιπροσώπευε το μέλλον. Αυτή η αντίληψη δέχεται επίθεση παγκοσμίως. Η επίλυση αυτού του αγώνα θα καθορίσει το μέλλον μας. Το ερώτημα τώρα έχει ως εξής: έχουμε τη σοφία για μια νέα αρχιτεκτονική ή μια πιθανή εντροπία θα διαιωνίσει μια κατάσταση παγκόσμιας ρευστότητας; Κατανοούμε την ανάγκη και τα ερωτήματα. Ως προς τις απαντήσεις δεν συμφωνούμε απόλυτα.