ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ
ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ
Μεγάλη κοσμοσυρροή συμβαίνει από το πρωί της Κυριακής 11 Μαρτίου στην εκκλησία της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου στον Σχοινά Ημαθίας, διότι ευωδιάζει κατά τις αψευδείς μαρτυρίες των πιστών έξω από την εκκλησία στην ανατολική πλευρά, πίσω από το άγιο βήμα. Οπωσδήποτε, δεν συμφωνώ με αυτούς που περιμένουν να δουν κάποιο θαύμα για να πιστέψουν ότι ενεργεί ο Θεός. Ούτε με εκφράζουν όλοι εκείνοι που προσπαθούν να βάλουν στο ζύγι της λογικής τη Χάρι(ν) του Θεού.
Θαύματα γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται παντού, όταν υπάρχει πίστις και όταν ο Κύριος θέλει κάτι να σημάνει. Και το ζητούμενο είναι γιατί ο Θεός ενήργησε το συγκεκριμένο σημείο; Θα θέσω τον προβληματισμό μου και, αν σας φανεί ορθός, δεχτείτε τον ή τουλάχιστον αναλογιστείτε κάτι, γιατί έγινε το συγκεκριμένο σημείο εκεί, και όχι κάπου αλλού, ή μέσα στην εκκλησία. Κατ’ αρχήν θεωρώ ότι διερχόμαστε μία καμπή ως Κράτος και Εκκλησία κρίσιμη. Όλοι βιώνουμε την οικονομική εξαθλίωση των ελλήνων πολιτών, την ποικιλόμορφη ταπείνωση της εθνικής μας υπεριφάνειας αλλά και την πνευματική μας αλλοτρίωση. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά με παρελάσεις ομοφυλοφίλων, τα βιβλία των θρησκευτικών, τις βλάσφημες ταινίες και τα λογής λογής καμώματα του «υπουργείου δια βίου μάθησης…», έχουμε και τα εν Κολυμπαριώ τεκταινόμενα από το 2016 που ανδρώνονται για να βισοδομούν στο σώμα της Εκκλησίας.
Είναι καιρός πλέον να ξεχωρίσει οριστικά η ευσέβεια από την αίρεση και η Εκκλησία ως σώμα Χριστού από το σώμα εκείνων των αποτυχημένων ιεραρχών που δεν μπόρεσαν να υπερασπιστούν την πατρώα πίστη! Ελπίζαμε σε φαινομενικά ευσεβείς ιεράρχες ότι θα έβγαιναν στον αγώνα για να συγκαλέσουν μία όντως ορθόδοξη Σύνοδο που θα καταδίκαζε ονομαστικώς τους Οικουμενιστές, καθώς, και την αίρεση. Ελπίζαμε ότι θα συνάζονταν όλα τα παιδιά του Θεού κρατώντας την πίστη των αγίων Πατέρων, όπως διατρανώθηκε στις αγίες Συνόδους, όχι νέου τύπου αλλά παλαιού αγίου πρωτοτύπου, της Εκκλησίας και ότι αυτή η στροφή στην αγία μας Παράδοση θα ένωνε το παλαιό με το νέο με σωστές συνοδικές ενέργειες και θα γινόταν η καλύτερη προϋπόθεση να επιστρέψουν οι αιρετικοί στην μάνδρα του Αρχιποίμενος Ιησού Χριστού, διότι θα έβλεπαν πρώτα την δόξα της Ορθοδοξίας, έπειτα δε, και τα ακτινοβολούντα πρόσωπα των ορθοδόξων πιστών από την αγία ζωή. Οι Ιεράρχες μας όμως, καθώς και ο δουλικά αποδεχόμενος τις αξιώσεις των εκκλησιαστικών ταγών κλήρος, αλλά και μοναχοί, και άνθρωποι -υποτίθεται- της Εκκλησίας δεν έστερξαν να συμμορφωθούν με τα Δεσποτικά Εντάλματα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού αλλά υποτάχθηκαν στις κακόδοξες αποφάσεις πρώτα, της εν Κολυμπαρίω ψευτοσυνόδου, έπειτα δε, και της Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, σφραγίζοντας την πλάνη τους, καθώς ωρίμασε πλέον το κακό και έκλεισε ο κύκλος, και με την έκδοση -στις αρχές του 2017- ενός τετρασέλιδου «Προς τον Λαό», που διανεμήθηκε στους πιστούς στις εκκλησίες, αρχή της εκκλησιαστικής περιόδου του Τριωδίου που προσπαθούσε να επιβάλλει την υποχρεωτική αποδοχή των “δεσμευτικών” αποφάσεων της ψευδοσυνόδου ζητώντας υπακοή και προπαγανδίζοντας τα τραγικά. Γι’ αυτό και η εκκλησιαστική κατάστασις δεν επιδέχεται άλλο παιδαριώδεις δικαιολογίες, ούτε της άχρι καιρού αναμονής των “συνετών”, ούτε βέβαια της φρούδης ελπίδος των “οικονομιστών” να αναμένουν τους “αχρικαιρίτες” επισκόπους και άλλους “ευσεβείς” κατά τα άλλα κληρικούς.
Λοιπόν; Αφού δεν έκριναν τους εαυτούς των αξίους να αγωνισθούν για όσα μας κληροδότησαν ως υψίστη παρακαταθήκη οι άγιοι θα ενεργήσει πλέον ο Θεός με τον δικό του τρόπο, πλην όμως δεν θα λάβουν ούτε μοσθό οι κακοί εργάται αλλά και θα εκβληθούν έξω του αμπελώνος, οι δε εκκλησίες των ως συνάξεις που δεν κράτησαν την πίστιν θα μείνουν έρημες: «ἰδοὺ ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος» (Μθ. 23,38).
Η Εκκλησία, βέβαια, επειδή είναι σώμα χριστού, δεν έχασε τον Παράκλητο, γι’ αυτό δεν έχασε και την ευωδία. Όχι τέτοια βλασφημία! Το σώμα του Χριστού, επειδή ακριβώς έχει τον Παράκλητο ευωδιάζει αλλά και οδηγείται εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν. Τώρα, με το σημείο αυτό ο Παράκλητος έδειξε που βρίσκεται η αλήθεια!Έξω από τις εκκλησίες εκεί, όπου φυλάσσεται η αλήθεια, διότι μέσα οι κακοί ποιμένες εμπαίζουν τον Θεάνθρωπο και το άγιο Ευαγγέλιο Του με το να κοροϊδεύουν τους πιστούς με τον Οικουμενισμό! Καταλάβατε γιατί η Εκκλησία ευωδιάζε έξω από το ιερό και όχι μέσα; Βγήκε η Χάρις απ΄ έξω, διότι δεν αντέχει ο Θεός την ασέβειά σας! Θα μπορούσε μέσα να ευωδιάζει ο ιερός ναός, στο άγιο βήμα, στον κυρίως ναό, στον νάρθηκα και να τοποθετηθεί και ένα προσκυνητάρι. Δεν θέλησε όμως ο Θεός να δείξει ότι μέσα ευωδιάζει για να δώσει ένα μήνυμα «βγείτε πλέον έξω από τους Οικουμενιστές να σωθείτε»! Βέβαια, δεν είναι δική μας αρμοδιότητα να πούμε αν έχετε ή δεν έχετε εγκυρα μυστήρια, διότι αυτό θα το κρίνει ο Θεός.
Πάντως, αν έχετε ακόμη έγκυρα μυστήρια δεν σημαίνει ότι πορεύεστε ορθά. Θα το δείξει ο Παράκλητος, όπως ο Ίδιος κρίνει. Σημασία έχει να κατανοήσετε την πλάνη σας.Δεν ακούτε, τί λέγει ο Απόστολος των Εθνών; «Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες
Σύμφωνα με τον Μέγα Αθανάσιο η ειδωλολατεία μετά το προπατορικό αμάρτημα προέκυψε, επειδή ο άνθρωπος έδειξε ολιγορία στην θεωρία- Θεοπτία και έτσι έχασε την ορθή περί Θεού αντίληψη σκοτιζόμενος από τα πάθη και αρχίζοντας έτσι να φαντάζεται πράγματα που δεν υπάρχουν και βέβαια να θεοποιεί ακόμη, όχι μόνο ζώα και στοιχεία της φύσης αλλά και να υποστασιάζει ως οντότητες τα ανθρώπινα πάθη. Μήπως, και σήμερα το 2018 μ.Χ. δεν αμβλύνεται το ορθόδοξο αισθητήριό μας και δεν νοθεύεται ο Κανών της Πίστεως ως δογματική διδασκαλία, επειδή οι χριστιανοί και μάλιστα οι πατέρες, κληρικοί και μοναχοί, κατ’ εξοχή δε οι επίσκοποι, ενώ θα έπρεπε να έχουν ή τουλάχιστον να επιζητούν την μετοχή στο άκτστο Φως, τελικά ασχολούνται με αλλότρια και δεν τους ενδιαφέρει η πορεία προς την θέωση; Αν όνως τους ενδιέφερε θα αγωνίζονταν να μην εκλείψουν οι προϋποθέσεις γι’ αυτήν.
Σήμερα βρίσκει κανείς πολλά μοντέλλα χριστιανικής ζωής αλλά δύσκολα βρίσκει πατερικά πρότυπα ορθόδοξης εν Χριστώ ζωής. Τί εννοώ! Ανάλογα με το πνευματικό περιβάλλον ενός μοναστηριού, μιας ενορίας ή μιας μητροπόλεως καλλιεργείται κάποιο πρότυπο πνευματικότητος, το οποίο συνήθως είναι αυτό που εκφράζει τον Γέροντα που ακολουθεί η συνοδεία, τον πνευματικό πατέρα που οικονομεί πνευματικά την ενορία ή τον επίσκοπο που ποιμένει την συγκεκριμένη μητρόπολη. Και βέβαια δεν είναι εδώ το πρόβλημα, αφού«Διαιρέσεις δὲ χαρισμάτων εἰσί, τὸ δὲ αὐτὸ Πνεῦμα· καὶ διαιρέσεις διακονιῶν εἰσι, καὶ ὁ αὐτὸς Κύριος» (Α’ Κορ. 12,3-4). Το θέμα είναι ότι όσοι περιορίζονται στον τρόπο τους, χωρίς αυτός να ανταποκρίνεται στην ορθόδοξη Παράδοση, στις προϋποθέσεις της θεογνωσίας με την ορθόδοξη φιλοκαλική ασκητική εμπειρία μέσα από την κάθαρση , τον φωτισμό και την θέωση και δεν θέλουν και δεν τείνουν προς τα εκεί, ώστε η “πνευματική” τους ζωή, αν δεν μπορεί να ταυτισθεί με τα πατερικά πρότυπα της εν Χριστώ ζωής, τουλάχιστον να τα συναντήσει στο κεφαλαιώδες ζήτημα ότιχωρίς την Χάρι του Θεού που διασφαλίζεται με την ορθόδοξη πίστη ως Κανόνα Αληθείας δεν έχει καμμία αξία ούτε η άσκηση, ούτε και αυτά ακόμη τα αγιαστικά μυστήρια, διότι δεν εκφράζουν το θεολογικό περιεχόμενο της Θείας Οικονομίας για το οποίο ενηνθρώπησε ο Υιός και Λόγος του Θεού. Όταν νοθεύεται η πίστις ως μοναδική οδός σωτηρίας, που μας παρέδωσε ο Κύριος -διότι από εκεί ξεκινά το βάπτισμα, το Χρίσμα, η Θεία Ευχαριστία και όλα τα μυστήρια, καθώς και όποια άσκηση για την αρετή- και δεν αγωνίζεται κανείς να κρατήσει πρώτα το περιεχόμενο αυτής της πίστεως που θα μας διασφαλίσει την χάρι και όχι κάτι άλλο ανθρώπινο, το οποίο αν και αφορά θεσμικά την διοίκηση, πάντως δεν είναι αυτό που προέχει, οπωσδήποτε τότε δεν γνωρίζουμε τον ρόλο μας μέσα στην Εκκλησία. Αν αυτό αγαπητοί μητροπολίτες, ακόμη και δεν το έχετε κατανοήσει και δεν έχετε ακόμη συνειδητοποιήσει και δεν αγωνίζεστε σε αυτή την πνευματική βάση, κακώςβρίσκεστε σε επισκοπικούς θρόνους, φοβούμαι δε μήπως οι αλλόφυλοι και οι αλλόθρησκοι κατακλύσουν την ορθόδοξη πατρίδα μας προς παραδειγματική παιδαγωγία μας εκ του Θεού, διότι δεν εκτιμήσαμε τον θησαυρό της Πίστεως που μας εμπιστεύθηκε!
Όσοι πάλι, γεροντάδες, ιερείς, μοναχοί και λαϊκοί επειδή θέλουν να αποκτήσουν πνευματική γνώση, όταν βέβαια αγωνίζονται σωστά και θεάρεστα και, όντως, εργάζονται την αρετή, θεωρούν ότι η στάσις τους, με την σιωπή τους εν προκειμένω, στο ζήτημα αυτό της Πίστεως στον καιρό μας, με τον Οικουμενισμό, είναι η ενδεδειγμένη και γι’ αυτό συμβουλεύουν και τα πνευματικά τους παιδιά να απέχουν από τον αγώνα, λέγοντάς τα: «Μη μιλάτε, δεν είναι δική σας δουλειά αυτή. Εσείς να κάνετε προσευχή και ο Θεός θα στηρίξει και θα σώσει την Εκκλησία του. Υπάρχουμε εμείς, «οι έχοντες τον νουν»! Όταν όμως υπάρχει τέτοια θεώρηση στους πνευματικούς και τους γεροντάδες, ας μας πληροφορήσουν μήπως τον αγώνα για την ορθόδοξη πίστη πρέπει να τον κάνουν οι αλλόθρησκοι! Όντως, εδώ χρειάζεται ματσούκι! Αλλά το μεγάλο πρόβλημα είναι από που να ξεκινήσει κανείς: από τους “λέοντες”, από τους “ευσεβείς”, τους “αχρικαιριστές” ή τους “οικονομιστές”; Πολύ σωστά και στα αλήθεια με ορθόδοξη συνείδηση έγραψε πρόσφατα, ο Δάσκαλος, – μας βάζουν γυαλιά οι λαϊκοί- Σάββας Ηλιάδης εξ αφορμής του ρεσιτάλ αγαπολογίας που έδωσε αρχιμανδρίτης της Ι.Μ. Ιερισσού με «κατηχητικό του λόγο» στο «μικτό» κατηχητικό παιδιών της Κέρκυρας: «Πώς να σιωπήσει κανείς, βλέποντας γύρω του και παντού τις μπουλντόζες και τους οδοστρωτήρες του οικουμενισμού και πάντων των αιρέσεων να σκάβουν εκ θεμελίων τα από αιώνων ιερά και όσια της Παραδόσεώς μας; Πώς να αντέξει την «πρόταση» – εντολή- των «εχόντων τον νουν»: «Μη μιλάτε, δεν είναι δική σας δουλειά αυτή. Εσείς να κάνετε προσευχή και ο Θεός θα στηρίξει και θα σώσει την Εκκλησία του. Υπάρχουμε εμείς, «οι έχοντες τον νουν»! Σωστά γράφει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, αφού «ἄλλη εἶναι ἡ διδασκαλία τῆς πράξεως, καὶ ἄλλη ἡ καλὴ διδασκαλία τῆς κοσμικῆς σοφίας, ἥτις γνωρίζει μὲν νὰ στολίσῃ τοὺς λόγους αὑτῆς, χωρὶς ὅμως τὴν δοκιμὴν τῆς ἀρετῆς· καὶ ἠξεύρει μὲν νὰ ὁμιλῇ περὶ ἀρετῆς, χωρὶς ὅμως νὰ γνωρίσῃ καὶ νὰ φανερώσῃ τὰ περὶ αὐτῆς· ἐπειδὴ ποτὲ δὲν ἐδοκίμασεν αὐτὴν δι’ ἔργου· ἡ ἐκ τῆς πράξεως διδασκαλία εἶναι ταμεῖον τῆς ἐλπίδος, ἡ δὲ ἄνευ πράξεως τῆς ἔξω σοφίας εἶναι παρακαταθήκη ἐντροπῆς. Καθὼς τὸ ζωγραφημένον ὕδωρ δὲν δύναται νὰ θεραπεύσῃ τὴν δίψαν τοῦ τεχνίτου, ὅστις ζωγραφίζει αὐτό, καὶ καθὼς τὰ καλὰ ὀνείρατα ἐξαπατῶσι μετὰ τὸν ὕπνον τὸν ἄνθρωπον, ὅστις βλέπει αὐτά, οὕτω νόησον καὶ τὴν διδασκαλίαν τῆς ἔξω σοφίας, ἥτις διδάσκει τὴν ἀρετήν, χωρὶς νὰ πράττῃ τὴν ἀρετὴν· ὅστις ὅμως διδάσκει τὴν ἀρετὴν διὰ τῆς δοκιμῆς αὐτῆς τῆς ἀρετῆς, ὁ τοιοῦτος μεταδίδει αὐτὴν εἰς τὸν ἀκούοντα, καθὼς μεταδίδει τις εἰς ἄλλον μέρος τι ἐκ τῆς ἴδιας αὑτοῦ περιουσίας· διότι ὅστις σπείρει ἐκ τῶν ἰδίων ἀρετῶν τὴν διδασκαλίαν εἰς τὰ ὦτα τῶν ἀκουόντων, αὐτὸς λαλεῖ μετὰ παῤῥησίας εἰς τὰ ἴδια αὑτοῦ τέκνα, καθὼς ὁ γηραιὸς Ἰακὼβ εἶπεν εἰς τὸν σώφρονα Ἰωσήφ, ἰδοὺ σοὶ ἔδωκα ἓν μέρος περισσότερον ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς σου, τὸ ὁποῖον ἔλαβον ἐκ τῶν Ἀμοῤῥαίων διὰ τοῦ ξίφους μου καὶ τοῦ τόξου μου».
