Η αγωνία εκείνης της νοσταλγικής νύχτας των περασμένων συνεχίστηκε με τις δραματικές αφηγήσεις των «παρχαρέτων» για την τραγική προσφυγιά τους και κατέληξε με καυτά δάκρυα και πικρούς λυγμούς.
Μία κατσίκα, αλειμμένη με κρασί, βέλαξε μεθυσμένη μέσα στη σιγαλιά της νύχτας για να υπενθυμίσει τους παιγμένους χορούς της ημέρας με τα άφθονα ποτά και τα θριαμβευτικά παραδοσιακά άσματα.
Οι επόμενες μέρες κύλησαν ήσυχα για όλους μέσα στους κανόνες της ομορφιάς και της αρμονίας στη βουνίσια φύση. Στην καλύβα της κυρίας Ανδρομάχης, οι γυναίκες του βουνού γυάλιζαν τα μπακιρένια αγγεία με τις τρίχρωμες διακοσμήσεις της νοικοκυράς. Ήταν φτιαγμένα στην αξέχαστη πατρίδα τους, τον Πόντο και διασωσμένη κληρονομιά πολλών περασμένων γενεών.
Οι άντρες τους, με φόντο το καταπράσινο κυματιστό τοπίο του βουνού, έκαναν τρύπες στα καλάμια τους και έπαιζαν τις απίθανες μελωδίες τους, συντροφεύοντας τες στις σπιτίσιες δουλειές, που έδειχναν περισσότερο μάλλον κάποια προετοιμασία χαράς.
Οι αχτίδες του ήλιου, βυθισμένες στον πυρήνα της ειρήνης τους, έλουζαν άπλετα όλον τον ορεινό όγκο του Βερμίου. Ανηφόριζαν ακόμη και στα πιο ερειπωμένα περάσματα, σπέρνοντας παντού με το ανέμελο άγγιγμά τους την μεγαλειώδη απλωσιά της ελευθερίας και της ευημερίας τους.
Οι χαρές και οι συγκινήσεις των ανθρώπων εκείνων ήταν η σύνθεση της εικόνας που έδειχνε την ποντιακή παραδοσιακή ζωή. Χαρές, για τον γάμο της κόρης της κυρίας Ανδρομάχης και του κύριου Νικήτα, που θα γινότανε την επόμενη Κυριακή, σύμφωνα με τα πατροπαράδοτα έθιμα. Συγκίνηση, για τα ασάλευτα θεμέλια της ζωής τους στην πολιτισμένη ατμόσφαιρα της Ελληνικής κοινωνίας του Βερμίου.
-Εχ. εχ.. Κάποτε, οι γονείς των μελλόνυμφων καθόριζαν το πότε και το πως θα γινόταν ένας γάμος! είπε η κυρία Βασιλική. Τώρα οι συνήθειες και τα έθιμα έχουν αλλάξει. Ευτυχώς, όμως, εμείς οι βουνίσιοι άνθρωποι μπορούμε και διατηρούμε κάποια απ’ αυτά.. Ε; Τι λέτε, γυναίκες;
-Ακριβώς έτσι είναι! είπαν μ’ ένα στόμα οι υπόλοιπες.
-Βαγγελιώ, φέρε κεράσματα! πρόσταξε την κόρη της η κυρία Ανδρομάχη. Πρέπει να σου ευχηθούν για την «ώρα την καλή»!
-Αμέσως! είπε εκείνη κι έτρεξε να φέρει τα άσπρα κουφέτα με το λικέρ.
-Ελάτε κι εσείς οι άντρες κοντά μας να κεραστείτε! τους φώναξε η σπιτονοικοκυρά.
-Ερχόμαστε..! είπαν εκείνοι και πλησίασαν σιγοτραγουδώντας εύθυμα.
-Να’ μαι κι εγώ! είπε ο αιωνόβιος κύριος Ηλίας κι αμέσως μετά τραγούδησε παίζοντας το σκοπό με τη λύρα του.
«Εγώ’ μαι που τραγούδησα εφτά νύχτες και μέρες
στης Βαγγελίτσας τη χαρά, στο γάμο του Νικήτα
και πουθενά δεν κάθισα, στο πόδι εφτά μέρες
εφτά ημέρες στο χορό, χωρίς να κλείσω μάτι.
Έπαιξα και τραγούδησα κι αναπνοή δεν πήρα
σ’ ένα τραγούδι δυο φορές κανείς δεν μ’ έχει ακούσει
μα στα τραγούδια, στο χορό, κανένας δεν με φτάνει
μον’ η ματιά της κοπελιάς έκαψε την καρδιά μου».
-Άκουσε, λοιπόν, Βαγγελιώ μου, την ιστορία του δικού μου γάμου! είπε ο κύριος Ηλίας. Όταν παντρεύτηκα, ήμουν εννέα χρόνων και η γυναίκα μου ήταν επτά.
-Τόσο μικροί ήσασταν και οι δύο; Μα, ήσασταν ανήλικα!…
-Ακριβώς, παιδί μου! Εκείνη την εποχή στον Πόντο, όμως, οι γονείς πάντρευαν μικρά τα παιδιά.
-Γιατί;
-Επειδή φοβόντουσαν από την αρπαγή των παιδιών από τους Τούρκους. Οι προετοιμασίες του γάμου γίνονταν από την Πέμπτη. Όπως κάνουμε κι εμείς σήμερα. Συγγενείς και φίλοι έκαναν πίτες, όπως έκαναν και οι γυναίκες εδώ και θα τις κοσμήσουν με μεταξωτές τριγωνικές κλωστές. Τις πίτες αυτές τις ονομάζουμε «τριγώνια».
-Γιατί;
-Επειδή έχουν σχήμα τριγωνικό. Συμβολίζουν τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Σε λίγο θα έρθει κι ο παπα-Γιώργης να τις ευλογήσει σ’ ένα κόσκινο, μέσα στο οποίο θα ρίξουμε όλοι χρήματα. Ανδρομάχη!.. Καλέσατε τον κουμπάρο με τσίπουρο;
-Ασφαλώς, κύριε Ηλία! Το στολίσαμε μάλιστα με κορδέλα και κερί!
-Μπράβο, Ανδρομάχη! Τηρήσατε το έθιμο μας! Αντί χάρτινων προσκλήσεων, απ’ ότι είδα, προσκαλέσατε και τον κόσμο με άσπρα κεριά, που μοίραζε ο μικρός εγγονός της Κεράσως.
-Ναι, κύριε Ηλία! Τηρήσαμε αυτό το παμπάλαιο έθιμο της Πατρίδας.
-Ωραία!… Άντε, ας ευχηθούμε όλοι μαζί!… Η ώρα η καλή, Βαγγελιώ! . Σηκώστε τα ποτήρια!…
-Η ώρα η καλή! ευχήθηκαν όλοι υπακούοντας στην προσταγή του.
-Κοιτάξτε όλοι τον ήλιο των «παρχαρίων» μας… Είναι ο ήλιος της χαράς… Ο ήλιος της χαράς μας για τον γάμο της Βαγγελιώς.. Είναι ο διαβάτης τ’ ουρανού με τις φωτιές στην πλάτη. Αυτός που εργάζεται ολημερίς να μας δίνει την χαρά και βασιλεύει μέσα μας με το χαμόγελό του. Ο ουρανοστροκόπος της φύσης…
Θα τριγυρίσει όλη την πλάση κι όταν παρακουραστεί, θα πάει να βασιλέψει στη μάνα του, τη Δύση. Θα χαϊδολογηθεί στην αγκαλιά της σα μωρό και θα πέσει να κοιμηθεί. Η πλάση όλη θα του χαμογελάσει τότε, αποχαιρετώντας του και κελαηδώντας του γλυκά τον έρωτα της Βαγγελιώς με τον Γρηγόρη που θα χτίσουν τη φωλιά τους στον παράδεισο της οικογένειας.
«Κι εγώ που παίζω «κεμεντζέ», ζω εδώ κι εκατό χρόνους
κάνω τον κόσμο να ξεχνά και της καρδιάς τους πόνους».
Ετοιμαστείτε!… Άντε, ας τραγουδήσουμε όλοι μαζί, ας πιούμε μέχρι τα ξημερώματα αύριο το πρωί κι ας γλεντήσουμε χορεύοντας..
«Έτα, έτα, Βαγγελέτα, φέρε μας φτερά και πέτα
σε παντρεύουν στο βουνό και σε παίρνουν από δω.
Η κορώνα κρα-κρα-κρα, ο έρωτας πολύ μακριά
έρωτα έλα χαμηλά, η καρδιά μου να γελά»..
