Συνάντησε, που λέτε, ο Μεσοπρόθεσμος τον Αριστοτέλη της αρχαιότητας.
- «Η γαρ πολιτεία βίος εστί της πόλεως», του είπε ο φιλόσοφος εννοώντας μάλλον το πολίτευμα ως ουσία για το κράτος.
Ο Μεσοπρόθεσμος δεν κατάλαβε τι του είπε ο αρχαίος. Τον κοίταξε παράξενα κι αμήχανα.
-«Αμάν!… Δεν έχω και το Laptop μου», είπε, «να κοιτάξω τι σημαίνει η φράση αυτού του πρωτόγονου και μυστήριου ανθρώπου».
Ο Αριστοτέλης συνέχισε:
– «Όταν το πλήθος προς το κοινόν πολιτεύηται συμφέρον πολιτεία καλείται. Ου γαρ είναι δουλείαν το ζην προς πολιτείαν αλλά σωτηρίαν».
Ήθελε πιθανόν ο φιλόσοφος ν’ ακούσει την άποψη του Μεσοπρόθεσμου περί συγκροτημένης μορφής διαβίωσης του λαού, περί γενικού συμφέροντος του, τις προϋποθέσεις για το δημοκρατικό πολίτευμα στα πλαίσια μιας συντεταγμένης πολιτείας, όπου οι άνθρωποι δεν θα είναι δούλοι λόγω των πολιτικών μας προβλημάτων και τα τοιαύτα.
Ο Μεσοπρόθεσμος όμως πάλι δεν κατάλαβε τι εννοούσε ο φιλόσοφος. Τι να πει…τι να πει…! Σκέφτεται από δω, σκέφτεται από κει και στο τέλος του’ ρθε η έμπνευση και ρωτάει του πρωτόγωνου και μυστήριου ανθρώπου:
– Εσύ ζεις σε νομάδες;
– Ναι! του απάντησε ο Αριστοτέλης σε νομάδες. Όχι σε μονάδες.
Πάλι δεν κατάλαβε ο Μεσοπρόθεσμος. Έξυσε το κεφάλι του…το’ ξυσε.. το’ ξυσε…! Δεν κατέβαζε η κούτρα του τίποτα…! Εκεί που ξυνόταν ασύστολα κι επίμονα, νάσου ένας άλλος αρχαίος, ο Πρωταγόρας, που ξεπετάχτηκε από τον ομώνυμο διάλογο του Πλάτωνα! Τον κοιτάζει ο Μεσοπρόθεσμος περίεργα και τον ρωτάει:
- Ποιος είσαι εσύ;
- «Ηδίκουν αλλήλους, άτε άρχοντες την πολιτικήν τέχνην», του είπε ο Πρωταγόρας, θέλοντας να του δείξει ότι όταν αδικούν οι άνθρωποι ο ένας τον άλλον, δεν γνωρίζουν την πολιτική τέχνη.
Μα, να μη καταλαβαίνει τους αρχαίους ο Μεσοπρόθεσμος! Τι κακό κι αυτό! Με τόσα πτυχία, μεταπτυχιακά, ευρωπαϊκή και διεθνή επικοινωνία, με τόσα διάφορα!… Τι να πει κανείς!… Τούβλο απελέκητο!… Και προπάντων, να μη γνώριζε τον Αριστοτέλη, τον μεγαλύτερο πολιτειολόγο της αρχαιότητας! Να μη καταλάβαινε πως ήθελε να του δώσει το μήνυμα ότι ενώ ο Μεσοπρόθεσμος κυβερνάει, δεν ενδιαφέρεται για το συμφέρον της ολότητας παρά μόνο για τον προσωπικό του οφελισμό!
Νάσου παραπέρα όμως κι ο Πιττακός ο Μυτιληναίος. Πλησιάζει τον Μεσοπρόθεσμο και του λέει:
- «Πόλις άριστα πράττει, όπου τοις πονηροίς ουκ έξεστιν άρχειν».
- «Μη χειρότερα! Τι θα γίνει μ’ αυτούς τους αρχαίους; Δεν μπορώ να τους μεταφράσω!», σκέφτηκε ο Μεσοπρόθεσμος κι ευθύς κίνησε για τη Βουλή.
Μπήκε μέσα και βγήκε μ’ ένα Laptop στο χέρι. Το άνοιξε και έβαλε το Google Chrome σ’ ενέργεια, για να μεταφράσει ότι αρχαίο ξανακούσει. Ο Πιττακός ο Μυτηλιναίος, τότε, που τον ακολουθούσε, συνέχισε να μιλάει…και..ω! του θαύματος!…δεν τον άκουγε να μιλάει στ’ αρχαία, αλλά επιτέλους στα νεοελληνικά! Τι σου κάνει η τεχνολογία, ε;
-«Απ’ το μονάρχη πιο βαριά δεν είναι
συμφορά σε μια πόλη. Τέτοιο κράτος,
πρώτα, δεν έχει νόμους ίσους για όλους.
Ένας κρατά στο χέρι του το νόμο
κι αφέντης είναι. Ισότητα καμία.
Ενώ γραμμένοι νόμοι όταν υπάρχουν,
δικαιώματα ίσα έχουν φτωχοί και πλούσιοι.
Μπορεί ο φτωχός στον πλούσιο, αν τον προσβάλει,
να του απαντήσει με τον ίδιο τρόπο.
Τρανούς νικά ο μικρός, αν έχει δίκιο.
Τη λευτεριά ένας λόγος φανερώνει:
«Ποιος για την πόλη ωφέλιμη έχει γνώμη
και θέλει να τη φέρει εδώ στη μέση;»
και λεύτερα ο καθείς μιλά ή σωπαίνει.
Ποια ισότητα είναι ανώτερη από τούτη;
Κι όπου ο λαός αφέντης είναι, βλέπει
με χαρά του ν’ ακμάζουν τα παλικάρια.
Μα ο βασιλιάς μισεί ένα τέτοιο πράγμα,
κι όπου έξυπνος κι αντρείος τον ξεπαστρεύει,
γιατί τρέμει το θρόνο του μη χάσει».
-«Σε μετάφραση Θρασ. Σταύρου», είπε το Laptop.
Τώρα σαν να κατάλαβε κάτι!… Υποψιάστηκε ότι οι αρχαίοι φιλόσοφοι του έστελναν μηνύματα των τωρινών καιρών μας (αρχαίο πνεύμα αθάνατο!…) με τους απεργούς και τους αγανακτισμένους Έλληνες πολίτες. Μα, προτού καν προλάβει να σκεφτεί περισσότερο και ν’ αναλύσει όσα άκουσε, μια φωνή βγήκε μέσα απ’ το Laptop κι άκουσε να του λέει:
- Γεια! Είμαι ο Τόμας Τζέφερσον! Άκου, Μεσοπρόθεσμε! Λένε μερικές φορές ότι ο άνθρωπος είναι ανίκανος ν’ αυτοκυβερνηθεί. Αλλά, τότε, πως είναι δυνατό να θεωρηθεί ικανός να κυβερνά ανθρώπους;
Έμεινε άναυδος ο Μεσοπρόθεσμος!
- «Για μένα το είπε αυτό;» αναρωτήθηκε.»
- «Για σένα το’ πε!», άκουσε μια άλλη φωνή μέσα από το Laptop.
- «Ποιος είσαι εσύ»;
- «Είμαι ο Καρλ Μαρξ και γράφω επιστολή στο Ρούγκε. Άκου Μεσοπρόθεσμε! Εκεί όπου κυριαρχεί η μοναρχική αρχή, οι άνθρωποι είναι ελάσσονες. Εκεί όπου η αρχή αυτή δεν αμφισβητείται, δεν υπάρχουν άνθρωποι. Κι επειδή υπάρχουν άνθρωποι και σ’ αμφισβητούν και δεν θέλουν να εξουσιάζεις μοναρχικά, σου λέω, Μεσοπρόθεσμε, πως πολύ σύντομα θα σε λένε «Ληξιπρόθεσμε».
Τέζα ο Μακροπρόθεσμος!!!…
