Κλαίω τον Θεριοπλάτανο
Ας μου συγχωρεθεί που επειδή σαν χωμάτινος που είμαι άνθρωπος, μικρός κι ασήμαντος, θλίβομαι και λυπάμαι για τους Θεριοπλάτανους που γέρνουν! Στην πραγματικότητα πληγώνομαι κατάβαθα, ως να “βυθίζομαι σε τάφο”, για τους ανθρώπους “θηρία”=τους μεγαλοπρεπείς δηλαδή, τους επιβλητικούς, τους ωραίους στα νιάτα τους που όμως έρχονται κι απ’το γήρας “λυγίζουνε”, τραγικά ζαρώνουνε! Τότε είναι π’αρχίζω το μοιρολόγι:
Γέρασε ο Θεριοπλάτανος
Γέρασε ο Θεριοπλάτανος,
έγειρε η κορφή του,
ζάρωσε το κορμάκι του,
στέγνωσε το σαρκί του,
έχασε το κουράγιο του,
πάει κι η δύναμη του,
«αγκομαχά και σέρνεται,
σβήνεται το κερί του»!
Έ, μωρε γεροπλάτανε,
ήσουνα κάποτε νέος;
Έστεκες ίσια, αγέρωχος,
όρθωνες το κορμί σου,
κράταγες και στον άνεμο,
κράταγες και στην μπόρα,
κράταγες και στις θύελλες
άντεχες όλες κι όλα;
Τώρα που πηγ’η νιότη σου,
που’ν’η παληκαριά σου,
που’ναι η λεβεντάδα σου,
που’ναι κι η ομορφιά σου,
πια μάγισσα σε μάγεψε,
ποιος κλέφτης στα’χει κλέψει,
ποιοι λήσταρχες σε λήστεψαν,
ποιος σε κατάντησε έτσι;
Σκώρος, σαράκι τρύπωσαν,
σου τρύπησαν την σάρκα,
την καταφάγαν έσωθεν,
την κάνανε ρημάδια
κι απ’έξωθεν χτυπήματα
ρημάξαν την μορφή σου
την πρωτινή, την όμορφη
την κάμανε φριχτή σου!
Θέλω ν’αρχίσω κλάματα,
ν’αρχίσω μοιρολόγι
δεν ημπορώ αλλιώτικα
τον πόνο που με τρώγει
να τον’μερέψω, καυτερός
μου καίγει την ψυχή μου,
νιάτα που χάθηκαν γοργά,
σκληρά με ζώσαν γηρατειά!!!
Πως σας φάνηκε το άρθρο;
+1
+1
+1
