Η απαγόρευση του “συνέρχεσθαι” και οι
Μπλε, πράσινοι
και ακροδεξιοί κόκκοι
Πολιτικός σχολιαστής ο Πολιτίδης Χρήστος για το eordaialive.gr
Τι φοβούνται, οι θέλοντες να εγκαταστήσουν τυραννία;
Μα φυσικά την επερχόμενη δυστυχία.
Χάνετε τα σπίτια σας φίλοι μου, αργά, σταδιακά, μεθοδικά, πάλι μπροστά μας έχουμε τους κυανοπράσινους κόκκους, αυτή όμως ήταν η λαϊκή ετυμηγορία.
(Πόσοι αστυνομικοί χρειάζονται για να κάνουν έξωση σε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων; Προφανώς πολλοί, όπως διαπιστώθηκε από όσα συνέβησαν σήμερα στα Πετράλωνα. 9/ΙΟΥΛΙΟΥ 2020)
Παλιά η συνταγή… Όταν υπάρχει ανικανότητα διαχείρισης της πενίας του λαού, τότε ανατρέχουν στον κρατικό αυταρχισμό.
Το ΚΙΝΑΛ αποτελεί πλέον συνιστώσα της Ν.Δ. και μάλιστα όχι την προοδευτικότερη…
(Εννιάχρονος στην Πάτρα γράφει στο σημείωμα του, πώς τρώει με την οικογένεια του ρύζι εδώ και μία εβδομάδα ενώ παράλληλα ζητά από τους ανθρώπους στο «Φωτεινό αστέρι» να μη μιλήσουν στη μαμά του για το συγκεκριμένο σημείωμα. 10/ΙΟΥΛΙΟΥ/2020)
Μπροστά είναι οι σειρήνες που σας χάιδεψαν τα αυτιά, αποκαλύπτονται τώρα.
Ο βασιλιάς είναι γυμνός και ανίκανος, για αυτό και επικίνδυνος, θα δούμε πολλά μπροστά μας, το δέ επιτελείο του, εν συνόλω είναι του ιδίου αθλίου επιπέδου, όπως αυτό των Χατζηδάκη και Άδωνι.
Ασφαλώς ομιλώ ως Κασσάνδρα, όμως επίκειται καταστροφή, ο κύριος “μην μου πάρετε την δόξα, μόνος μου τα έκανα” ονειρεύεται πλειστηριασμούς, αυτό θα το ονομάσει ανάπτυξη.
Αποδομούν το κοινωνικό κράτος, με κάθε τρόπο, η ιδεολογία τους είναι ότι πράττουν τον εκσυγχρονισμό για το καλό της χώρας, κάθε άλλο όμως, την καταστροφή φέρνουν και την ακόμη μεγαλύτερη ερήμωση της χώρας (Μακεδονομάχοι που είστε; Επίκειται αφελληνισμός)
Ο μύθος περί ευφυούς πρωθυπουργού καταρρέει, το ξαναζήσαμε και με τον υιό Παπανδρέου (κατάσταση γκροτέσκο).
Όταν έλεγε ο πατήρ, δεν κάνει για Πρωθυπουργός το παιδί….. Μάλλον τον υιό του είχε στο μυαλό.
Είχε πει ο Salvador Dalí ότι τα παιδιά των ιδιοφυών ανθρώπων είναι ηλίθια, ξανά έρχεται μπροστά μας αυτή η ρήση.
Οι μαγιές από κινήματα συνεχίζουν να υπάρχουν στον Ελληνικό χώρο, σε αδράνεια μεν αλλά υπάρχουν, υπάρχει η εμπειρία των κινητοποιήσεων, υπάρχει η πολιτική παιδεία, υπάρχει ο θυμός ο οποίος συνεχίζει να ανέρχεται στο πολιτικό θερμόμετρο, το οποίο θα χτυπήσει κόκκινο.
Ο φόβος τους βρίσκεται ακριβώς εδώ, στις αυθόρμητες εξεγέρσεις τις μη διαχειρίσιμες από το πολιτικό σύστημα.
Το σύνδρομο φοβισμού, τους κάνει να πράττουν σπασμωδικά, η καταστολή όμως στην ηλεκτρονική εποχή δεν αποσβένει τις αντιδράσεις, αλλά ρίχνει βενζίνη στις άπειρες φωτιές που σιγοκαίνε.
Είχαν μεμονωμένες φωνές αντίδρασης απέναντι τους, τώρα δημιουργούν το υπόστρωμα κινήματος και πάλι.
Με τα ατοπήματα του Σύριζα μπήκαν στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ και εξαγνίστηκαν, η ψυχή τους όμως παρέμεινε ίδια και φυσικά το παρελθόν και τα πεπραγμένα τους, έρχεται η στιγμή που θα αντικρύσουν και πάλι την ιστορία.
Είναι ανούσιο να παράγονται συνεχώς ανεφάρμοστοι νόμοι, νόμους έχουμε και φυσικά αρκούν για τα πάντα, το πρόβλημα είναι ότι εφαρμόζονται αλά καρτ και καταπατώνται διαρκώς αυτοί και το Σύνταγμα, από τους εκλεκτούς που διαχειρίζονται και εφαρμόζουν την εκτελεστική εξουσία.
Το νομοσχέδιο Χρυσοχοΐδη περιπλέκει ακόμη περισσότερο τα πράγματα και δημιουργεί καρκινώματα, είναι ευδιάκριτος αυτός ο χαρακτηρισμός προσεγγίζοντάς τον ανάμεσα στο σημαινόμενο το σημαίνον.
Η σύνθεση του σκηνικού έγινε με background την ΜΑΡΦΙΝ, ας θυμηθούμε ορισμένα πράγματα από την περίοδο εκείνη, είμαστε στις 5 Μαΐου 2010 :
«κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων κατά των οικονομικών μέτρων για την υπογραφή της δανειακής σύμβασης. Ομάδα αγνώστων ατόμων, έριξε βόμβες μολότοφ στην τράπεζα την ώρα που βρίσκονταν μέσα σε αυτήν περίπου 25-30 εργαζόμενοι.
Είχε κηρυχθεί ημέρα γενικής απεργίας και πορείας προς τη Βουλή από την ΓΣΕΕ, το ΑΔΕΔΥ και το ΠΑΜΕ. Λίγες μέρες νωρίτερα η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε ανακοινώσει αυστηρά μέτρα οικονομικής λιτότητας στο πλαίσιο της αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης που είχε ξεσπάσει στις αρχές του 2010. Η πορεία της Αθήνας ήταν μία από τις μεγαλύτερες που έχει καταγραφεί στην Ελλάδα στην πρόσφατη ιστορία της, με τον αριθμό των διαδηλωτών να εκτιμάται μεταξύ 120.000 και 150.000.
Ομάδα κουκουλοφόρων επιτέθηκε στο κτίριο της Μαρφίν που βρισκόταν στον αριθμό 23. Αυτόπτης μάρτυρας ανέφερε ότι άτομα με κουκούλες έσπασαν με 3-4 χτυπήματα τα τζάμια και έριξαν εύφλεκτο υλικό και βόμβες μολότωφ.
Νεκροί ανασύρθηκαν η Αγγελική Παπαθανασοπούλου, 32 ετών (έγκυος 4 μηνών), ο Επαμεινώνδας Τσάκαλης, 36 ετών και η Παρασκευή Ζούλια.
Η ΟΤΟΕ σε ανακοίνωσή της, επέρριψε την ηθική ευθύνη για τον εμπρησμό στην «…ασκούμενη πολιτική, στην επιχειρησιακή στάση της αστυνομίας αλλά και στις διοικήσεις των τραπεζών που εμποδίζουν τη συμμετοχή των εργαζομένων στις κινητοποιήσεις, ενώ με την ανευθυνότητά τους δεν λαμβάνουν εγκαίρως όλα τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας…
Σε άρθρο της η εφημερίδα Ελευθεροτυπία αναφέρθηκε σε προβοκάτσια.
Η εφημερίδα Ριζοσπάστης ομοίως αναφέρθηκε σε καλά στημένη προβοκάτσια
Δεκάδες αναρχικές συλλογικότητες καταδίκασαν το γεγονός μεταξύ άλλων ως αντικοινωνική βία».
Ας θυμηθούμε τα γεγονότα με τα ΜΑΤ στην νήσο ΧΙΟ, ένστολοι φορώντας μάλιστα το εθνόσημο, με διακριτικά η μη, να σπάνε τα αυτοκίνητα των Ακριτών.
Βέβαια οι ερμηνείες πάντα είναι αμφίσημες, (και το νησί φαντάζομαι δεν έχει οργανωμένες ομάδες αναρχικών για να τα ρίξουν σ’ αυτούς) δεν πρέπει να βλέπεις την χείρα αλλά το μυαλό.
Το μυαλό είναι η πολιτική ηγεσία, αυτή φέρει την ευθύνη και όχι όχι τα άτομα που ενσαρκώνουν τις μονάδες καταστολής και αυτονομούνται, η αυτονόμηση από το μυαλό της πολιτικής ηγεσίας προκύπτει και φυσικά και οι προβοκάτσιες, που είναι κανόνας στην πολιτική ζωή του τόπου.
Η Αγία οικογένεια γελοιοποιεί ακόμη μια φορά την πολιτική ζωή του τόπου.
ΕΠΙΜΥΘΙΟΝ
η πρόεδρος της Ένωσης Εισαγγελέων Άννα Ζαϊρη, εκφράζοντας αντιρρήσεις στη διάταξη του σχεδίου νόμου που προβλέπει την υποχρεωτική παρουσία του εισαγγελέα σε χώρο όπου πραγματοποιείται διαδήλωση,έστειλε επιστολή προς τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη Μιχάλη Χρυσοχοϊδη, στην οποία σημειώνει ότι από το 1834, όταν θεσπίστηκε ο Οργανισμός των Δικαστηρίων, προβλέπεται ότι το έργο του δικαστή είναι ασυμβίβαστο με κάθε άλλο διοικητικό, εκκλησιαστικό ή στρατιωτικό καθήκον.
