Ξεγλίστρησε ο έρωτας γλυκοτραγουδισμένος
στο πικρό μονοπάτι του ηθικού παραπτώματος
πλέχτηκε με το εγκώμιο της πλαστής τρυφερότητας
προσποιήθηκε γλυκοφίλητος τη συμπαθητική ειλικρίνεια
με σφοδρό φαρισαϊσμό κι άπλετη αχαριστία
υπερβολικά ευπροσήγορος και ηδονικός
στις θεατρινίστικες ερωτικές λέξεις
διαπόμπευσε ο γλυκοκέλαλος κι αισθαντικός
τις αγαπητικές θεές της ποίησης και του ρομαντισμού
με γλιδιάρικη ασέβεια κι έντεχνα σαλιαρίσματα
υποκρινόμενος και υποκλινόμενος μ’ ερωτική μανία
στη θαυμαστή, Θεία και θαυματουργή αγάπη.
«Πώς μπορεί να είναι πραγματικός φιλόσοφος
ένας έρωτας επαναλαμβανόμενος στα πάθη του
να θυσιάζει τα θύματά του στις θύελλες της αγένειας
να θωρακίζει την ψυχή του με γυάλινους προφυλακτήρες
να θεωρείται αγνός, τίμιος κι αμόλυντος
ενώ είναι αισχρός, άτιμος, φαύλος κι αχρείος;»,
αναρωτήθηκαν οι περιπατητές της ποίησης
στα ψυχογραφικά γλωσσολόγιά τους.
«Η υγειονομική του κάθαρση», αποφάνθηκαν,
«ξεκινάει και τελειώνει με την ακαριαία απομόνωσή του
για να κάτσει εν τέλει στ’ αυγά του ή στα καρφιά του
και να τηρηθεί ο άγραφος νόμος της αλήθειας
με τις ηθικές και ψυχικές επιταγές του.
Τουτέστιν έρωτας σκάρτος και σάπιος
θρυμματισμένος σε θαυμαστικά με πολλά ερωτηματικά
αξίζει κηδεία λόγω του θανάσιμου αμαρτήματος
της έσχατης προδοσίας, με απόλυτη σιωπή.
Τάφος!…»
