Μια φορά κι έναν καιρό, στην αρχή του Κόσμου, όταν ο Θεός έπλασε τον Αδάμ και την Εύα -τους πρώτους ανθρώπους, τους έβαλε μες τον Παράδεισο -την Εδέμ- να ζήσουν, έναν υπέροχο, θαυμαστό, εξαίσιο, μαγευτικό κήπο που οι λέξεις των ανθρώπων είναι λίγες, μικρές, δεν μπορούν, δεν φτάνουν για να δώσουν, εκφράσουν το τεράστιο σε σημασία κι αξία που είχε κι έφτανε!
Δυστυχώς οι πρωτόπλαστοι -Αδάμ, Εύα- χάσανε τον Παράδεισο με την παρακοή τους στο θέλημα του Θεού. Και δυστυχώς η ζωή τους έγινε δύσκολη, τραχιά, ανυπόφορη, όλο πόνους, πίκρες, θλίψεις και δάκρυ. Έγινε βίος αβίωτος μακριά απ’τα καλά του Θεού, μακριά απ’τον παράδεισο!!!
Όμως ο Θεός δεν αρνήθηκε το πλάσμα του, δεν το ξέγραψε τελειωτικά. Κάτι ως ανάμνηση του Παραδείσου επέτρεψε να συνεχίσει να υπάρχει στην σκληρή και δύσκολη ζωή που θα είχε στην γη, κάτι ικανά να του θυμίζει τα χαμένα του καλά και να τον παρηγορεί, στηρίζει. Κι αυτό το κάτι ήταν τα Δάση.
Τα Δάση λοιπόν είναι οι Παράδεισοι που επέτρεψε ο Θεός να συνεχίσουν να υπάρχουν για χάρη του ανθρώπου στην γη, που υπάρχουν μόνο για το καλό του. Προσοχή: αν εξαφανιστούν τα Δάση… η Φύση κι ο άνθρωπος θα αφανιστούνε μαζί!!!
Σήμερα οι δυνάμεις του κακού σκυλιάζουν και προσπαθούν να μας στερήσουν και τα τελευταία που απέμειναν Δάση, τους επί Γης Παραδείσους που μας χάρισε ο Θεός. Δεν πρέπει να τους αφήσουμε, πρέπει με νύχια και δόντια να αντισταθούμε, να μην βορά τους τα χαρίσουμε, πρέπει ικανά να τους πολεμήσουμε…
Πως σας φάνηκε το άρθρο;
+1
+1
+1
