Το Πολυτεχνείο ζει; (του Βασίλη Μαγκλάρα)

Ο καιρός κατηφής και ασύνδετος με την εποχή του, βρίσκει χώρο στα δοξολόγια της ευσπλαχνίας, με επιδοτήσεις, να περνάει τον χρόνο του. Έτσι ο καιρός καλά κρατεί με εξαγορασμένες ικανοποιήσεις και ξεχειλωμένες συνειδήσεις, να συμπορεύεται με τους εξασθενημένους που φυλλορροούν, στη φιλόστοργη πολιτική της Κυβέρνησης. Κατά τα άλλα ο ήλιος επιμένει να δύει για τους περισσότερους όπως το συνηθίζει χρόνια τώρα, απλά χαθήκαν οι ΑΝΑΤΟΛΕΣ του.

Οι βασικές μας ανάγκες στη Δημοκρατία μας περιορίζονται σ’ αυτές της τσέπης. Όσο δηλαδή αντέχει η τσέπη μας και πέραν τούτου ουδέν… Αντέχει η τσέπη μας δεκαπέντε μέρες; Αν, λέμε…  Έχει καλώς. Τις υπόλοιπες μέρες απωλέσαμε το δημοκρατικό μας δικαίωμα στην επιβίωση. Τις υπόλοιπες μέρες μπαίνουμε στη συντήρηση ξεσκονίζοντας τα παντελόνια μας για τίποτα ξεχασμένα ψιλά. Είμαστε με λίγα λόγια μια Δημοκρατία τσέπης και υποκύψαμε σ’ αυτή, ως αδύναμοι πιστοί στον Άγιο Παντελεήμονα.-Μεγάλη η Χάρη Του.

Κατά τα άλλα «του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει». Έτσι λες; Μ’ αυτό το πλευρό να κοιμόμαστε μη διακόψουμε το λήθαργό μας.  Όχι μόνο υπομένει, αλλά και παραμένει απαθής και ανήμπορος ν’ αντιδράσει. «Πως μας θωρείς ακίνητος που τρέχει ο λογισμός σου» ένα πράμα. Δεν κουνιέται φύλο αντίδρασης – μούγκα στη στρούγκα – και ούτε καν σαν νηστικός καρβέλια να ονειρεύεται. Άλλωστε τα όνειρά του εξαντλούνται στη στοίβα των λογαριασμών και στα ράφια των μάρκετς. «Που να χωρέσει τ’ όνειρο σε κάμαρη δυό πήχες» που έλεγε και Βαγγέλης Περπινιάδης με τη Ρία Νόρμα.

Με αυτή την άπνοια των ανθρώπων, η κυβέρνηση συνεχίζει το θεάρεστο έργο της δοκιμάζοντας τα αποθέματα της αντοχής μας. Σε μια έξαρση δε, αλτρουισμού και πονόψυχης φιλανθρωπίας, εξαγγέλλει διαρκώς διάφορα ευεργετήματα προκειμένου να φτιάξει τη διάθεση των υπηκόων. Έτσι το υπουργείο μελετά διαρκώς τα επιδόματα που θα βελτιώσουν φιλάρεσκα την εικόνα της Δημοκρατίας μας και με γνώμονα τον πληθωρισμό, περιορίζει τις αυξήσεις μισθών και συντάξεων, αλλά δίνει τα αναγκαία φιλοδωρήματα για τα κάλαντα, σ’ όσους καθίσουν σπίτι τους και δεν πάνε για γιορτές σε κάποιο Ελβετικό σαλέ…!

Θα μου πείτε μήπως είμαι λιγάκι αχάριστος; Μπορεί… Μπορεί και να χάθηκα μέσα στον πακτωλό των Κυβερνητικών παροχών και να μην καταλαβαίνω τη «Μελωδία της ευτυχίας» με τα εξασθενημένα μου οικονομικά. Όμως διάβασα κάτι στοιχεία της Eurostat  που βούλιαξαν την αυτοεκτίμησή μου και την ΕΛΛΗΝΙΚΗ μου ΛΕΒΕΝΤΙΑ. Λέει λοιπόν ότι οι αμοιβές των εργαζομένων πλήρους απασχόλησης στη Χώρα μας είναι 15.800 Ευρώ το χρόνο. Ο μέσος όρος στην Ε.Ε. είναι 33.500 Ευρώ το χρόνο. Στο Λουξεμβούργο –κρατηθείτε- είναι 72.200 Ευρώ, στη Δανία 63.300 Ευρώ, ακόμα και στην Ιρλανδία – που αν θυμάμαι καλά είχε κι’ αυτή πρόβλημα χρεοκοπίας – είναι 50.330 Ευρώ. Έχετε να πείτε τίποτα για τους διαχειριστές μας;

Έχετε να πείτε κάτι για τη Δημοκρατία μας μέρες που είναι και η Επέτειος του Πολυτεχνείου; Και μην αρχίσετε πάλι το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ ΑΥΤΟ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ, γιατί δεν θα μας πιστεύει κανένας. Γιατί πενήντα κοντά χρόνια ο αγώνας για ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ  παραμένει ανοικτός, όταν τα βασικά είδη διατροφής περιορίζονται σε καλάθια νοικοκυράς και σε δωροεπιταγές, η δε παιδεία διοχετεύεται στο σερβίρισμα της αγοράς αν δεν φύγει στο εξωτερικό να βρει την τύχη της, όσο για την ελευθερία, αν δεν είναι ευγενική χορηγία της τηλεόρασης, κακοποιείται από την ασυδοσία του ΕΤΣΙ ΜΟΥ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ. Άλλωστε ο Ουμπέρτο Έκο το είχε πει: Σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς, από τη στιγμή που υπάρχει τηλεόραση. Τι μας έμεινε λοιπόν απ’ τον ηρωικό ξεσηκωμό του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ; Τι επίδραση έχουν τα μηνύματά του στις νεότερες γενιές; Πόσο αντέχουν οι κατασταλμένες αξίες μας να τιμήσουν τη μνήμη των Ηρώων του σε μια κοινωνία που σύρεται και αρνείται να πιστέψει στον εαυτόν της;

Προσπαθώ να φέρω στη σκέψη μου εκείνες τις μέρες, τις ώρες, τις στιγμές, που ένας Λαός ολόκληρος κρεμόταν στο άκουσμα της τραγικής φωνής του Ελεύθερου Ραδιοφώνου. ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ – ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ… ΣΑΣ ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΜΑΣ… ΜΗ ΜΑΣ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΤΑΙ… ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΦΑΡΜΑΚΑ… ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΖΗΤ… Μέχρι ο θόρυβος από τις ερπύστριες και η νύχτα σβήσουν τον ήχο της συχνότητας… Μέχρι ο χρόνος να μας φέρει εδώ που είμαστε και η βαναυσότητα της ζωής να μας καταβάλλει. Μέχρι ν’ αναρωτηθούμε αν αντέχουμε το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΝΑ ΖΕΙ…;

Μαγκλάρας Βασίλης 14/11/2023                                                                                                                                     [email protected]