Σημεία των Καιρών (γράφει ο Σουλίδης Ευστράτιος )
Χριστός Ανέστη! Ύψιστο γεγονός η ανάσταση του Κυρίου. Πότισε στις καρδιές των πιστών την διάθεση για θυσία και ενίσχυσε την ελπίδα στον Σωτήρα, καθώς ο Θεός σε μια απόλυτη συγκατάβαση ενσαρκώνεται και σταυρώνεται για χάρη μας, χωρίς να ευθύνεται σε τίποτα. Τίποτα δεν μπορεί να επισκιάσει την Ανάστασή Του. Η αγάπη του πρώτου για το σύνολο, του ποιμένα υπέρ των αμνών, αποτελεί την οδό για τους ασκούντες την εξουσία. Ωστόσο η ανθρώπινη ιστορία από κτίσεως κόσμου αποδεικνύει το αντίθετο, οι πρώτοι των ανθρώπων δύσκολα θυσιάζονται για το σύνολο.
Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα ακόμη και σε δημοκρατία, ο πρώτος κυβερνάει μη αποσκοπώντας στο κοινό καλό. Γράφει ο Θουκυδίδης στην Ιστορία του: ἐγίγνετό τε λόγῳ μὲν δημοκρατία, ἔργῳ δὲ ὑπὸ τοῦ πρώτου ἀνδρὸς ἀρχή. [2.65.9] (Στα λόγια υπήρχε δημοκρατία στην πραγματικότητα όμως η εξουσία του ενός κυβερνούσε). Σε όλο το εύρος της παγκόσμιας ιστορίας υπό παραλλαγές, ίσχυσε η παραπάνω φράση. Μόνο στην πίστη μας, στην ορθοδοξία μας κάτι τέτοιο και από μόνο του ακυρώνεται καθώς ο πρώτος άνδρας δεν είναι άνθρωπος αλλά Θεός και Άνθρωπος μαζί.
Πόσο εύκολα όμως λησμονείται, ότι ο Χριστός είναι ο πρώτος των πρώτων στην Ορθοδοξία; Πολύ εύκολα, καθημερινά το ξεχνάμε. Ο καθένας και η καθεμία χαράσσουμε το δρόμο μας και στην καλύτερη περίπτωση, αν δεν τα φέρει όπως τα θέλουμε ο Θεός, θυμώνουμε μαζί Του όντες και ούσες στο μυαλό μας, οι πιο αδικημένοι του κόσμου. Αυτό είναι το ποίμνιο, μόνιμα σε μια αναστάτωση και διαρκή πάλη με τα πάθη του. Τι συμβαίνει όμως με τους ποιμένες της εκκλησίας; Τι νιώθει ένας ιερέας όταν κρατήσει την δεσποτική ράβδο; Άραγε η ράβδος αυτή παραχωρήθηκε από τον Θεό για να χτυπάει το ποίμνιο και τους πατέρες ή για να του δείχνει την σωστή προς τον Κύριο κατεύθυνση;
Φτάσαμε σε δύσκολους καιρούς, καιρούς που το ποίμνιο φοβάται τον ποιμένα και η δεσποτική ράβδος δοκιμάζει τις πλάτες των ιερέων, που δείχνουν, αλίμονο, το δρόμο του Χριστού. Δεσπότες που ακούν με χλιαρή διάθεση, ότι θα κατεδαφιστεί ο σταυρός από το ύψωμα ενός βουνού της Δ. Μακεδονίας για να γίνει αναδάσωση, άκουσον άκουσον, τεσσάρων τετραγωνικών μέτρων (όσο δλδ η τσιμεντένια βάση του). Δεσπότες που κυνηγάνε ιερείς, οι οποίοι τα βάζουν με πολιτικούς και διευθύντριες σχολείων αν αυτοί πολεμάνε τον Χριστό. Είναι όμως βαριά η παράδοση που φέρουν στις πλάτες τους αυτοί οι άνθρωποι και όσο σκληρά να πέφτει η ράβδος πάνω τους, η ταπείνωσή τους θα την συντρίβει!
Όλοι με το φορτίο των αμαρτιών μας, βαδίσαμε προς την εξομολόγηση πριν το Πάσχα όμως κάποιοι από εμάς δεν βρήκαμε στην θέση του τον πνευματικό μας πατέρα, τον πατέρα Σεβαστιανό Τοπάλη, ο οποίος από μικρό παιδί διακονεί στην εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης Αμυνταίου και πλέον αποχωρεί αναιτίως από εκεί. Ο Σωτήρας να τον έχει καλά.
Χαίρε Αυγουστίνε Καντιώτη για το τέκνο σου!
Σουλίδης Ευστράτιος
