I was not ready for the fall – του Αρκτούρου
Έχω μια ιστορία να σας πω.
Προσπαθώ, κι ας μην μπορώ, να λειάνω τις θολές γραμμές μ’ αυτό που νιώθω.
Μα, αυτό που νιώθω είναι πιο σκληρό κι απ’ τις γραμμές,
που ως γνωστόν είναι ανεπαίσθητες.
Με βλέπω πάλι στο τέρμα ενός δρόμου που δεν πάει παρακάτω.
Κλειστοί δρόμοι. Αδιάβατα μονοπάτια της ψυχής.
Μόνος, μέσα σε τόσο παρελθόν που θα εκπλαγείς. Πώς ν’ αντέξει κανείς;
Σκέφτομαι ότι ο έρωτας μοιάζει με την θάλασσα,
που ‘χεις ξεχάσει πόσα χρόνια έχεις να την δεις.
Υποθέτω πως έτσι ξαναγεννιέται κανείς.
Ανοίγοντας το βλέμμα του σε ορίζοντες που πνίγηκαν σε πέλαγα ναυαγισμένου πόθου.
Μαρκάροντας τα μάτια του μ’ ορδές γαλάζια κύματα. Ζητώντας μες στα κύματα γαλάζια όνειρα κομμάτια.
Έτσι είναι ο έρωτας. Είναι ένα βλέμμα μέσα στο οποίο χάνεσαι.
Δεν έχει πινακίδες. Μην ψάξεις. Δεν θα βρεις.
Κανείς δεν θα σε πάρει τηλέφωνο, να δει αν μπόρεσες να βγεις.
Περπάτα μόνος, κι έχε την πόρτα της καρδιάς σου αναμμένη.
Μην φοβηθείς, αν απ’ το φως μιας επικίνδυνης αγάπης δεν μπορέσεις να κρυφτείς. Στο τέλος, κάπου θα βρεθείς.
Κι αν δεν βρεθείς εκεί που ήθελες αυτό που θες να δεις, μην ηττηθείς. Μην κλάψεις. Μην γελάσεις. Μην πανικοβληθείς.
Είναι η πρόκληση που είχες και που ίσως δεν θα ξαναβρείς.
Απόψε νιώθω ένα ποτάμι να κυλάει ανάμεσα σ’ εμένα και τον χρόνο.
Είναι ο χρόνος που λιγόστεψε ή το ποτάμι των ευχών που ‘χει στερέψει.
Είμαι εγώ. Είσαι εσύ. Είναι της φύσης το στοιχειό που έχει θεριέψει.
Πως σας φάνηκε το άρθρο;
+1
+1
+1
