Ενοχή ή ανοχή της Δημοκρατίας (του Βασίλη Μαγκλάρα)

Παρακολουθώντας την τελετή της ορκωμοσίας του 47^ου Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, δυσκολευόμουν να καταλάβω αν ήταν μία νίκη της Δημοκρατίας ή ένας πανηγυρικός επικήδειος της. Η βουλιμία με την οποία εισέβαλαν οι τροπαιούχοι των εκλογών του Νοέμβρη για το εθιμοτυπικό, θύμιζε περισσότερο λεηλασία σε εξέλιξη, παρά σεβασμό στις αξίες που ανέδειξαν τον ανθρώπινο πολιτισμό.

Αν μάλιστα δεν υπήρχαν τα χορευτικά σόου με τις ρομποτικές κινήσεις του Προέδρου ή της συμπαθούς κατά τα άλλα πρώτης κυρίας, που δεν ξέρω ποιος στυλίστας της φόρεσε καπέλο Λι Βαν Κλιφ από σπαγγέτι γουέστερν, να αλαφρύνουν λίγο την εικόνα, θα πέφταμε σε εκκωφαντική κατάθλιψη. Λέω εκκωφαντική, γιατί το αλαλάζων πλήθος των «ανηλεών» ζητούσε μετ’ επιτάσεως «άρον – άρον Σταύρωσον» όποιον δεν υποκύπτει στις ορέξεις μας, όποιον επικαλείται το Διεθνές Δίκαιο, όποιον πιστεύει στον σεβασμό των δικαιωμάτων του ανθρώπου, όποιον νομίζει ότι η ανθρωπότητα δεν είναι αναλώσιμη, όποιον επιμένει ακόμα πως το Σύνταγμα και οι νόμοι αποτελούν εμπόδιο στους αναθεωρητές.

Δεν θέλω να κάνω συγκρίσεις, γιατί όπως λένε η ιστορία συνήθως επαναλαμβάνεται ως φάρσα, φοβάμαι όμως ότι ενίοτε προκύπτει και ως τραγωδία. Πάνε περίπου 90 Χρόνια από την άνοδο του Γ Ράϊχ στη Γερμανία, όταν ένας παρανοϊκός δικτάτορας με μια ομάδα και τότε «ανηλεών», θέλησε να «αποκαταστήσει» μία ασθμαίνουσα Δημοκρατία με τον εφιάλτη μιας ισχυρής δήμιο – κρατίας… Και τότε ο Χίτλερ αναρριχήθηκε στην εξουσία με την ψήφο των Γερμανών. Και τότε η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ του άνοιξε την πόρτα διάπλατα για να την εκτελέσει. Γιατί, και τότε η Δημοκρατία δεν μπορούσε να δώσει επαρκείς απαντήσεις στα Λαϊκά στρώματα και στις προκλήσεις των καιρών. Γιατί, και τότε η Δημοκρατία δεν όρθωνε το ανάστημά της σ’ όσους την επιβουλεύονταν, αλλά παραδινόταν άνευ όρων, προστατεύοντας το Δημοκρατικό ΔΙΚΑΙΩΜΑ του διώκτη της να την καταστρέψει.

Προφανώς και ένιωσα μια ανατριχίλα όταν είδα τον κύριο των δισεκατομμυρίων να χορεύει, να πηδά και να χαιρετά ΝΑΖΙΣΤΙΚΑ. Το χειρότερο δε, το πλήθος αλαλάζων όπως προείπα, να χειροκροτεί και να ζητωκραυγάζει μαζί με άλλους δισεκατομμυριούχους ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ. Το ίδιο τέλος που σήμανε και η νύχτα των κρυστάλλων. Αλλά ποιος απ’ αυτούς θυμάται το ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ των Εβραίων. Ποιος μετρά την ανθρώπινη ζωή σ’ εκατομμύρια νεκρούς του Β’ ΠΠ. Ποιος άκουσε την ΚΡΑΥΓΗ ΤΗΣ ΦΡΙΚΗΣ απ’ τους Θαλάμους Αερίων, τα Κρεματόρια, στα Κολαστήρια των Ναζί. Τίποτα απ’ αυτά δεν τους αγγίζει. Στο δικό τους χρηματιστήριο αξιών ο άνθρωπος δεν έχει αντίκρισμα, παρά μόνο το δολάριο και τα κρυπτονομίσματα.

Άκουσα το νέο Πρόεδρο να καυχάται με ύφος δέκα καρδιναλίων, ότι θα κάνει τις ΗΠΑ μεγαλύτερες και ισχυρότερες. Την ίδια ώρα που προανήγγειλε το κλείσιμο των συνόρων. Την επιβολή δασμών ακόμα και στις παραδοσιακά φίλες και Συμμαχικές χώρες. Την απόσυρση από Διεθνείς Συμφωνίες που αφορούν την επιβίωση του Πλανήτη. Την επανεξέταση της ΝΑΤΟΙΚΗΣ Συμμαχίας. Με λίγα λόγια αφήνει να εννοηθεί ότι παύει από Ηγέτιδα Δύναμη του Δυτικού Πολιτισμού και ενδιαφέρεται μόνο για τον άκρατο και χωρίς όρια πλουτισμό των δισεκατομμυριούχων, χωρίς να τον ενδιαφέρει η απομόνωση στο περιθώριο που βάζει τη χώρα του. Μετά απ’ όλα αυτά νομίζω ότι, από το παλιό σύνθημα «προλετάριοι όλου του Κόσμου ενωθείτε» περάσαμε στο δισεκατομμυριούχοι του Πλανήτη ΕΥΤΥΧΕΙΤΕ…

Μαγκλάρας Βασίλης 21/1/2025 magklarasvas@yahoo.gr

Πως σας φάνηκε το άρθρο;